Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. ( Άγιος Νεκτάριος )

«Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα. Πολλά είναι κληρονομικά. Όλα αυτά, δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με φροντίδα και προσοχή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεσθε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας, και αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ' αυτές είναι και απο την φύση τους ισχυρές και απο την συνήθεια. Με την πάροδο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια νικούνται.Τίποτε να μην σας απελπίζει.»

Άγιος Νεκτάριος

Το αλφάβητο των Χριστουγέννων

Κάποτε στην πολύσοφη χώρα των γραμμάτων έπεσε μεγάλη στενοχώρια. Γιατί, ενώ πλησίαζαν Χριστούγεννα, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τα γράμματα για να σχηματίσουν λέξεις όπως πόλεμος, ζήλια, κακία, εγωισμός.


Ύστερα από πολλές συζητήσεις τα γράμματα αποφάσισαν να κάνουν κάτι σημαντικό, για να συμμετέχουν κι αυτά στη γιορτή: Να γίνουν η Αλφαβήτα των Χριστουγέννων!


Δεν θα δέχονταν να φτιάχνουν λέξεις παρά μόνο χριστουγεννιάτικες!


Πήρα ένα Α και το έκανα άστρο.

Με το Β έγραψα Βηθλεέμ

και με το Γ τη γέννηση του Κυρίου.

Στο Δ βρήκα τα δώρα που Του χάρισαν

και με το Ε την ελπίδα που μάς έφερε στη γη.

Με το Ζ θυμήθηκα τα ζώα που Τον ζέσταιναν

και με το Η τον Ηρώδη τον κακό βασιλιά.

Με το Θ είπα “Θεέ μου”

και με το Ι ψιθύρισα “Ιωσήφ”.

Το Κ μού έφερε στο νου την καλοσύνη

και με το Λ το λιβάνι και το λυτρωμό.

Μέσα στο Μ είδα τους Μάγους

και στο Ν την Άγια Νύχτα.

Το Ξ σκόρπισε την ξαστεριά

και με το Ο γιόρτασε η οικουμένη.

Το Π με γονάτισε μπροστά στην Παναγία.

Το Ρ μού θύμισε το Ραββί, το δάσκαλο.

Μ’ ένα μεγάλο Σ το σπήλαιο.

Μ’ ένα χαρούμενο Τ τραγούδησα τραγούδια.

Το Υ ήταν για τους ύμνους

και το Φ το φως που φώτισε την πλάση.

Ένα Χ είπε “Χριστέ μου!”.

Οι άγγελοι έψελναν με το Ψ ψαλμούς

και το Ωσσανά που αρχίζει από Ω.





Από τότε κάθε Χριστούγεννα, η αλφαβήτα δοξάζει το νεογέννητο Χριστό με το δικό της τρόπο και δίνει παντού το μήνυμα των Χριστουγέννων:


«Επί γης ειρήνη!»

http://churchofagianapa.blogspot.com

Η σχέση του Άγίου Νεκταρίου με τον ‘Αγιο Πορφύριο!

Πώς και με τι να τον ευχαριστήσουμε τον ΄Αγιο Νεκτάριο, ο οποίος υπήρξε και είναι προστάτης πολλών και ιδιαιτέρως της γλυκητάτης ημών πατρίδος Ελλάδος. Απ’ όπου επέρασε άφησε ανεξίτηλα ίχνη και βοήθησε αμέτρητους.

Αποτέλεσμα και καρπός αυτής της βοηθείας υπήρξε και ο μετέπειτα στάρετς των Αθηνών και μακαριστός κι εκείνος ήδη Γέροντας Πορφύριος Μπαϊρακτάρης. Του οποίου τον πατέρα Λεωνίδα Μπαϊρακτάρη είχε ευλογήσει στην Εύβοια ο άγιος Νεκτάριος και είχε καθοδηγήσει.

Και προήλθε απ’ τον Λεωνίδα Μπαϊρακτάρη και την Ελένη Μπαϊρακτάρη ο Γέροντας Πορφύριος, ο θαυματουργός. Ο οποίος υπεραγαπούσε τον Άγιο Νεκτάριο.
Κι ενθυμούμαι προσωπικά τον πήρε τηλέφωνο τη νύχτα ένας Χριστιανός, γιατί ήτανε άρρωστος πολύ. Και δεν μπορούσε.

