Δεν τους σώζει ο Ιμάμης. Οι τούρκοι λερώθηκαν πάνω τους με αυτά που συμβαίνουν στην Αγία Σοφία

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας Τελικά η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ είναι το κεντρικό σημείο όπου συγκρούεται ο φόβος των αντίχριστων δυνάμεων...

Ακόμα δεν πρόλαβε να διαλυθεί το σύννεφο που έφερε πάνω από τον τρούλο του Παγκόσμιου αυτού Ορθόδοξου καθιδρύματος την καλοσχηματισμένη τρομερή και σεβάσμια φιγούρα , όπως το αναδείξαμε σε άρθρο μας στις 19 Οκτωβρίου του 2016 και σε μερικές ώρες οι τουρκαλάδες βάζουν μόνιμο ιμάμη στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ για να διώχνει τα σύννεφα με τα κακά φαντάσματα.

Την ώρα που ο σουλτάνος σαλιάριζε και άνοιγε με θρασύτητα θέμα Θεσσαλονίκης και Δυτ. Θράκης, φίλος αναρτούσε φωτογραφία της Αγίας Σοφίας πάνω από την

οποία περνούσε ένα σύννεφο που το έφερνε το ψυχρό βοριαδάκι του Βοσπόρου από την Μαύρη Θάλασσα.

Πάντα και οποιαδήποτε στιγμή όταν βλέπει ο Έλληνας την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ θεωρεί ότι βρίσκεται εκεί, έτοιμος να εισέλθει μέσα για να ανάψει το κερί της Ρωμιοσύνης και να προσκυνήσει.

Αχ είπα μέσα μου , τι καλά να έβλεπα στον κεντρικό τρούλο της τον ΣΤΑΥΡΟ και ο οφθαλμός μου επικεντρώθηκε εκεί πάνω με συνέπεια να προσέξω μια καλοφτιαγμένη ανθρώπινη φιγούρα που έφτιαχναν τα σύννεφα με μεγάλη μαεστρία.

Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου 2016

«Σε μια άκρως προκλητική ενέργεια προχωρεί η Τουρκία με τον διορισμό μόνιμου ιμάμη για την Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, ο οποίος θα τελεί πέντε φορές την ημέρα το μουσουλμανικό ναμάζι, (μουσουλμανική προσευχή), μέσα στον ιερό χώρο του συμβόλου του Χριστιανισμού.



Όπως αναφέρουν τουρκικά ΜΜΕ, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε την οριστική μετατροπή της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης σε μουσουλμανικό τέμενος, 82 χρόνια μετά την μετατροπή της σε μουσείο με εντολή του τότε ιδρυτή της τουρκικής δημοκρατίας, Κεμάλ Ατατούρκ.» ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος



Δεν είναι πλέον TOP SECRET ότι στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ όσο πλησιάζει η ώρα μηδέν συμβαίνουν παράξενα και πρωτόγνωρα πράγματα που έχουν θορυβήσει τους φανατικούς ισλαμιστές του κ. Ερτνογάν που προσπαθούν με τελετές αντίχριστες να διώξουν το κακό που τους δημιουργεί εφιάλτες διότι βλέπουν ότι για να αντιδρά έτσι ο πνευματικός ζωντανός χώρος της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ σημαίνει ότι την χάνουν και πρέπει να μετακομίσουν από εκεί που ήρθαν σαν ληστές και γενοκτόνοι.

Ουσιαστικά με την τοποθέτηση μόνιμου ιμάμη στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ οι τουρκαλάδες επιβεβαιώνουν την αρθρογραφία μας των προηγούμενων μηνών για τα τρομερά και συγκλονιστικά γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτήν.

31 Μαρτίου 2016

«Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μοσχομυρίζει τα βράδια εδώ και ένα χρόνο..»

Ο γνωστός μου Ισμαήλ διαμηνύει

«Η απάντηση του Ισμαήλ όπως μου ήρθε μετά την ανάγνωση του κειμένου από αυτόν.



– Ρωμιέ Κώστα, ούτε τρελοί είστε αλλά και ούτε ξέρετε κανένα μυστικό γιατί το μυστικό το ξέρω εγώ και να το πεις με τον τρόπο σου στους Έλληνες.

Την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ήδη την «χάσαμε» .Τα βράδια που περπατώ γύρω από αυτήν και όχι μόνο εγώ , η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μοσχομυρίζει θυμίαμα σαν αυτό που καίτε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Την πρώτη φορά που το αισθάνθηκα έντονα και το σημείωσα ήταν πέρσι στις 13 Ιανουαρίου το βράδυ.

Συγκλονίστηκα- συγκινήθηκα- ανατρίχιασα.

Στις 13 Ιανουαρίου του 2015 έγινε η Αγιοκατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη.»

11 Ιουνίου 2016

«Απίστευτο Θαύμα στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ . Εμφανίστηκαν από το πουθενά 3 ιερείς»

«ΙΣΧΥΟΥΝ άραγε οι φήμες που κυκλοφορούν στους κύκλους των πολλών κρυπτοχριστιανών της Κωνσταντινούπολης σχετικά με το γεγονός που διαδίδεται από στόμα σε στόμα, ότι ένα μήνα περίπου πριν ανακοινωθεί η πραγματοποίηση της συγκεκριμένης τουρκικής εκπομπής που βεβηλώνει πνευματικά και πολιτισμικά το καθίδρυμα της ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ…;
Τα εσωτερικά μόνιτορ καταγραφής του εσωτερικού χώρου της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ και οι φύλακες έβλεπαν ιδίοις όμμασι την παρουσία ΤΡΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ να εμφανίζονται από το πουθενά και να χάνονται ξαφνικά μέσα σε τρομακτικό λαμπρό ΦΩΣ;
Αλλά πριν εξαφανιστούν οι δύο από αυτούς με θυμιατήρια που προκαλούσαν τρόμο με τον καπνό του θυμιάματος και τον ήχο από τα καμπανάκια με βαρύ αλλά ίδιο βηματισμό, θυμιάτιζαν χωριστά το δεξιό και αριστερό κλίτος του κεντρικού Ναού και τις θέσεις που αντιστοιχούσαν παλαιά στο Δεσποτικό και το Τέμπλο – Εικονοστάσι;
ΙΣΧΎΕΙ άραγε ότι ο τρίτος ΙΕΡΕΑΣ στεκόταν στην θέση του ΙΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ και έκαμε μετάνοιες προς την ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ;

Ισχύει άραγε η φήμη ότι πολλοί φύλακες βλέποντας το ΕΞΩ-κόσμιο αυτό ΘΕΑΜΑ και στην προσπάθεια τους να πιάσουν τους ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ αυτοί εξαφανιζόταν μέσα σε ΦΩΣ και οι τούρκοι έχαναν τις αισθήσεις τους , γεγονός που έγινε κατά επανάληψη;
Αν τελικά ισχύουν αυτά;
Φαίνεται ότι οι Τούρκοι θορυβήθηκαν και φοβήθηκαν ότι πρόκειται να χάσουν την ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ.
Ίσως και να ήταν αυτός ο λόγος με πρόσχημα το ραμαζάνι να πραγματοποιήσουν σε τηλεοπτική μετάδοση την ανάγνωση του κορανίου μέσα στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ;

Αν τελικά ισχύουν αυτά;
Φαίνεται ότι ο ΟΥΡΑΝΟΣ αποφάσισε άλλα πράγματα από αυτά που θέλουν οι καταπατητές των Πολιτισμικών Μνημείων.»

