Άλλο είναι να πιστεύεις στον Θεό και άλλο να ζεις όπως θέλει ο Θεός. Επειδή πιστεύουμε στον Θεό δεν σημαίνει ότι ζούμε και όπως θέλει ο Θεός ή επειδή λέμε και ένα "Δόξα τω Θεώ" ή ένα "Κύριε ελέησον" ότι είναι αρκετά για την πνευματική μας προκοπή και την εν Χριστώ τελείωσή μας.
Πιστή χωρίς έργα είναι νεκρή. Και η ελπίδα μας στον Θεό χωρίς μια προσπάθεια από την δική μας μεριά είναι ανόητη.
Χρειάζεται επιτέλους να μπούμε στην διαδικασία να δούμε σοβαρά την ζωή μας, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς μαλθακότητα και συμβιβασμούς.
Δεν μπορούμε αδελφοί μου να μιλούμε για Χριστό εκτός Εκκλησίας, δεν μπορούμε να λέμε ότι είμαστε του Χριστού ζώντας μακρυά από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας. Όποια άλλη διδασκαλία ή τρόπος προσέγγισης του Χριστού εκτός Εκκλησίας είναι κάποιο τέχνασμα του Διαβόλου ώστε να μας οδηγήσει σε πλάνη. Να νομίζουμε δηλαδή ότι είμαστε του Χριστού, ότι είμαστε μια χαρά πνευματικά, ενώ βρισκόμαστε δέσμιοι του σκότους και της αιωνίου απώλειας.
Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι ζώντας "ήσυχα και ειρηνικά" ευαρεστούμε τον Χριστό. Όχι. Επειδή έχουμε μια ήσυχη ζωή δεν σημαίνει ότι ζούμε και όπως θέλει ο Χριστός. Ο Χριστός δεν θέλει να ζήσουμε ήσυχα αλλά αγαπητικά, σταυρικά, μυστηριακά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή αλλά και την Ιερή Παράδοση των Αγίων. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί και να χάσουμε την ησυχία μας, το βόλεμά μας για χάρη Του και για χάρη του συνανθρώπου μας.
Τις προάλλες έγραψα ένα κείμενο για την ενδυμασία κατα την προσέλευσή μας στους ναούς (ειδικά όταν είναι να συμμετάσχουμε σε κάποιο Μυστήριο)ΕΔΩ.
Μια κυρία μου έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο κατηγορούσε τους χριστιανούς που ντύνονται σεμνά αλλά μετά τον εκκλησιασμό τους κατακρίνουν, κουτσομπολεύουν κτλ. Και όλα αυτά σε μια προσπάθειά της να με πείσει ότι η ενδυμασία δεν δείχνει απαραίτητα και την εσωτερική πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Εν μέρη είχε δίκαιο. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε "τα ράσα δεν κάνουν τον παπά". Όμως ας ρωτήσω κάτι: ένας σωστός ιερέας θα φορούσε τα ράσα του ή όχι; ένας ιερέας που έχει φόβο Θεού, που έχει συναίσθηση της ιδιότητάς του θα φορούσε το ρασάκι του ή όχι; Όπως έλεγε -νομίζω- και ο Όσιος Γέροντας Παΐσιος, "παπάς αράσοτος είναι παπάς άσωτος".
Η κυρία λοιπόν αυτή ήταν ανένδοτη στο ότι η ευπρεπής ενδυμασία είναι δείγμα εκκλησιαστικού φρονήματος. Την ρώτησα λοιπόν που εκκλησιάζεται η ίδια. Η απάντηση φυσικά και ήταν αναμενόμενη: "δεν το θεωρώ απαραίτητο να πηγαίνω την Κυριακή στο Ναό, πηγαίνω όταν το νιώσω μόνη μου σε κάποια μικρή
εκκλησία ή προσεύχομαι στο σπίτι μου ή βγαίνω το βράδυ στη αυλή του σπιτιού μου και βλέπω τα άστρα κι μιλώ στον Κύριο". Αχ, τί ρομαντικό, σκέφτηκα. Η σωτηρία μας όμως δεν εξαρτάται από τον ρομαντισμό μας και τον συναισθηματισμό μας!