Τον πήρε απ’ την Αθήνα, εκεί στον Ωρωπό και λέει:
– Γέροντα, υποφέρω. Δυσκολεύομαι. Πεθαίνω. Χάνομαι.
Και του λέει:
– Δίπλα σου είναι ο άγιος Νεκτάριος.
Κοιτάζει, δίπλα του ήταν το εικόνισμα.
– Αυτόν παρακάλεσε, να σε κάνει καλά.
Κι έκλεισε το τηλέφωνο και παρακάλεσε ο άνθρωπος τον άγιο Νεκτάριο και έγινε αμέσως καλά.

Ο Γέροντας, λοιπόν, τον υπεραγαπούσε τον άγιο. Άλλωστε οι άγιοι αγαπά ο ένας τον άλλον κι έχουνε ενότητα κι έχουνε στοργή, και βοηθάνε προπαντός εμάς τους ανθρώπους που έχουμε ανάγκη.

Από Το Βιβλίο Του Αρχιμανδρίτη, Πάτερ Ανανία Κουστένη, “Λόγοι Για Τον Άγιο Νεκτάριο”, Τόμος Β’,.

Το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” τα λέει όλα ( Άγιος Πορφύριος )

Τον παρακάλεσα μία ημέρα να μου υποδείξει έναν τρόπο προσευχής και εάν ήταν δυνατόν, να μου εμπιστευθεί το δικό του τρόπο προσευχής. Και η απάντηση ήταν άμεση και… πληρωμένη.

– Και τί την πέρασες την προσευχή, για φαγητό που προσφέρεται κατά παραγγελία; Ή φάρμακο που χορηγείται με συνταγή; Εγώ σου έχω πει να ζητάς μόνο τη σωτηρία της ψυχής. Να ζητάς, δηλαδή, να καταστείς κληρονόμος της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών. Και όλα τ’ άλλα να τ’ αφήνεις στην κρίση του θεού. Σου υπενθυμίζω , για ακόμη μία φορά, το “Ζητείτε πρώτον την Βασιλεία των Ουρανών και πάντα ταύτα προστεθήσονται”. Αυτό δε σου αρκεί; Εάν δε σου αρκεί αυτό ή δε σε ικανοποιείαπόλυτα, περιορίσου στη νοερά προσευχή. Για μένα, το “Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με” τα λέει όλα. Και οπωσδήποτε περισσότερα από αυτά που λες εσύ. Αρκεί να το λες με πίστη και αφοσίωση. και μάλιστε, την ώρα εκείνη να φαντάζεσαι ότι έχεις μπροστά σου τον εσταυρωμένο Ιησού. Και άκου. Την ώρα που θα το λες, θα στρέψεις το νου σου κατ’ εδώ προς εμένα. Και εγώ θα συλλαμβάνω τη σκέψη σου καιθα προσεύχομαι μαζί σου, για σένα. Αυτό είναι το καλύτερο. Και αυτό σου συνιστώ να κάνεις.

– Ναι, Παππούλη μου, αλλά, δεν το λέτε σωστά.

– Εγώ σωστά το λέω. Εσύ το εννοείς λανθασμένα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, έτσι πρέπει να αγαπάμε και τον πλησίον μας. Εγώ αγαπώ όλο τον κόσμο σαν τον εαυτό μου. Γι’ αυτό δε βλέπω το λόγο γιατί να λέω: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς και όχι ελέησόν με*. Αφού εγώ και ο κόσμος είμαστε ένα και το αυτό! Έτσι θα το λες και εσύ: Ελέησόν με.


*Σημασία έχει τι εννοούμε με τις λέξεις. Έτσι μπορούμε να λέμε “ελέησόν με” και να περικλείουμε στο “με¨όλο τον κόσμο ‘η να λέμε “ελέησόν ημάς” και να εννοούμε το ίδιο. Ο Γέροντας εδώ ήθελε να τονίσει ότι οφείλουμε να αγαπάμε όλο τον κόσμο σαν τον εαυτό μας.