ΑΓΑΠΗΤΟΙ μου άσχετα αν εμείς είμαστε αποδυναμωμένοι από τον τοκογλυφικό λιμό και λοιμό η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός και αντιδρά,

Δεν μπορεί άλλο τους τούρκους γενοκτόνους των Εθνών καθότι πλησιάζει η ώρα,

Με λίγα λόγια η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ δεν κρατιέται θέλει να συναντήσει , να υποδεχτεί και να καταφιλήσει με τα Αγιαστικά της Νάματα τα πραγματικά παιδιά της.

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 
http://www.pentapostagma.gr

Δέν είναι κακό τό κρασί αλλά η μέθη .....( Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός )

Δέν είναι κακό τό κρασί αλλά η μέθη
  ούτε οι τροφές αλλά η γαστριμαργία

ούτε τά χρήματα αλλά η φιλαργυρία
ούτε η ομιλία αλλά η φλυαρία
ούτε τά ευχάριστα τού κόσμου αλλά η υπερβολή
ούτε η αγάπη γιά τούς δικούς μας παρά μόνο όταν γίνεται αφορμή νά μήν ευγνωμονούμε τόν Θεό
ούτε τά ρούχα όταν τά έχουμε γιά νά σκεπαζόμαστε καί νά φυλαγόμαστε από τό κρύο καί τόν καύσωνα, αλλά τά περιττά καί τά πολυτελή

ούτε τά σπίτια όταν τά έχουμε γιά νά φυλαγόμαστε απ’ αυτά πού μόλις είπα καί ακόμη από τούς εχθρούς, θηρία καί ανθρώπους, αλλά τά διώροφα καί τριώροφα, τά μεγάλα καί πολυδάπανα
ούτε η ιδιοκτησία αλλά ό,τι δέν ανήκει στά απολύτως απαραίτητα
ούτε τό νά έχουν βιβλία βλάπτει όσους επιθυμούν πολύ τήν ακτημοσύνη αλλά τό νά μήν τά χρησιμοποιούν γιά θεοπρεπή ανάγνωση
ούτε οι φίλοι αλλά οι φίλοι πού δέν κάνουν καλό στήν ψυχή μας

ούτε η γυναίκα είναι κάτι κακό αλλά η πορνεία
ούτε η φυσιολογική οργή, εκείνη πού νιώθουμε εναντίον τής αμαρτιών μας, αλλά εκείνη πού νιώθουμε γιά τούς συνανθρώπους μας

ούτε η εξουσία αλλά η αρχομανία
ούτε η δόξα αλλά φιλοδοξία καί αυτό πού είναι ακόμα χειρότερο, η κενοδοξία

ούτε η αρετή αλλά τό νά νομίζουμε ότι είναι δική μας
ούτε η γνώση αλλά τό νά νομίζουμε πώς είμαστε γνωστικοί καί αυτό πού είναι ακόμα χειρότερο, ν’ αγνοούμε τήν άγνοιά μας
ούτε η αληθινή γνώση αλλά η απατηλή
ούτε ο κόσμος είναι κάτι κακό αλλά τά πάθη
ούτε η φύση αλλά οι διαστροφές
ούτε η ομόνοια, αλλά η ομόνοια τών κακοποιών κι εκείνη πού δέν βοηθάει στή σωτηρία τής ψυχής

ούτε τά μέλη τού σώματος αλλά η κακή χρήση τους γιατί η όραση δέν μάς δόθηκε γιά νά βλέπουμε όσα δέν πρέπει αλλά γιά νά δοξάζουμε τόν Δημιουργό βλέποντας τά κτίσματά του καί νά προοδεύουμε σύμφωνα μέ τά αληθινά συμφέροντα τής ψυχής καί τού σώματός μας

ούτε η ακοή γιά ν’ ασχολούμαστε μέ συκοφαντίες καί ανοησίες αλλά γιά ν’ ακούμε τόν λόγο τού Θεού καί κάθε φωνή, ανθρώπων, πτηνών καί όλων τών άλλων, καί νά δοξάζουμε τόν Ποιητή τους

ούτε η όσφρηση γιά νά γίνει μαλθακή η ψυχή καί νά χάνει τό φρόνημά της μέσα στ’ αρώματα, όπως λέει ο Θεολόγος, αλλά γιά ν’ αναπνέουμε καί νά δεχόμαστε τόν αέρα πού μάς χάρισε ο Θεός καί νά τόν δοξάζουμε γι’ αυτό γιατί χωρίς τόν αέρα κανένα σώμα δέν μπορεί νά ζήσει ούτε ανθρώπου ούτε ζώου ..

Καί τά χέρια καί τά πόδια δέν μάς δόθηκαν γιά νά κλέβουμε καί ν’ αρπάζουμε καί νά κτυπούμε τούς άλλους αλλά γιά νά τά χρησιμοποιούμε στίς θεάρεστες εργασίες οι πιό αδύναμοι στήν ψυχή γιά νά δίνουν ελεημοσύνη στούς φτωχούς καί νά βοηθούν όσους έχουν ανάγκη κι έτσι νά τελειοποιούνται, καί οι ισχυρότεροι στήν ψυχή καί τό σώμα γιά ν’ ασκούν ακτημοσύνη καί νά μιμούνται τόν Χριστό καί τούς άγιους μαθητές Του καί γιά νά δοξάζουν τόν Θεό καί νά θαυμάζουν πώς υπάρχει καί στά μέλη μας η σοφία Του.

Καί πώς τά χέρια αυτά καί τ’ αδύναμα δάκτυλά μας μέ τήν πρόνοια τού Θεού είναι ικανά γιά κάθε επιστήμη καί εργασία, γραφή καί δεξιότητα απ’ όπου προέρχεται η γνώση τών αναρίθμητων τεχνών καί γραφών, τής επιστήμης καί τών διαφόρων φαρμάκων, τόσων γλωσσών καί γραμμάτων καί γενικά όλα όσα έχουν γίνει καί γίνονται καί θά γίνουν είναι δώρα πού μάς έχουν δοθεί καί μάς δίνονται συνεχώς, έτσι ώστε νά επιβιώνουμε σωματικά καί νά σωθούμε ψυχικά, άν όλα αυτά τά χρησιμοποιούμε σύμφωνα μέ τούς σκοπούς τού Θεού καί άν μέσα απ’ αυτά τόν δοξάζουμε μέ απέραντη ευγνωμοσύνη.

Διαφορετικά ξεπέφτουμε καί καταστρεφόμαστε καί όλα στή ζωή αυτή μάς οδηγούν στή θλίψη, αλλά καί σέ αιώνια κόλαση στή μέλλουσα ζωή, όπως έχει ήδη ειπωθεί.