Την ρώτησα επίσης εάν νηστεύει ή εάν έχει πνευματικό πατέρα. Η απάντηση που πήρα ήταν και πάλι η αναμενόμενη "νομίζω ότι όλα αυτά είναι κατασκευάσματα κάποιων κληρικών κάποιας άλλη εποχής που δεν χρειάζονται...ο Χριστός όλους μας αγαπά όπως είμαστε".
Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι πολλές φορές τέτοια σκεπτικά φαίνονται λογικά, με δόσεις αλήθειας. Όμως η πνευματική ζωή δεν μπορεί να στηρίζεται αδελφοί μου ούτε στην δική μας λογική, ούτε σε δόσεις αλήθειας ή φιλοσοφικά σχήματα. Η πνευματική ζωή μας και η σωτηρία μας πρέπει να έχουνε θεμέλια τα παραδεδομένα από τους Αγίους Πατέρες μας με τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος (που ξεπερνούν πολλές φορές την λογική) και την Αλήθεια (και όχι δόσεις αλήθειας).
Ρώτησα αυτή την κυρία εάν παραδέχεται τους Αγίους μας. Και αυτή μου απάντησε ότι φυσικά και τους παραδέχεται, πηγαίνει και πολλές φορές στον τάφο του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου και τον προσκυνά. Την ρώτησα λοιπόν, "πως είναι δυνατόν να τιμάται έναν Άγιο, όπως τον Γέροντα Παΐσιο, και από την άλλη να απορρίπτεται τον τρόπο με τον οποίο αγίασε αυτός ο άνθρωπος; Διότι ο Γέροντας Παΐσιος αγίασε όχι με τον δικό του τρόπο αλλά με τον τρόπο της Εκκλησίας. Δεν πήγαινε σε κάποιο εξωκκλήσι μια δυο φορές τον χρόνο ν' ανάψει τα καντήλια και αυτό ήταν όλο. Νήστευε, εκκλησιαζόταν, προσευχόταν, ντυνόταν όπως έπρεπε και από λαϊκός, μελετούσε τον Λόγο του Θεού, εξομολογούταν κτλ. Δεν έλεγε "ο Χριστός μας αγαπά όλους, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα".
Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι θα σωθούμε επειδή πιστεύουμε στον Χριστό. Το θέμα αδελφοί μου είναι να πιστεύουμε στον Χριστό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Αυτόν να προσπαθούμε να ευαρεστούμε διότι πολλοί "Χριστοί" υπάρχουν που έχουν φτιάξει οι άνθρωποι στα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Δεν μπορείς λοιπόν να θεωρείς ότι ζεις πνευματικά επειδή απλά ποστάρεις κάποιες φωτογραφίες με τον Παναγία και τον Χριστούλη ή επειδή δήθεν γράφεις αγιοπνευματικές αναρτήσεις (καλή ώρα) ή επειδή ακούς όμορφες ομιλίες πατέρων ή διαβάζεις όμορφα κείμενα και αυτό μόνο.
Για να γίνεις του Χριστού θέλει να ματώσεις, θέλει να αρνηθείς το εγώ σου, θέλει να πάψεις να διεκδικείς το ¨δίκαιό" σου, θέλει να σταυρωθείς, να ξεβολευτείς, να πάψεις να είσαι κολλημένος στην σάρκα σου, στα θέλω σου, στο χρήμα σου, στη δόξα σου, στις γνώσεις σου, στις εμπαθείς προσδοκίες σου.