[Αν. Καλλιάτσου, Ο πατήρ Πορφύριος, Αθήνα 2000, σελ. 176π.]

Τι μας σώζει; Μόνον η μετάνοια. ( Άγιος Νικόδημος )

Πόσο ζημιά μας προκαλούν οι αμαρτίες μας; Ο Άγιος Νικόδημος λέγει για τας βλάβες των αμαρτιών: «Σκέψου πως οι αμαρτίες αυτές σου προξένησαν την αιώνια κόλαση, το άσβεστο εκείνο πυρ, τον βρυγμό των οδόντων, τον σκώληκα τον ακοίμητο, τον βασανισμό όλων των αισθήσεων του σώματος, και όλων των δυνάμεων της ψυχής σου, η οποία θα έχη πάντοτε μαζί της αυτό που μισεί και δεν θα έχη ποτέ αυτό που επιθυμεί. Τι μας σώζει; Μόνον η μετάνοια.


Άγιος Νικόδημος

«Έχω εντολή από τον άγγελό μου να μην πω σε κανέναν τίποτα….»

Να σου πω κι ένα περιστατικό που μας συνέβη, όπου αν δεν είχε χάρισμα ο Γέροντας (Ιωσήφ ο Ησυχαστής), λίγο έλειψε να μας φάει (ο μισόκαλος) ένα καλογέρι μέσα από τα χέρια μας.

Εκεί στον Άη- Βασίλη κοινοβίασε σ΄εμάς ένας βλάχος ο «πάτερ Γιάννης» πολύ ευλαβής, αλλά απλός άνθρωπος. Για ένα διάστημα όμως σταμάτησε να λέει τους λογισμούς του στον Γέροντα. Τον φωνάζει ο Γέροντας:
«Δεν έχεις κανένα λογισμό να εξομολογηθείς;».
«Όχι, όχι πολύ καλά είμαι».

Εν τω μεταξύ στην προσευχή ο Γέροντας αισθανόταν μεγάλην ανησυχίαν για τον πάτερ Γιάννην. Μια φωνή τούλεγε ότι ο πάτερ Γιάννης δεν είναι καλά. Μου λέει λοιπόν ο Γέροντας:
«Φώναξε γρήγορα τον πάτερ Γιάννη». Τον φωνάζω.
Έρχεται και του λέει ο Γέροντας αυστηρά:
«Θέλω να μου εξομολογηθείς τους λογισμούς σου».
«Μα Γέροντα δεν έχω τίποτε…».
Ο Γέροντας τον στρίμωξε: «δεν θα φύγεις, αν δεν εξομολογηθείς».

Τότε αναγκάστηκε να αρχίσει και να λέει μασημένα:
Ευλόγησον Γέροντα αλλά έχω εντολή από τον άγγελό μου να μην πω σε κανέναν τίποτα. Να, με την ευχή σου αξιώθηκα τον τελευταίον καιρό και προσεύχομαι με τον άγγελό μου μαζί.

Αλλά αφού με ανάγκασες ευκαιρία είναι να σχωρεθούμε για ότι τυχόν σου έφταιξα, διότι συμφωνήσαμε αύριο βράδυ να κατεβούμε μαζί στον παπα-Ματθαίον, να κοινωνήσω και μετά θα κατέβη ο προφήτης Ηλίας να παραλάβει με πύρινο άρμα την ψυχή μου».

Μόλις τον άκουσε ο Γέροντας του δίνει έναν μπάτσον πάνε και τα άρματα παν κι οι αναβάτες.
«Βρε πλανεμένε – του λέει- σ΄έβαλε ο μισόκαλος στο χέρι να σε ρίξει από κανέναν κρημνόν να πας εις την κόλασιν κι εσύ δεν μιλάς;».
«Μα Γέροντα είναι δυνατόν;».
«Περίμενε και θα δης αν είναι δυνατόν».