Η διάκριση παρηγορεί και αναπαύει ψυχές. ( Μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης )

 

Δεν χρειάζεται ούτε υπερβολική αυστηρότητα ούτε μεγάλη επιείκεια. Άστοχες και αδιάκριτες παρεμβάσεις έκαναν ανθρώπους να πικραθούν και να απογοητευθούν για πάντα.

Στα θέματα προσεγγίσεως των άλλων δεν ωφελούν πείσματα, ρηχότητες και προχειρότητες. Η διάκριση προέρχεται από γνώση, εμπειρία, πνευματική καλλιέργεια και ωριμότητα. Είναι αποτέλεσμα αυτοελέγχου, αυτοκριτικής, μελέτης και θείου φωτισμού. Η διάκριση παρηγορεί και αναπαύει ψυχές. Η αδιακρισία πληγώνει, κουράζει και ταλαιπωρεί. Έχουν ευθύνη οι καθοδηγοί. Μη δημιουργούν νέα προβλήματα με επιπόλαιες κατευθύνσεις.

Στις καθημερινές διαπροσωπικές σχέσεις χρειάζεται πλησίασμα, κατανόηση, συνεργασία, ευγένεια, καταδεκτικότητα, πνεύμα θυσίας. Ιδιαίτερα τους νέους, όταν τους πιέζουμε, δεν τους βοηθάμε. Αντιδρούν, δεν ακούνε και απομακρύνονται. Το μεγάλο ζόρισμα, μπούχτισμα και στρίμωγμα φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο ανελεύθερος εξαναγκασμός είναι αφιλάνθρωπος. Διακριτικός συνήθως είναι ο ταπεινός άνθρωπος. Η διάκριση απομακρύνει τον άνθρωπο από επικίνδυνες για την πνευματική ζωή υπερβολές. Η διάκριση αποξενώνει τους φίλους της από κάθε μορφής πλάνη. Δεν αφήνει να επιδεινωθεί το νόσημα.

Ο ιερός Χρυσόστομος λέει πως στην πνευματική αγωγή η μεγάλη αυστηρότητα, οι συνεχείς επιπλήξεις και οι πολλές παρατηρήσεις και τιμωρίες πονούν, κουράζουν και αποθαρρύνουν. Η διάκριση καλείται να σώσει και όχι να επιδεινώσει μια κατάσταση. Η συγχωρητικότητα, η μετάνοια και η αγάπη υπερβαίνουν την όποια αμαρτία. Ο ευγενικός, χαριτωμένος και ταπεινός τρόπος είναι χρήσιμος πάντοτε. Το καλό δεν φέρνει καλό όταν καλώς δεν γίνεται. Τους ανθρώπους θα βοηθήσουμε καλύτερα με την αγαπητική αλήθεια, τη φιλαδελφεία και την καταδεκτικότητα. Κάθε άνθρωπος έχει το κλειδί του, το κλικ του. Να μη στεκόμαστε απέναντι του ως ανακριτές, δικαστές, ψυχαναλυτές και κατήγοροι.

  Μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης

Είναι τα Χριστούγεννα ειδωλολατρική γιορτή; Ορθόδοξες Απαντήσεις σε αιρετικούς και...Χριστιανούς

Υπάρχουν πολλοί, που θέλουν να ονομάζονται και «Χριστιανοί», οι οποίοι αρνούνται (όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό), να εορτάσουν το συγκλονιστικό γεγονός τής ενανθρωπίσεως τού Υιού και Λόγου τού Θεού, και ταυτοχρόνως το πιο χαρμόσυνο γεγονός εις την ιστορία τής ανθρωπότητος.