Για να γίνεις του Χριστού θέλει να πεθάνεις για τον κόσμο (για το κοσμικό φρόνημα). Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χάσεις "φίλους", να σε πούνε παράξενο, να σε χλευάσουν, να σε πολεμήσουν, να σε μισήσουν. Είναι εύκολο να λέμε ότι είμαστε του Χριστού και από την άλλη να διατηρούμε κάθε εμπαθή και φαύλη συνήθεια στην καθημερινότητά μας. Ποιον κοροϊδεύουμε;
Να είσαι του Χριστού σημαίνει ότι είσαι της Εκκλησίας. Διότι Χριστός εκτός Εκκλησίας δεν βιώνεται και Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει.
Αγώνα θέλει και φιλότιμο. Τουλάχιστον μην δικαιολογείς τον εαυτούλη σου όταν δεν ζεις όπως θέλει η Εκκλησία δηλαδή ο Χριστός. Και μη προσπαθείς να βγάλεις σκάρτο τον τρόπο ζωής που προτείνει η Εκκλησία, διότι έτσι προσπαθείς να βγάλεις σκάρτο τον Χριστό. Αυτό κι αν είναι κομπλεξισμός: επειδή δεν θέλω να αλλάξω, να ταπεινωθώ, να εξελιχθώ πνευματικά, να κάνω υπακοή, τα βγάζω όλα λάθος. Δηλαδή όλοι οι Άγιοι εδώ και 2000 και πλέον χρόνια ήτανε λάθος και ξέρεις εσύ καλύτερα;
Μαθήματα λοιπόν για πνευματική προκοπή δεν μπορώ να δεχτώ από ανθρώπους που ζούνε συνειδητά εκτός Εκκλησίας, που δεν έχουν γεύση Μυστηριακής ζωής και το μόνο που ξέρουν είναι να υπερασπίζονται την λογική τους, το σκεπτικό τους και την μαλθακή ζωούλα τους με ξεσπάσματα θρησκευτικού συναισθηματισμού.
Συμβιβασμοί στο θέμα της σωτηρίας μας δεν χωρούν. Ας ακολουθήσουμε τον τρόπο που ακολούθησαν οι Άγιοι, δηλαδή τον τρόπο της Εκκλησίας. Εάν θέλουμε να σωθούμε αλλά συνειδητά δεν ακολουθούμε τον τρόπο των Αγίων, δηλαδή της Εκκλησίας τότε έχουμε πρόβλημα. Ή είμαστε αιρετικοί ή είμαστε σχιζοφρενείς ή και τα δυο μαζί...
Είμαι του Χριστού σημαίνει ζω την ζωή, χαίρομαι την ζωή. Πώς όμως; Ζω χωρίς να εξαρτάται η ευτυχία μου από τίποτα το φθαρτό, τίποτα το παροδικό. Όλα τα χαίρομαι και τα χρησιμοποιώ αλλά τίποτα δεν με δουλώνει παρα μόνο δουλώνομαι οικειοθελώς στον Κύριο και Θεό μου Ιησού Χριστό. Το να είσαι χριστιανός και όχι να είσαι κάτι σαν χριστιανός σημαίνει ότι έχεις πάρει χαμπάρι ότι υπάρχει κάποιος που θέλει την απώλειά σου και αυτός είναι ο Διάβολος. Και αυτός είναι έμπειρος ώστε με μαεστρία να σε πλανήσει. Γι' αυτό πειραματισμοί δεν χωρούν. Υπάρχει η ασφάλεια των λόγων των Αγίων που αποκαλύπτουν τα πονηρά τεχνάσμα του Διαβόλου και των συν αυτώ, υπάρχει η ασφάλεια της Εκκλησίας, των Μυστηρίων που τρέφει και φωτίζει τον άνθρωπο ώστε να καταλαβαίνει αυτά που μέχρι τότε αγνοούσε.
Το να είσαι χριστιανός και όχι να είσαι κάτι σαν χριστιανός σημαίνει ότι έχεις πάρει χαμπάρι ότι υπάρχει κάποιος που θέλει την σωτηρία σου και αυτός είναι ο Χριστός. Ο Χριστός της Αγίας Γραφής και Ιερής Παράδοσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Χριστός των Αγίων μας, των Μαρτύρων και των Οσίων μας. Σ' Αυτόν να πιστεύεις. Αυτόν να ακολουθείς. Αυτόν ν' αγαπάς.
