Πόσο αναπαύεται η ψυχή, όταν ευρίσκεται μέσα εις το φως σου, Κύριε! Εικόνα σου είναι η ψυχή μου, Κύριε, και η ζωή της είναι η ιδική σου καταφυγή.
Η χαρά μου είναι ο Ιησούς.
Η αναπνοή μου, ο Ιησούς.
Η προσευχή μου, ο Ιησούς.
Η ελπίδα μου, ο Ιησούς.
Η καταφυγή μου, ο Ιησούς.
Η απέκδυσις παντός νοήματος κατα την ώραν της προσευχής δίδει μεγάλη δύναμι και χαρά ανέκφραστη εις την ψυχήν.
Αυτός είναι ο σαββατισμός της ψυχής. Η κατάπαυσις εκ παντός νοήματος. Αυτή είναι η αληθινή ανάπαυσις της ψυχής. Όταν αργή και καθαρίζεται από των αισχρών και ρυπαρών λογισμών του σατανά και αναπαύεται εις την αιωνίαν ανάπαυσιν και χαράν του Κυρίου. Εις αυτήν την ανάπαυσιν μας προσκαλεί ο Ιησούς Χριστός λέγων: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. ια 28).
Και ο όσιος Ιωάννης ο Καρπάθιος μας συμβουλεύει: «Εάν θέλωμεν πραγματικά να ευαρεστήσωμεν εις τον Θεόν και να επιτύχωμεν την μακαριωτάτην φιλίαν μαζί του, ας παρουσιάσωμεν τον νουν μας γυμνόν εις Αυτόν, χωρίς να μεταφέρωμεν μαζί μας κανένα πράγμα του παρόντος αιώνος, ούτε τέχνην, ούτε νόημα, ούτε τέχνασμα, ούτε δικαιολογία, ακόμη και εάν γνωρίζωμεν όλην την σοφίαν του κόσμου».
Απεκδυομένη η ψυχή τα νοήματα του κόσμου τούτου, δέχεται τον φωτισμόν του Θεού. Φωτιζομένη, γίνεται απλή και ο νους ελέγχει τα πάντα. Εις την απλότητα αυτήν της ψυχής δεν υπάρχει λογισμός· δεν λειτουργούν τα πάθη· καταπαύει ο ψυχόλεθρος μετεωρισμός. Η ψυχή ζη εν Θεώ και η ευχή λειτουργεί έντονα. Η καθαρότης της ψυχής που υπάρχει τότε, δίδει μεγάλην άνεσιν εις την ψυχήν και αισθάνεται το μέγα δώρο της Παρθενίας.
Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν πάντοτε ενδεδυμένη το Θείον Φως και δια τούτο δεν μπορούσε να προσβληθή από κανένα λογισμό. Δια τούτο η Παναγία μας έγινε δοχείον της χάριτος και εσκήνωσεν και εσαρκώθη εις αυτήν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, επειδή ήτο περιβεβλημένη ως ιμάτιον το Θείον Φως.
Η υγεία της ψυχής ευρίσκεται μέσα εις αυτό το βίωμα. Να έχη η ψυχή μέσα της αυτό το άγιο φως και να το αισθάνεται. Έτσι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο. Με αυτόν τον στολισμόν επροίκισε την ψυχήν. Και η ψυχή, τότε είναι εικόνα του Θεού, όταν διατηρή αυτό το φως.
Όταν λειτουργούν τα πάθη, παραχαράσσεται η εικόνα της ψυχής και παραμορφώνεται, διότι το σκότος και η δυσωδία των παθών εμποδίζουν την ψυχή να δέχεται τον φωτισμόν του Θεού. Ευρισκομένη δε η ψυχή κάτω από μια συνεχή συννεφιά μαραζώνει και δεν ανθοφορεί και δεν καρποφορεί. Και έπειτα, μαραμένη όπου είναι, λυπείται και παραπονείται και καθοδηγείται από τα πονηρά πνεύματα.
Η ψυχή όμως που δέχεται το φως του Θεού έχει δύναμη, έχει χαρά, έχει αγάπη καθαρή και συνέχεια δέχεται τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος· «ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. ε 22-23).