Μεταξύ αυτών είναι και οι επονομαζόμενοι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι οποίοι προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους για το εάν πρέπει να εορτάζεται το γεγονός αυτό τής ενσαρκώσεως τού Κυρίου. Καλούμεθα, λοιπόν, να δώσουμε μερικές απαντήσεις, αποδίδοντας ταυτοχρόνως και την πραγματική διάσταση αυτού τού χαρμόσυνου γεγονότος.
Θα εξετάσουμε πρώτα την ένσταση τών ακολούθων τής Σκοπιάς, ότι οι εορτές γενικά, όπως και τα Χριστούγεννα, έχουν ειδωλολατρική, δηλαδή μη Χριστιανική προέλευση. Είναι αλήθεια, ότι μπορεί να φαίνεται πως διάφορες εορτές, συμπίπτει να γίνονται σε χρόνο που παλαιά, αρχαίοι λαοί, εόρταζαν τις δικές τους εορτές. Να φαίνεται ότι αυτές οι εορτές έχουν προέλευση και σχετίζονται με ήθη, έθιμα και πράξεις ειδωλολατρίας ή παγανισμού. Είναι όμως επίσης αλήθεια, ότι υπάρχουν ένα σωρό πράγματα, τα οποία έχουν την προέλευσή τους εις τον παγανισμό και όμως τα χρησιμοποιούμε συχνά!
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ
Πολλά πράγματα τής ζωής μας έχουν εμφανώς ειδωλολατρική προέλευση. Ένα παράδειγμα είναι το ετήσιο ημερολόγιό μας! Εάν εξετάσουμε έναν-έναν τούς μήνες θα διαπιστώσουμε, ότι οι περισσότεροι έχουν ειδωλολατρική προέλευση!
Ο Ιανουάριος είναι προς τιμήν τής πιο επίσημης (διπρόσωπης) Ρωμαϊκής θεότητος, τού Ιανού. Ο Φεβρουάριος είναι ο τελευταίος μήνας τού λατινικού ημερολογίου. Κατ’ αυτόν ετελούντο εορτές και πρόσφεραν εις τούς θεούς «θερμόν άλας». Θιβρός= θερμός, το οποίο στα λατινικά είναι febris. Μάρτιος, προς τιμήν τού θεού Άρεως που στα λατινικά είναι Αrs, το οποίο, με την προσθήκη τού ευφωνικού Μ, γίνεται Mars. Απρίλιος, εκ τού λατινικού aprilius που προέρχεται από το ελληνικό Apru, δηλαδή «Αφρώ», με το οποίο ονόμαζαν οι Έλληνες Ετρούσκοι την εκ τού αφρού γεννηθήσα θεά Αφροδίτη. Μάϊος, προς τιμήν τής Μαίας, τής μητέρας τού θεού Ερμή, οι Λατίνοι ονόμασαν τον μήνα Maius, γι’ αυτό ακριβώς και σήμερα η «εορτή τής μητέρας» εορτάζεται αυτό τον μήνα. Ιούνιος, προς τιμήν τού Ιουνίου Βρούτου (Junius Brutus). Ιούλιος, προς τιμήν τού Ιουλίου Καίσαρος. Αύγουστος, προς τιμήν τού Καίσαρος Αυγούστου. Σεπτέμβριος, από τον αριθμό επτά που στα λατινικά είναι septem, διότι αρχικώς ήταν ο έβδομος μήνας και όχι ο ένατος όπως είναι σήμερα. Οκτώβριος, εκ τού οκτώ που στα λατινικά είναι octo, διότι αρχικώς ήταν ο όγδοος μήνας. Νοέμβριος, εκ τού novem το οποίο προέρχεται εκ τού εννέ(F)α, διότι αρχικώς ήταν ο ένατος μήνας. Δεκέμβριος, εκ τού decem, το οποίο προέρχεται από το ελληνικό δέκα, εφόσον αρχικώς ήταν ο δέκατος μήνας.
Πολλές φορές, ζευγάρια εορτάζουν την επέτειο τού γάμου τους. Αλλά το ίδιο συνήθιζαν να κάνουν ζευγάρια και εις την ειδωλολατρική εποχή τών αρχαίων λαών. Το ίδιο επίσης συνηθίζουν να κάνουν και οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά. Τα δαχτυλίδια στο γάμο έχουν επίσης ρίζες παγανιστικές. Μήπως πρέπει να ξεδιαλέγουμε όλα τα μικρά και μεγάλα πράγματα, για να βρούμε τί ρίζα έχει το καθένα κι έτσι να τα απορρίψουμε; Μήπως αυτό φέρνει στη μνήμη μας τούς Φαρισαίους οι οποίοι «διύλιζαν τον κώνωπα, και κατάπιναν την κάμηλο» (Ματθ. 23:24), δηλαδή «στράγγιζαν το κουνούπι (από το κρασί), αλλά κατάπιναν την καμήλα» ψάχνοντας να βρουν τί είναι καθαρό και τί είναι ακάθαρτο; Αυτός είναι ο στόχος τής Χριστιανικής μας πορείας;
Η ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ
«Εξ άλλου, το ότι απλώς οι ειδωλολάτρες μπορεί κάποτε ή σε κάποιο τόπο να χρησιμοποίησαν ένα ωρισμένο σχέδιο, αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι οι αληθινοί λάτρεις πρέπει πάντοτε να το αποφεύγουν. Επί παραδείγματι, στη διακόσμησι του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ είχαν περιληφθή σχέδια από φοινικόδενδρα, ροδιές και ταύρους. Το γεγονός ότι άλλες θρησκείες μπορούσαν να πάρουν αυτά τα φυσικά πράγματα που έφτιαξε ο Θεός και να τα χρησιμοποιήσουν σαν σύμβολα στην λατρεία ειδώλων, δεν το καθιστούσε εσφαλμένο για τους αληθινούς λάτρεις να τα χρησιμοποιήσουν για διακοσμητικούς σκοπούς....Επομένως, για ποιο πράγμα πρέπει να ενδιαφέρεται κυρίως ο Χριστιανός; Όχι για το τι μπορεί να σήμαινε πριν από χιλιάδες χρόνια ένα ωρισμένο σύμβολο, ή πώς μπορεί να το θεωρούν στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά τι σημασία έχει τώρα για τους περισσοτέρους ανθρώπους του τόπου του» (Ξύπνα, 22.05.1977, σελ.13-14 η υπογράμμιση δική μας).
Οι ίδιοι λοιπόν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αντιφάσκουν κι έρχονται σε σύγκρουση με τούς εαυτούς τους, διότι έχουν γράψει εις τα επίσημα έντυπά τους (όπως το παραπάνω), ότι δεν χαρακτηρίζει την λατρεία η ιστορία τών μέσων που χρησιμοποιούνται, αλλά η λατρεία χαρακτηρίζεται άμεσα από το πώς χρησιμοποιείται και το πώς τελείται. Λέγουν λοιπόν, ότι δεν είναι ανάγκη αφ’ ενός να εξετάζει κανείς με λεπτομέρεια τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί (εάν είχαν ειδωλολατρική προέλευση), και αφ’ ετέρου, ότι εάν κάποιος χρησιμοποιεί τρόπους ή μεθόδους για την λατρεία τού αληθινού Θεού (που πιθανόν χρησιμοποιούνταν εις το παρελθόν και από μη Χριστιανικούς λαούς), αυτό δεν αλλοιώνει την απόδοση τής λατρείας.
Κι εδώ φαίνεται η ασυνέπεια τής Εταιρίας Σκοπιά. Καμία Χριστιανική εορτή, δεν εορτάζει κάτι από εκείνα που εόρταζαν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες. Κι αν συνέπιπτε εις την ημερομηνία μίας Χριστιανικής εορτής, να υπάρχει κάποια ειδωλολατρική εορτή, ουδεμία σημασία έχει η ημέρα αυτή σήμερα για εμάς. Για παράδειγμα τα Χριστούγεννα. Πολύ πριν αρχίσουν οι Χριστιανοί να εορτάζουν την γέννηση τού Χριστού, οι ειδωλολάτρες εόρταζαν, εις τις 25 Δεκεμβρίου, την «Ημέρα τής Γεννήσεως τού Ανικήτου Ηλίου» («Dies Natalis Solis Invicti»). Εόρταζαν δηλαδή την διάβαση τού Ηλίου εκ τού χειμερινού ηλιοστασίου και την τροπή αυτού εκ τού Νοτίου εις το Βόρειο ημισφαίριο, τής οποίας αποτέλεσμα ήταν η αύξηση τής διάρκειας τής ημέρας και η ελάττωση τής διάρκειας τής νύχτας.
Όταν άρχισαν οι Χριστιανοί να εορτάζουν την Γέννηση τού Χριστού, όλα αυτά αντικαταστάθηκαν. Και εις αντικατάσταση αυτής τής παλαιάς εορτής (που κατόπιν διατάγματος εισήγαγε εις την Ρώμη ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός το 275 μ.Χ.), οι Χριστιανοί έβαλαν την δική τους εορτή. Τώρα τι θα πούμε; Ότι η σημερινή εορτή, έχει σχέση, και είναι απομεινάρι τής αρχαίας ειδωλολατρικής εορτής; Μήπως οι Χριστιανοί εννοούν σήμερα με την εορτή τών Χριστουγέννων, αυτά που εννοούσαν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες; Μήπως εξακολουθούμε, δηλαδή, να λατρεύουμε τον Ήλιο; Όχι! Μπορεί για μερικούς να είναι περίοδος καταχρήσεων και κραιπάλης, αλλά αυτό δεν είναι το Χριστιανικό μήνυμα. Για εμάς, η δόξα τού Ήλιου τής Δικαιοσύνης, που ανέτειλε εις τον κόσμο, τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που εγεννήθη για εμάς ως άνθρωπος, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με την τιμή που απέδιδαν εις τον ήλιο, (τον κτιστό ήλιο), οι αρχαίοι λάτρεις του.
Έτσι λοιπόν, στηριζόμενοι κι εμείς εις τα ίδια τα λεγόμενα τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά που διαβάσαμε ανωτέρω (Ξύπνα, 22.05.1977, σελ.13-14), μπορούμε να πούμε, ότι η εορτή τών Χριστουγέννων (όπως και κάθε άλλη Χριστιανική εορτή), αποδίδει δόξα, τιμή, λατρεία και αίνο εις τον αληθινό Θεό, και κατά συνέπειαν ουδείς πρέπει να εξετάζει και να ασχολείται, με το ποιοι και πότε εις το παρελθόν εόρταζαν (πιθανόν σε παρόμοιες ημερομηνίες), ειδωλολατρικούς θεούς.
ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΤΗΡΟΥΝ ΕΟΡΤΕΣ;
Κι ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σημείο, εις αυτό δηλαδή που οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ισχυρίζονται, ότι στην Αγία Γραφή (και ιδιαίτερα στην Καινή Διαθήκη), δεν αναφέρονται εορτές, ότι πρέπει δηλαδή οι Χριστιανοί να εορτάζουν μόνον την εορτή τού «Αναμνηστικού Δείπνου του Κυρίου». Αλλά η Γραφή αποδεικνύει, ότι ΚΑΙκατά την εποχή τής Παλαιάς ΚΑΙ κατά την εποχή τής Καινής Διαθήκης υπάρχουν άγιες εορτές. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένες εξ αυτών:
«Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, διά να αγιάζης αυτήν· 9. εξ ημέρας εργάζου και κάμνε πάντα τα έργα σου· 10. η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου....ευλόγησε Κύριος την ημέραν του σαββάτου και ηγίασεν αυτήν» (Έξοδ. 20:8-11). Ο Θεός διέκρινε μεταξύ τών ημερών τής εβδομάδος, ξεχώρισε δηλαδή κι ευλόγησε την εβδόμη ημέρα και την όρισε, δια τής τετάρτης εντολής τού Δεκαλόγου, ως εορτή τών Εβραίων, την πλέον βασική εορτή τους.
«Και η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον· και θέλετε εορτάζειαυτήν εορτήν εις τον Κύριον εις τας γενεάς σας· κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε εορτάζει αυτήν» (Έξοδ. 12:14). Με αυτά τα λόγια θέσπισε ο Θεός το Εβραϊκό Πάσχα, έως ότου θα ερχόταν το Χριστιανικό Πάσχα. Με παρόμοιο τρόπο ο Θεός θέσπισε και άλλες εορτές για τούς Εβραίους, όπως είναι η εορτή τής Πεντηκοστής (Έξοδ. 23:16), τού Εξιλασμού (Λευιτ. 23:26-32) και τής Σκηνοπηγίας (Λευιτ. 23:33-36, 39).
«Και την πρώτην ημέραν του εβδόμουμηνός έφερεν Έσδρας ο ιερεύς τον νόμον έμπροσθεν της συνάξεως ανδρών τε και γυναικών και πάντων των δυναμένων να εννοώσιν ακούοντες... 9. Η ημέρα αύτη είναι αγία εις Κύριον τον Θεόν σας.... 10. Και είπε προς αυτούς, Υπάγετε, φάγετε παχέα και πίετε γλυκάσματα, και αποστείλατε μερίδας προς τους μη έχοντας μηδέν ητοιμασμένον· διότι η ημέρα είναι αγία εις τον Κύριον ημών· και μη λυπείσθε· διότι η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς σας» (Νεεμ. 8: 2, 9-10).
Εις την ανωτέρω παράθεση παρατηρούμε, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μία από τις καθιερωμένες εορτές τού Νόμου, αλλά με την 1η ημέρα τού 7ουμηνός, κατά την οποία συμβαίνει ένα χαρμόσυνο γεγονός, η επιστροφή τών Εβραίων εις τα Ιεροσόλυμα από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία. Ο Νεεμίας, ο Έσδρας και οι Λευίτες ορίζουν την ημέρα αυτή ως αγία και μ’ αυτόν τον τρόπο, ως λαός τού Θεού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι νομοθετούν.
Παρατηρούμε λοιπόν, με ποιον τρόπο καθιερώθηκε η ημέρα αυτή ως αγία, ως ημέρα εορτής, και με ποιον τρόπο προτρέπει ο Νεεμίας και ο Έσδρας τούς Ισραηλίτες να την εορτάσουν. Ποιος ήταν λοιπόν ο τρόπος τον οποίο υπεδείκνυε εμμέσως ο Θεός, για να εορτάζεται αυτή η αγία ημέρα; Ήταν η ανάγνωση και η ερμηνεία τού Νόμου, αλλά επίσης (εκτός από την πνευματική θα λέγαμε ευχαρίστηση και τροφή), ήταν και η υλική αγαλλίαση, και αυτό γινόταν με παράσταση τραπέζης, δηλαδή με φαγητό και ποτό.
Παράλληλα όμως, η τράπεζα αυτή, είχε τον χαρακτήρα τής κοινωνίας και τής ελεημοσύνης προς τούς μη έχοντας. Η αγία ημέρα, η εορτή δηλαδή για τον Κύριο, συμπεριλαμβάνει την χαρά ολοκλήρου τού λαού, και έτσι πρέπει να εορτάζονται και οι Χριστιανικές εορτές. Αυτό βέβαια πόρω απέχει από το να οδηγείται κανείς σε κραιπάλη και μέθη, και τελικά να απομακρύνεται από τον σκοπό τής εορτής, που είναι ο αίνος και η δόξα προς τον Κύριο, αλλά και η υλική ευφροσύνη.
«Ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέον φύραμα, καθώς ἐστε ἄζυμοι. Καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός· 8. ὥστε ἑορτάζωμενμὴ ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδὲ ἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλ' ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας» (Α΄ Κορ. 5:7-8)δηλαδή «Πετάξτε λοιπόν το παλαιό προζύμι τής διαφθοράς, για να είστε νέο ζυμάρι, όπως είστε (σαν χριστιανοί) χωρίς το προζύμι τής διαφθοράς. Διότι και εμείς έχουμε πασχάλιο αμνό. Και ως δικός μας πασχάλιος αμνός θυσιάστηκε για εμάς, ο Χριστός. Γι’ αυτό ας εορτάζουμε(όπως οι Εβραίοι με άζυμα έτσι κι εμείς) χωρίς το παλαιό προζύμι (τής ειδωλολατρίας) και χωρίς το προζύμι τής αμαρτίας και φαυλότητος, αλλά με άζυμα καθαρότητος και αρετής».
Συμφώνως προς το χωρίο τούτο, έχουμε κι εμείς οι Χριστιανοί Πάσχα, ανώτερο από το Εβραϊκό, διότι ο δικός μας πασχάλιος αμνός είναι ο Χριστός, και εορτάζουμε κι εμείς και προτρεπόμεθε να εορτάζουμε πνευματικότερα από τούς Ιουδαίους.
Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΕΡΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
«Καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· Μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, 11. ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ ὅς ἐστιν Χριστὸς Κύριος ἐν πόλει Δαυῒδ» (Λουκ. 2:10-11) δηλαδή «Ο δε άγγελος τούς είπε: ‘Μη φοβείσθε, διότι ιδού σάς αναγγέλω χαρά μεγάλη, η οποία θα είναι για όλο τον λαό, ότι γεννήθηκε σήμερα για εσάς στην πόλη τού Δαυίδ σωτήρ, ο οποίος είναι ο Χριστός (ο Μεσσίας), ο Κύριος’ (ο Γιαχβέ)». Ο άγγελος, απευθυνόμενος εις τούς ποιμένες, αφού τούς ενθαρρύνει τούς λέγει: «Σάς αναγγέλω μία μεγάλη χαρά, η οποία θα είναι για όλο τον λαό». Όλος δηλαδή ο λαός θα χαίρεται, διότι σήμερα εγεννήθη ο Σωτήρας αυτού τού λαού, ο οποίος είναι ο κεχρισμένος Θεός!
Ποιος είναι αυτός ο λαός που θα χαίρεται και πώς θα χαίρεται; Πότε πραγματοποιείται η προφητεία τού αγγέλου, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά κι όσοι εν γένει αρνείστε την εν λόγω εορτή; Και ομιλούμε περί προφητείας, διότι ο άγγελος είπε, ότι η αναγγελία περί τής μεγάλης χαράς «ἔσταιπαντὶ τῷ λαῷ». Το ρήμα «ἔσται» έχει μελλοντική έννοια και σημαίνει «θα είναι». Και η ρήση τού αγγέλου δεν είναι μόνον προφητεία, αλλά συνιστά και ΠΡΟΤΡΟΠΗ προς τον λαό τού Θεού να συμμετέχει εις την μεγάλη χαρά τής Γεννήσεως. Εκείνο όμως το βράδυ, κανείς λαός δεν εχάρη, αλλά ούτε και εις τα επόμενα χρόνια κάποιος λαός εόρτασε την Γέννηση τού Χριστού. Και ασφαλώς ο άγγελος δεν εννοούσε τον Εβραϊκό λαό (εφόσον αυτός απέρριψε τον Μεσσία), αλλά τον λαό τού Ιησού, δηλαδή τον Χριστιανικό λαό («τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν», Ματθ. 1:21). Και δεν είναι ο λαός μιάς εποχής, αλλά ο λαός όλων τών εποχών. Αυτός ο λαός θα χαίρεται για την Γέννηση τού Χριστού. Και βέβαια αυτός ο λαός ΔΕΝ είναι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, και όσοι απορρίπτουν τον εορτασμό τής γεννήσεως τού Χριστού!
Πράγματι, ο λαός τού Θεού, μιμούμενος τον πνευματικό κόσμο, τούς αγγέλους, που έψελναν δοξολογίες την νύχτα τής Γεννήσεως τού Θεανθρώπου, νιώθει την παρουσία τού Θεού, γι’ αυτό και συνθέτει ύμνους και δοξολογίες για το ανεπανάληπτο γεγονός τής ενανθρωπίσεως τού Υιού και Λόγου τού Θεού!
Μόνον οι αιρετικοί αρνούνται να συνεορτάσουν (με τούς αγγέλους), διότι όπισθεν αυτών κρύβεται ο Διάβολος, για τον οποίον η σάρκωση τού Λόγου έγινε η απαρχή τής συντριβής και τής κατάργησής του (Κολασ. 2:15)!!! 