Πιστή χωρίς έργα είναι νεκρή. Και η ελπίδα μας στον Θεό χωρίς μια προσπάθεια από την δική μας μεριά είναι ανόητη.
Χρειάζεται επιτέλους να μπούμε στην διαδικασία να δούμε σοβαρά την ζωή μας, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς μαλθακότητα και συμβιβασμούς.
Δεν μπορούμε αδελφοί μου να μιλούμε για Χριστό εκτός Εκκλησίας, δεν μπορούμε να λέμε ότι είμαστε του Χριστού ζώντας μακρυά από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας. Όποια άλλη διδασκαλία ή τρόπος προσέγγισης του Χριστού εκτός Εκκλησίας είναι κάποιο τέχνασμα του Διαβόλου ώστε να μας οδηγήσει σε πλάνη. Να νομίζουμε δηλαδή ότι είμαστε του Χριστού, ότι είμαστε μια χαρά πνευματικά, ενώ βρισκόμαστε δέσμιοι του σκότους και της αιωνίου απώλειας.
Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι ζώντας "ήσυχα και ειρηνικά" ευαρεστούμε τον Χριστό. Όχι. Επειδή έχουμε μια ήσυχη ζωή δεν σημαίνει ότι ζούμε και όπως θέλει ο Χριστός. Ο Χριστός δεν θέλει να ζήσουμε ήσυχα αλλά αγαπητικά, σταυρικά, μυστηριακά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή αλλά και την Ιερή Παράδοση των Αγίων. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί και να χάσουμε την ησυχία μας, το βόλεμά μας για χάρη Του και για χάρη του συνανθρώπου μας.
Τις προάλλες έγραψα ένα κείμενο για την ενδυμασία κατα την προσέλευσή μας στους ναούς (ειδικά όταν είναι να συμμετάσχουμε σε κάποιο Μυστήριο)ΕΔΩ.
Μια κυρία μου έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο κατηγορούσε τους χριστιανούς που ντύνονται σεμνά αλλά μετά τον εκκλησιασμό τους κατακρίνουν, κουτσομπολεύουν κτλ. Και όλα αυτά σε μια προσπάθειά της να με πείσει ότι η ενδυμασία δεν δείχνει απαραίτητα και την εσωτερική πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Εν μέρη είχε δίκαιο. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε "τα ράσα δεν κάνουν τον παπά". Όμως ας ρωτήσω κάτι: ένας σωστός ιερέας θα φορούσε τα ράσα του ή όχι; ένας ιερέας που έχει φόβο Θεού, που έχει συναίσθηση της ιδιότητάς του θα φορούσε το ρασάκι του ή όχι; Όπως έλεγε -νομίζω- και ο Όσιος Γέροντας Παΐσιος, "παπάς αράσοτος είναι παπάς άσωτος".
Η κυρία λοιπόν αυτή ήταν ανένδοτη στο ότι η ευπρεπής ενδυμασία είναι δείγμα εκκλησιαστικού φρονήματος. Την ρώτησα λοιπόν που εκκλησιάζεται η ίδια. Η απάντηση φυσικά και ήταν αναμενόμενη: "δεν το θεωρώ απαραίτητο να πηγαίνω την Κυριακή στο Ναό, πηγαίνω όταν το νιώσω μόνη μου σε κάποια μικρή
εκκλησία ή προσεύχομαι στο σπίτι μου ή βγαίνω το βράδυ στη αυλή του σπιτιού μου και βλέπω τα άστρα κι μιλώ στον Κύριο". Αχ, τί ρομαντικό, σκέφτηκα. Η σωτηρία μας όμως δεν εξαρτάται από τον ρομαντισμό μας και τον συναισθηματισμό μας!
Την ρώτησα επίσης εάν νηστεύει ή εάν έχει πνευματικό πατέρα. Η απάντηση που πήρα ήταν και πάλι η αναμενόμενη "νομίζω ότι όλα αυτά είναι κατασκευάσματα κάποιων κληρικών κάποιας άλλη εποχής που δεν χρειάζονται...ο Χριστός όλους μας αγαπά όπως είμαστε".
Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι πολλές φορές τέτοια σκεπτικά φαίνονται λογικά, με δόσεις αλήθειας. Όμως η πνευματική ζωή δεν μπορεί να στηρίζεται αδελφοί μου ούτε στην δική μας λογική, ούτε σε δόσεις αλήθειας ή φιλοσοφικά σχήματα. Η πνευματική ζωή μας και η σωτηρία μας πρέπει να έχουνε θεμέλια τα παραδεδομένα από τους Αγίους Πατέρες μας με τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος (που ξεπερνούν πολλές φορές την λογική) και την Αλήθεια (και όχι δόσεις αλήθειας).
Ρώτησα αυτή την κυρία εάν παραδέχεται τους Αγίους μας. Και αυτή μου απάντησε ότι φυσικά και τους παραδέχεται, πηγαίνει και πολλές φορές στον τάφο του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου και τον προσκυνά. Την ρώτησα λοιπόν, "πως είναι δυνατόν να τιμάται έναν Άγιο, όπως τον Γέροντα Παΐσιο, και από την άλλη να απορρίπτεται τον τρόπο με τον οποίο αγίασε αυτός ο άνθρωπος; Διότι ο Γέροντας Παΐσιος αγίασε όχι με τον δικό του τρόπο αλλά με τον τρόπο της Εκκλησίας. Δεν πήγαινε σε κάποιο εξωκκλήσι μια δυο φορές τον χρόνο ν' ανάψει τα καντήλια και αυτό ήταν όλο. Νήστευε, εκκλησιαζόταν, προσευχόταν, ντυνόταν όπως έπρεπε και από λαϊκός, μελετούσε τον Λόγο του Θεού, εξομολογούταν κτλ. Δεν έλεγε "ο Χριστός μας αγαπά όλους, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα".
Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι θα σωθούμε επειδή πιστεύουμε στον Χριστό. Το θέμα αδελφοί μου είναι να πιστεύουμε στον Χριστό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Αυτόν να προσπαθούμε να ευαρεστούμε διότι πολλοί "Χριστοί" υπάρχουν που έχουν φτιάξει οι άνθρωποι στα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Δεν μπορείς λοιπόν να θεωρείς ότι ζεις πνευματικά επειδή απλά ποστάρεις κάποιες φωτογραφίες με τον Παναγία και τον Χριστούλη ή επειδή δήθεν γράφεις αγιοπνευματικές αναρτήσεις (καλή ώρα) ή επειδή ακούς όμορφες ομιλίες πατέρων ή διαβάζεις όμορφα κείμενα και αυτό μόνο.
Για να γίνεις του Χριστού θέλει να ματώσεις, θέλει να αρνηθείς το εγώ σου, θέλει να πάψεις να διεκδικείς το ¨δίκαιό" σου, θέλει να σταυρωθείς, να ξεβολευτείς, να πάψεις να είσαι κολλημένος στην σάρκα σου, στα θέλω σου, στο χρήμα σου, στη δόξα σου, στις γνώσεις σου, στις εμπαθείς προσδοκίες σου.
Για να γίνεις του Χριστού θέλει να πεθάνεις για τον κόσμο (για το κοσμικό φρόνημα). Και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χάσεις "φίλους", να σε πούνε παράξενο, να σε χλευάσουν, να σε πολεμήσουν, να σε μισήσουν. Είναι εύκολο να λέμε ότι είμαστε του Χριστού και από την άλλη να διατηρούμε κάθε εμπαθή και φαύλη συνήθεια στην καθημερινότητά μας. Ποιον κοροϊδεύουμε;
Να είσαι του Χριστού σημαίνει ότι είσαι της Εκκλησίας. Διότι Χριστός εκτός Εκκλησίας δεν βιώνεται και Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει.
Αγώνα θέλει και φιλότιμο. Τουλάχιστον μην δικαιολογείς τον εαυτούλη σου όταν δεν ζεις όπως θέλει η Εκκλησία δηλαδή ο Χριστός. Και μη προσπαθείς να βγάλεις σκάρτο τον τρόπο ζωής που προτείνει η Εκκλησία, διότι έτσι προσπαθείς να βγάλεις σκάρτο τον Χριστό. Αυτό κι αν είναι κομπλεξισμός: επειδή δεν θέλω να αλλάξω, να ταπεινωθώ, να εξελιχθώ πνευματικά, να κάνω υπακοή, τα βγάζω όλα λάθος. Δηλαδή όλοι οι Άγιοι εδώ και 2000 και πλέον χρόνια ήτανε λάθος και ξέρεις εσύ καλύτερα;
Μαθήματα λοιπόν για πνευματική προκοπή δεν μπορώ να δεχτώ από ανθρώπους που ζούνε συνειδητά εκτός Εκκλησίας, που δεν έχουν γεύση Μυστηριακής ζωής και το μόνο που ξέρουν είναι να υπερασπίζονται την λογική τους, το σκεπτικό τους και την μαλθακή ζωούλα τους με ξεσπάσματα θρησκευτικού συναισθηματισμού.
Συμβιβασμοί στο θέμα της σωτηρίας μας δεν χωρούν. Ας ακολουθήσουμε τον τρόπο που ακολούθησαν οι Άγιοι, δηλαδή τον τρόπο της Εκκλησίας. Εάν θέλουμε να σωθούμε αλλά συνειδητά δεν ακολουθούμε τον τρόπο των Αγίων, δηλαδή της Εκκλησίας τότε έχουμε πρόβλημα. Ή είμαστε αιρετικοί ή είμαστε σχιζοφρενείς ή και τα δυο μαζί...
Είμαι του Χριστού σημαίνει ζω την ζωή, χαίρομαι την ζωή. Πώς όμως; Ζω χωρίς να εξαρτάται η ευτυχία μου από τίποτα το φθαρτό, τίποτα το παροδικό. Όλα τα χαίρομαι και τα χρησιμοποιώ αλλά τίποτα δεν με δουλώνει παρα μόνο δουλώνομαι οικειοθελώς στον Κύριο και Θεό μου Ιησού Χριστό. Το να είσαι χριστιανός και όχι να είσαι κάτι σαν χριστιανός σημαίνει ότι έχεις πάρει χαμπάρι ότι υπάρχει κάποιος που θέλει την απώλειά σου και αυτός είναι ο Διάβολος. Και αυτός είναι έμπειρος ώστε με μαεστρία να σε πλανήσει. Γι' αυτό πειραματισμοί δεν χωρούν. Υπάρχει η ασφάλεια των λόγων των Αγίων που αποκαλύπτουν τα πονηρά τεχνάσμα του Διαβόλου και των συν αυτώ, υπάρχει η ασφάλεια της Εκκλησίας, των Μυστηρίων που τρέφει και φωτίζει τον άνθρωπο ώστε να καταλαβαίνει αυτά που μέχρι τότε αγνοούσε.
Το να είσαι χριστιανός και όχι να είσαι κάτι σαν χριστιανός σημαίνει ότι έχεις πάρει χαμπάρι ότι υπάρχει κάποιος που θέλει την σωτηρία σου και αυτός είναι ο Χριστός. Ο Χριστός της Αγίας Γραφής και Ιερής Παράδοσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Χριστός των Αγίων μας, των Μαρτύρων και των Οσίων μας. Σ' Αυτόν να πιστεύεις. Αυτόν να ακολουθείς. Αυτόν ν' αγαπάς.
https://proskynitis.blogspot.com