Είσελθε, ψυχή μου, εις αυτήν την χαράν και εις αυτό το φως. Είσελθε εις την αληθινήν ζωήν. Ομοίαζε προς τήνΥπεραγίαν Θεοτόκον, όπου εισήλθε εις τα Άγια των Αγίων και ετρέφετο υπό του Αγγέλου.
Σύναζε, ψυχή μου, τας δυνάμεις σου εντός σου και εόρταζε εορτήν μυστικήν και ευφρόσυνον· εορτήν χαράς και αγαλλιάσεως ανεκλαλήτου. Τούτο είναι το αληθινόν φως και η αληθινή ανάπαυσις της ψυχής και θυσία ευάρεστος εις τον Θεόν: η λατρεία του Θεού εκ καθαράς καρδίας.
Δώρησαί μοι, Κύριε, το πυρ το νοερόν, το φωτίζον τας διανοίας και φλογίζον τας αμαρτίας, δια να φωτίση με τας μυστικάς του ακτίνας τα σκότη της ψυχής μου· δια να κατακαύση τα ξύλα, τον χόρτον, τα φρύγανα και ο,τι άλλο περιττόν εσύναξε εν τη άμελεία και αγνοία και ραθυμία της η ψυχή μου. «Ει δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται· η γαρ ημέρα δηλώσει· ότι εν πυρί αποκαλύπτεται· και εκάστου το έργον οποίόν εστι το πυρ δοκιμάσει» (Α Κορ. γ 12-13).
Ω θαύμα παράδοξον· πως η πηλίνη φύσις, το σώμα το χοϊκόν, δέχεται την νοεράν και άϋλον χάριν του Αγίου Πνεύματος!
Ω πόσον μεγάλην αξίαν έχει «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος», όταν έχη ως κόσμημα τον άφθαρτον στολισμόν της χάριτος του Αγίου Πνεύματος (Α Πέτρ. γ 4).
Ανάβαινε, ψυχή μου, εις σκηνώματα άγια δια να δέχεσαι τον θείον φωτισμόν και ιματισμένη και σωφρονούσα να δοξάζης τον Πατέρα και τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, την μίαν αδιαίρετον Τριάδα εις αιώνας αιώνων. Αμήν.
Μοναχού Μαρκέλλου Καρακαλληνού
Η χαρά μου είναι ο Ιησούς.
Η αναπνοή μου, ο Ιησούς.
Η προσευχή μου, ο Ιησούς.
Η ελπίδα μου, ο Ιησούς.
Η καταφυγή μου, ο Ιησούς.
Η απέκδυσις παντός νοήματος κατα την ώραν της προσευχής δίδει μεγάλη δύναμι και χαρά ανέκφραστη εις την ψυχήν.
Αυτός είναι ο σαββατισμός της ψυχής. Η κατάπαυσις εκ παντός νοήματος. Αυτή είναι η αληθινή ανάπαυσις της ψυχής. Όταν αργή και καθαρίζεται από των αισχρών και ρυπαρών λογισμών του σατανά και αναπαύεται εις την αιωνίαν ανάπαυσιν και χαράν του Κυρίου. Εις αυτήν την ανάπαυσιν μας προσκαλεί ο Ιησούς Χριστός λέγων: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. ια 28).
Και ο όσιος Ιωάννης ο Καρπάθιος μας συμβουλεύει: «Εάν θέλωμεν πραγματικά να ευαρεστήσωμεν εις τον Θεόν και να επιτύχωμεν την μακαριωτάτην φιλίαν μαζί του, ας παρουσιάσωμεν τον νουν μας γυμνόν εις Αυτόν, χωρίς να μεταφέρωμεν μαζί μας κανένα πράγμα του παρόντος αιώνος, ούτε τέχνην, ούτε νόημα, ούτε τέχνασμα, ούτε δικαιολογία, ακόμη και εάν γνωρίζωμεν όλην την σοφίαν του κόσμου».