Το ίδιο βράδυ, την ώρα που είχε την επίσκεψη του «αγγέλου» να σου και του φανερώνεται – αυτήν την φορά όμως όχι μετασχηματισμένος σε άγγελον – αλλά πραγματικός ο πονηρός με κέρατα και του λέει αγριεμένα:

«Δεν σου είπα παλιοκαλόγερε να μην πεις το μυστικό μας στον Γέροντα;
Αχ και φθηνά μου την γλύτωσες. Εγώ καλά το κατάστρωσα να σε γκρεμίσω.
Μόλις άκουσε ο πάτερ Γιάννης έφριξε. Έτρεξε αμέσως στον Γέροντα και έπεσε στα πόδια του και τον ευγνωμονούσε.

Βλέπετε πόσος κίνδυνος υπάρχει όταν ο καλόγερος κρύβει τους λογισμούς του;

Από το βιβλίο
Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ.

https://www.vimaorthodoxias.gr

Χριστέ μου,σώσε με,οδήγησέ με! ( Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης ).

Καθόμουνα σε έναν πάγκο στο αριστερό μέρος του καραβιού κι εκοίταζα το πέλαγος. Έλεγα έναν ειρμό που με είχε μάθει ο πατέρας μου, που ηταν ψάλτης, και τον έλεγε οταν γινότανε το Ψυχοσάββατο.Και ο ειρμός αυτός έλεγε:
«Του βίου την θάλασσαν υψουμένην καθορών των πειρασμών τω κλύδωνι, τω ευδίω, λιμένι Σου προσδραμών, βοώ Σοι, ανάγαγε εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε.»

Έλεγα:«Θεέ μου, η ζωή είναι μία θάλασσα φουρτουνιασμένη και Σου ζητάω, οπως είμαι και εγώ ταξιδιώτης αυτής της φουρτουνιασμένης θαλάσσης, να οικονομήσει η θεία Σου πρόνοια να πάω σε ένα λιμάνι, να ησυχάσει η ψυχή μου εκεί, στο λιμάνι που θα είσαι Εσύ, η ειρήνη».
Και τα έλεγα αυτά, μάλλον τα έψαλλα σιγανά, κι έκλαιγα, διότι το αίσθημα μου ηταν βαθύ, που άφηνα τον κόσμο, δηλαδή άφηνα τους γονείς μου. Δεν με πείραζε για τον κόσμο, δεν είχα έγνοια εγώ για τον κόσμο. Μόνο για τους γονείς, ήμουνα μικρός και μόνο τους γονείς θυμόμουνα και λυπόμουνα που τους άφηνα.
Έφθασε μεσημέρι κι ετρώγανε στο κατάστρωμα, κείνη την εποχή ετσι γινότανε. Είχαν καθήσει οικογένειες οικογένειες. Απέναντι μου ηταν μία γυναίκα με τον άντρα της και τα τρία τους παιδιά. Εγώ ήμουνα εκεί κι εκοίταζα την θάλασσα. Σε μιά στιγμή έρχεται μία κυρία, επειδή είχαν έλθει οι ναύτες και μου είχανε ζητήσει εισητήριο και δεν είχα, είδανε οτι είμαι φτωχό παιδι, με τραβάει απ' τον ώμο και μου δίνει ένα κομμάτι ψωμί και πάνω σ' αυτό είχε τρία μάτσα σαρδέλες.Της λέω:
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ!
Κάποιες άλλες κυρίες, που ηταν δίπλα,της λένε:
-Μπράβο, πολύ καλά!Πως το σκέφθηκες; Εμείς δεν το σκεφθήκαμε.
Εκείνη όμως, γυρίζει και τους λέει:
-Τέτοια παιδιά, αλητόπαιδα, δεν πρέπει να τα κοιτάζεις κανείς, ούτε να τους προσφέρει τίποτα, αλλά τι να κάνομε; Είμαστε και άνθρωποι.
Εγώ ο καημενούλης, οταν άκουσα τη λέξη "αλητόπαιδα", μές στην ψυχούλα μου εχάρηκα, διότι σκέφθηκα οτι όντως αλητόπαιδο είμαι. Έγινα αλήτης για την αγάπη του Χριστού! Κι έλεγα:
-Χριστέ μου, σώσε με, οδήγησέ με!

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης