Κάποτε ένας Μοναχός, παρακαλούσε θερμά, για πολύ καιρό την Παναγία:
«Παναγία μου καλή, σε παρακαλώ, αξίωσέ με να σε δω και ας χάσω το ένα μου μάτι!».
Πράγματι, η Παναγία παρουσιάστηκε στον Μοναχό και εκείνος έχασε το ένα του μάτι.
Πράγματι, η Παναγία παρουσιάστηκε στον Μοναχό και εκείνος έχασε το ένα του μάτι.
Ήταν όμως τόσο γλυκιά η μορφή Της, που ένιωσε μεγάλη κατάνυξη και ο Μοναχός άρχισε πάλι να την παρακαλάει:
«Παναγία μου καλή, ας σε ξαναδώ και ας χάσω και το άλλο μου μάτι!».
«Παναγία μου καλή, ας σε ξαναδώ και ας χάσω και το άλλο μου μάτι!».
Και πράγματι, αξιώθηκε ο Μοναχός να ξαναδεί την Παναγία.
Όμως αντί να χάσει και το άλλο του μάτι, η Σπλαχνική και Πανάχραντη Μητέρα του Θεού, του χάρισε και το πρώτο μάτι!
Και ο Μοναχός δεν σταματούσε να δοξάζει το Χριστό και την Παναγία και να βρέχει τη γη με δάκρυα ευγνωμοσύνης, χαράς και μετανοίας.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Όμως αντί να χάσει και το άλλο του μάτι, η Σπλαχνική και Πανάχραντη Μητέρα του Θεού, του χάρισε και το πρώτο μάτι!
Και ο Μοναχός δεν σταματούσε να δοξάζει το Χριστό και την Παναγία και να βρέχει τη γη με δάκρυα ευγνωμοσύνης, χαράς και μετανοίας.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