Απεκδυομένη η ψυχή τα νοήματα του κόσμου τούτου, δέχεται τον φωτισμόν του Θεού. Φωτιζομένη, γίνεται απλή και ο νους ελέγχει τα πάντα. Εις την απλότητα αυτήν της ψυχής δεν υπάρχει λογισμός· δεν λειτουργούν τα πάθη· καταπαύει ο ψυχόλεθρος μετεωρισμός. Η ψυχή ζη εν Θεώ και η ευχή λειτουργεί έντονα. Η καθαρότης της ψυχής που υπάρχει τότε, δίδει μεγάλην άνεσιν εις την ψυχήν και αισθάνεται το μέγα δώρο της Παρθενίας.
Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν πάντοτε ενδεδυμένη το Θείον Φως και δια τούτο δεν μπορούσε να προσβληθή από κανένα λογισμό. Δια τούτο η Παναγία μας έγινε δοχείον της χάριτος και εσκήνωσεν και εσαρκώθη εις αυτήν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, επειδή ήτο περιβεβλημένη ως ιμάτιον το Θείον Φως.
Η υγεία της ψυχής ευρίσκεται μέσα εις αυτό το βίωμα. Να έχη η ψυχή μέσα της αυτό το άγιο φως και να το αισθάνεται. Έτσι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο. Με αυτόν τον στολισμόν επροίκισε την ψυχήν. Και η ψυχή, τότε είναι εικόνα του Θεού, όταν διατηρή αυτό το φως.
Όταν λειτουργούν τα πάθη, παραχαράσσεται η εικόνα της ψυχής και παραμορφώνεται, διότι το σκότος και η δυσωδία των παθών εμποδίζουν την ψυχή να δέχεται τον φωτισμόν του Θεού. Ευρισκομένη δε η ψυχή κάτω από μια συνεχή συννεφιά μαραζώνει και δεν ανθοφορεί και δεν καρποφορεί. Και έπειτα, μαραμένη όπου είναι, λυπείται και παραπονείται και καθοδηγείται από τα πονηρά πνεύματα.
Η ψυχή όμως που δέχεται το φως του Θεού έχει δύναμη, έχει χαρά, έχει αγάπη καθαρή και συνέχεια δέχεται τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος· «ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. ε 22-23).
Είσελθε, ψυχή μου, εις αυτήν την χαράν και εις αυτό το φως. Είσελθε εις την αληθινήν ζωήν. Ομοίαζε προς τήνΥπεραγίαν Θεοτόκον, όπου εισήλθε εις τα Άγια των Αγίων και ετρέφετο υπό του Αγγέλου.
Σύναζε, ψυχή μου, τας δυνάμεις σου εντός σου και εόρταζε εορτήν μυστικήν και ευφρόσυνον· εορτήν χαράς και αγαλλιάσεως ανεκλαλήτου. Τούτο είναι το αληθινόν φως και η αληθινή ανάπαυσις της ψυχής και θυσία ευάρεστος εις τον Θεόν: η λατρεία του Θεού εκ καθαράς καρδίας.
Δώρησαί μοι, Κύριε, το πυρ το νοερόν, το φωτίζον τας διανοίας και φλογίζον τας αμαρτίας, δια να φωτίση με τας μυστικάς του ακτίνας τα σκότη της ψυχής μου· δια να κατακαύση τα ξύλα, τον χόρτον, τα φρύγανα και ο,τι άλλο περιττόν εσύναξε εν τη άμελεία και αγνοία και ραθυμία της η ψυχή μου. «Ει δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται· η γαρ ημέρα δηλώσει· ότι εν πυρί αποκαλύπτεται· και εκάστου το έργον οποίόν εστι το πυρ δοκιμάσει» (Α Κορ. γ 12-13).
Ω θαύμα παράδοξον· πως η πηλίνη φύσις, το σώμα το χοϊκόν, δέχεται την νοεράν και άϋλον χάριν του Αγίου Πνεύματος!
Ω πόσον μεγάλην αξίαν έχει «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος», όταν έχη ως κόσμημα τον άφθαρτον στολισμόν της χάριτος του Αγίου Πνεύματος (Α Πέτρ. γ 4).
Ανάβαινε, ψυχή μου, εις σκηνώματα άγια δια να δέχεσαι τον θείον φωτισμόν και ιματισμένη και σωφρονούσα να δοξάζης τον Πατέρα και τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, την μίαν αδιαίρετον Τριάδα εις αιώνας αιώνων. Αμήν.
Μοναχού Μαρκέλλου Καρακαλληνού