"Δείξτε σ' αυτόν τον άνθρωπο τί του φυλάω για εκείνο που μου δάνεισε…" ( Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής )

Κάποτε ήρθε στο κελί του Αγίου Νήφωνα ένας χριστιανός να τον συμβουλευθεί. Μετά τον συνήθη χαιρετισμό,ρώτησε τον Όσιο:

-Σε παρακαλώ, πάτερ, πες μου τί ωφέλεια έχουν αυτοί που μοιράζουν την περιουσία τους στους φτωχούς;

– Δεν άκουσες τί λέει το ευαγγέλιο; του απάντησε εκείνος. Πολλά άκουσα και διάβασα, αλλά θα ήθελα ν' ακούσω κάτι και από το στόμα σου.

Τότε ο Νήφων του είπε:
– Ο Θεός του Ουρανού και της Γης να σε διδάξει κατά την πίστη σου. Γιατί εγώ είμαι αδύνατος και ανάξιος. Αφού όμως ήρθες για ν' ακούσεις κάτι, πρόσεξε και ο Θεός, καθώς είπα, θα σε φωτίσει. Σώπασε λίγο κι έπειτα άρχισε: «Στις ημέρες του επισκόπου των Ιεροσολύμων Κυριακού ζούσε ένας πολύ ελεήμων άνθρωπος, ονόματι Σώζων.

Περνώντας κάποια μέρα απ' την πλατεία της πόλεως, βλέπει ένα φτωχό πού ήταν γυμνός και τουρτούριζε από το κρύο. Τον πόνεσε ή ψυχή του. Έβγαλε λοιπόν το ιμάτιο του και το έδωσε στο φτωχό. Σε λίγο επέστρεψε σπίτι του. Ήταν σούρουπο και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Βλέπει τότε στο όνειρο του ότι βρέθηκε σ' ένα θαυμαστό κήπο που φωτιζόταν με καθαρό άυλο φως.

Πλήθος λουλούδια – ρόδα και κρίνα – και ψηλόκορμα δένδρα τον στόλιζαν, που ξέχυναν απ' την κορφή ως τις ρίζες μια υπέροχη ευωδία, ενώ τα δένδρα ήταν κατάφορτα με ωραιότατους καρπούς, ώστε τα κλαδιά τους έγερναν ως τη γη. Το καθένα είχε ξεχωριστή ομορφιά. Ανάμεσά τους υπήρχαν πολυάριθμα πουλιά απ' όλα τα είδη και τα χρώματα και κελαηδούσαν μελωδικά.

Το κελάηδημά τους ήταν τόσο θεϊκό, ώστε νόμιζες ότι ερχόταν απ' τον ουρανό. Όλα τα δένδρα, τα φυτά και τα λουλούδια κυμάτιζαν με πολλή χάρη. Βλέποντας και ακούγοντάς τα, δοκίμαζε ο άνθρωπος εκείνος απερίγραπτη γλυκύτητα και ανέκφραστη ηδονή. Καθώς παρατηρούσε εκστατικός, έρχεται ένας νέος και του λέει, «ακολούθησέ με».

Άρχισε να βαδίζει πίσω του και σε λίγο έφτασαν σ' ένα χρυσοκάγκελο φράχτη. Έριξε το βλέμμα του πέρα, ανάμεσα απ' τα κενά που σχημάτιζαν τα χρυσά κάγκελα και είδε μιαν αυλή και στο βάθος ένα θαυμάσιο παλάτι, που άστραφτε.

Καθώς κοιτούσε ο Σώζων, βγαίνουν απ' το ανάκτορο δέκα έξι άνθρωποι φτερωτοί, που έλαμπαν σαν τον ήλιο. Μετέφεραν ανά τέσσερις από ένα χρυσοστόλιστο κιβώτιο. Καθώς διέσχιζαν το παραμυθένιο εκείνο προαύλιο οι άγγελοι αυτοί του Θεού, ο Σώζων κατάλαβε ότι κατευθύνονταν προς αυτόν.

Μόλις πλησίασαν στα χρυσά κάγκελα, ακριβώς απέναντι του, στάθηκαν, κατέβασαν τα κιβώτια απ' τους ώμους και τα ακούμπησαν στη γη. Φαίνονταν τώρα σαν να περίμεναν κάποιον μεγάλο να έρθει. Και πράγματι, σε λίγο βλέπει ο Σώζων να κατεβαίνει από τα ανάκτορα ένας πανέμορφος άνδρας και να έρχεται προς το μέρος των αγγέλων.

«Ανοίξτε τα κιβώτια», τους διέταξε, «και δείξτε σ' αυτόν τον άνθρωπο τί του φυλάω για το ιμάτιο πού μού δάνεισε προ ολίγου διά μέσου του φτωχού». Αμέσως άνοιξαν το ένα χρυσό κιβώτιο και άρχισαν να βγάζουν χιτώνες και ιμάτια βασιλικά, άλλα κατάλευκα κι άλλα πλουμιστά, όλα πανέμορφα. Τα άπλωναν μπροστά του ρωτώντας τον:

– Σου αρέσουν, Σώζων; Και εκείνος είπε με δέος: -Δεν είμαι άξιος να δω ούτε τη σκιά τους! Συνέχιζαν ωστόσο να του δείχνουν λαμπρούς, καταστόλιστους και ολόχρυσους χιτώνες, ώσπου ανέβηκε ο αριθμός τους στους χίλιους. Όταν πια με αυτόν τον τρόπο ο Κύριος των αγγέλων του έδωσε να καταλάβει τι σημαίνει το «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει», του είπε:

– Βλέπεις, Σώζων, πόσα αγαθά σου ετοίμασα, επειδή με είδες γυμνό και με σπλαγχνίσθηκες και μ' έντυσες; Πήγαινε λοιπόν και συνέχισε να κάνεις το ίδιο. Αν δώσεις στο φτωχό ένα ιμάτιο, εγώ θα σού ετοιμάσω εκατονταπλάσια.

Ακούγοντας αυτά ο Σώζων ρώτησε με δέος αλλά και με χαρά τον Κύριο:

– Κύριε μου, το ίδιο θα κάνεις και σ' όλους όσους βοηθούν τούς φτωχούς; Τούς φυλάς εκατονταπλάσια αγαθά και την αιώνια ζωή: Κι Εκείνος του αποκρίθηκε:

– Όποιος θα θυσιάσει σπίτια ή χωράφια ή πλούτη ή δόξα ή πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφές ή γυναίκα ή παιδιά ή οποιοδήποτε αγαθό της γης, «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει».

Γι αυτό, ποτέ μη μετανιώσεις για μία σου ελεημοσύνη εξευτελίζοντας τον φτωχό πού του έδωσες κάτι! Μη τυχόν αντί για ανταμοιβή πάθεις διπλή ζημιά. Διότι αυτός πού κάνει ένα καλό κι έπειτα μετανιώνει ή εξευτελίζει τον φτωχό, χάνει και τον μισθό του, αλλά βρίσκεται και ένοχος την ημέρα της Κρίσεως.

Υστέρα από αυτά τα λόγια ο Σώζων ξύπνησε γεμάτος θαυμασμό για το όραμα. Σηκώθηκε αμέσως απ' το κρεβάτι του και έδωσε και το άλλο του ιμάτιο σε κάποιον που ήξερε πως το είχε ανάγκη. Τη νύχτα βλέπει πάλι το ίδιο όραμα και το πρωί, χωρίς καθυστέρηση μοίρασε όλη του την περιουσία, απαρνήθηκε τον κόσμο και έγινε ένας θαυμάσιος μοναχός».

Αυτό να το έχεις κι εσύ, παιδί μου, στο νου σου από δω και μπρος, συμβούλευσε τον επισκέπτη του ο άγιος Νήφων και να κάνεις ότι μπορείς για να θησαυρίσεις εκατονταπλάσια στον Ουρανό!

Ο Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής, «Ένας ασκητής επίσκοπος»

Καλαβρύτων Αμβρόσιος : Το Ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου, δεν λέγει όλη την αλήθεια!

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΜΑΣ ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΡΙΠΕΣ-ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ-ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ-ΑΠΟΡΙΕΣ!
_________Η συνέλευση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας μας (Ι.Σ.Ι.) συνήλθε τον Νοέμβριο με ένα και μοναδικό θεμα: να κρίνη, να εγκρίνη ή να απορρίψη τις Αποφάσεις της λανθασμένως αυτοκληθείσης με το ηχηρό τίτλο «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ» στο Κολυμπάρι της Κρήτης.

_______Το εκδοθέν Ανακοινωθέν της 24ης Νοεμβρίου κατά την λήξη των εργασιών της Ι.Σ.Ι. ενεφάνισεν τά πράγματα απολύτως ιδανικά! Δι' αυτού ετονίζετο η απόλυτος σύμπνοια των Μελών και η ενότης του Ιερού Σώματος. Ένα όμως είναι βέβαιο: ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ για την έγκριση των Αποφάσεων της εν Κρήτη συνελθούσης Συνόδου ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ! Η έγκριση υπήρξε σιωπηλή, δηλ. δεν εσημειώθησαν δυναμικές αντιδράσεις! Το επιχείρημα είναι «a contrario»! Δηλ. «εκ του αντιθέτου»!
________Το Ανακοινωθέν εκείνο όμως προξένησε ενόχληση στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας. Υπήρξεν αμφισβήτησις ως πρός την αληθινή παρουσίαση των πραγμάτων. Μάλιστα κάποιος μαχητικός κληρικός με ανοικτή επιστολή του προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο του Σώματος κ. Ιερώνυμο εζήτησε την δημοσίευση των Πρακτικών της Ι.Σ.Ι.
________Είχαν τεθή δύο ζητήματα, για τα οποία το πλήρωμα της Εκκλησίας ανέμενε κάποια ανακοίνωση: α) ενδεχομένως την διόρθωση του Ανακοινωθέντος της ΙΣΙ και β) την ενασχόληση της ΔΙΣ με το έγγραφο του Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας. Η ελαχιστότης μας ετήρησε σιγήν ιχθύος, αναμένοντας τα αποτελέσματα των εργασιών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, η οποία θα συνεδρίαζε την 7ην καί 8ην Δεκεμβρίου λ.έ. Τώρα πια ο δρόμος άνοιξε! Στο εκδοθέν Ανακοινωθέν αναγράφονται τα εξής σχετικά:
Συνήλθε χθες και σήμερα η Διαρκής Ιερά Συνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος της 160ής Συνοδικής Περιόδου, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Κατά τη χθεσινή και σημερινή Συνεδρία:
Η Δ.Ι.Σ. υλοποιώντας την Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας μελέτησε όλα τα κείμενα, που υπεβλήθησαν και αφορούν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και θα εκδώσει ανακοινωθέν προς ενημέρωση του ιερού κλήρου και του λαού για τις αποφάσεις της Συνόδου.
_________Τώρα πλέον μπορούμε να διατυπώσουμε την όποια ταπεινή μας γνώμη. Σήμερα, λοιπόν, προσεγγίζουμε το θέμα της ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.
Μια γενική παρατήρησις, κατά τήν ταπεινή μας άποψη, είναι ότι η Ι.Σ.Ι. δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του πιστού Λαού μας! Το ιερό Σώμα μας συνεκλήθη κάτω από ένα βαρύ σύννεφο φόβου, που είχε προκαλέσει μια πρόσφατη επιστολή του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.
Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έπρεπε να «ερεθίση» τα πνεύματα των Ιεραρχών Συνέδρων.
Ο Σεβασμιώτατος Εισηγητής κ. Θεολόγος, ως Ιεράρχης των Νέων Χωρών, ήτο «συμφιλιωτικός»! Δεν άφησε αιχμές για κανένα σημείο των Αποφάσεων του Κολυμπαρίου.
Μετά το πέρας της Εισηγήσεως, εζήτησε και έλαβε πρώτος το λόγον ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος. Όταν, λοιπόν, άρχισε να αναφέρεται σε μερικά «αδύνατα» σημεία των εν Κρήτη αποφασισθέντων, τότε όλως αιφνιδίως ένας εκ των αρχαιοτέρων κατά τα πρεσβεία της αρχιερωσύνης Ιεράρχης «ώρμησε», λεκτικώς εννοείται, κατά του ομιλητού και με ύφος ανάδελφο τον διέκοπτε συνεχώς ισχυριζόμενος, ότι«δεν έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τις Αποφάσεις της Κρήτης, εφ' όσον η Σύνοδος εκείνη συνεκλήθη, συνεσκέφθη και απεφάσισεν, όσα απεφάσισεν, υπό τήν επίπνοιαν και τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος».
Το γεγονός αυτό ερέθισε την ταπεινότητά μας, οπότε με κατατεθείσα γραπτή Δήλωσή μας, εδηλώσαμεν, ότι υπό τοιαύτας συνθήκας και σε ένδειξη διαμαρτυρίας ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΟΜΙΛΗΣΟΥΜΕ! Κατόπιν τούτου καταγράψαμε τις απόψεις μας σε ένα χαρτί και τις καταθέσαμε για τα Πρακτικά της Συνόδου. Αργότερα θα τις δημοσιοποιήσουμε.
Συνεπώς ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος-Πρόεδρος, ώφειλε να ακολουθήση το γενικώτερο κλίμα.
Παρά ταύτα από μια μερίδα των Σεβασμιωτάτων Συνέδρων υπήρξαν αντιδράσεις, οι οποίες όμως δεν έδωσαν ένα μαχητικό χαρακτήρα στην αίθουσα των Συνεδριών μας. Το γενικό κλίμα ήταν να μη δυσαρεστηθή ο Πατριάρχης μας!
Καλώς; Κακώς; Εσείς θα το κρίνετε!
Τελικά η ταπεινή μας γνώμη είναι, ότι η Σύνοδος της Κρήτης δεν έλυσε προβλήματα! Αντιθέτως ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ, ΕΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΝΕΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ! Η συνείδησις της Εκκλησίας ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ!
__________Ας δούμε λεπτομερέστερα τό ζήτημα. Σας παρουσιάζουμε κάποιες σημειώσεις μας, τις οποίες είχαμε συντάξει πρό ημερών, αλλά δεν εδημοσιοποιήσαμε τότε, αναμένοντας τις Συνεδρίες της Δ.Ι.Σ. Θα διαπιστώσετε επαναλήψεις, αλλά δεν πειράζει! Έτσι θα εμπεδώσετε καλύτερα τα σχόλια.
______Λοιπόν ο Εισηγητής, Σεβ. Μητροπολίτης Σερρών καί Νιγρίτης κ. Θεολόγος, σε μια λεπτομερή και λίαν κατατοπιστική Εισηγησή του, ανεφέρθη στα εν Κολυμπαρίω συζητηθέντα καί αποφασισθέντα, χωρίς όμως και να αναφερθή σε ωρισμένα «αμφιλεγόμενα» σημεία των Αποφάσεων της Συνόδου εκείνης.
________ Στο εκδοθέν Ανακοινωθέν της 24ης Νοεμβρίου, μεταξύ άλλων, αναφέρονται καί τα εξής:
«......Ακολούθως, σύμφωνα με την Ημερησία Διάταξη, συνεχίσθηκε εποικοδομητική συζήτηση επί της Εισηγήσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου, η οποία πραγματοποιήθηκε χθες και είχε ως θέμα την ενημέρωση του Σώματος της Ιεραρχίας περί των διεξαχθεισών εργασιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Μετά το πέρας της συζητήσεως, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έλαβε τον λόγο και αφού ευχαρίστησε όλους για τις τοποθετήσεις τους, αναφέρθηκε ιδιαίτερα στον Εισηγητή, ειπών μεταξύ άλλων: «Ευχαριστίες και συγχαρητήρια οφείλονται στον Σεβασμιώτατο Σερρών για την επιτυχή διαπραγμάτευση του θέματος».
Εν κατακλείδι, μετά από Εισήγηση του Μακαριωτάτου Προέδρου, η οποία έγινε ομόφωνα αποδεκτή, τονίζεται η, μετά την ενδελεχή και λεπτομερή ενημέρωση του Σώματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, επιβεβαίωση της ενότητός Της, και αποφασίσθηκε η έγκριση των προτάσεων της Εισηγήσεως, καθώς και η μελέτη και όλων των κειμένων που υπεβλήθησαν, από την Δ.Ι.Σ., ώστε να συνταχθεί ανακοινωθέν προς ενημέρωση του ιερού κλήρου και του λαού.....»
__________Το ανωτέρω Ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου, λοιπόν, δεν λέγει όλη την αλήθεια! Διότι, ναί μεν κατά την Συνεδρίαν της 2ας ημέρας υπήρξε μία απολύτως ήρεμη ατμόσφαιρα, σύμφωνα και μέ τήν «γραμμή», η οποία, εμμέσως πλήν σαφώς, είχε εκφρασθή ως επιθυμία του Προέδρου μας, αλλά αντιθέτως, όπως παραπάνω εσημειώσαμε, κατά τήν Συνεδρίαν της πρώτης ημέρας, μετά την Εισήγηση του Σεβ. Σερρών, η ατμόσφαιρα υπήρξεν απολύτως εκρηκτική!
________Θα το επαναλάβουμε: 'Οταν ο Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος άρχισε να αναφέρεται σε μερικά αρνητικά σημεία της Μεγάλης Συνόδου, όπως π.χ. στην ατελή προετοιμασία της, ένας εκ των πρεσβυτέρων Αδελφών - με ύφος οργίλον καί μέ ένα «βάρβαρο τρόπο», όπως εμείς προσωπικώς τον εχαρακτηρίσαμε,διέκοπτε τον ομιλητήν, για να υπερασπισθή το κύρος του Οικουμενικού μας Πατριάρχου! Την στάση αυτή, αλλά με ηρεμώτερον ύφος, ακολούθησαν δύο ακόμη πρεσβύτεροι Ιεράρχες των Νέων Χωρών. Το γεγονός αυτό επηρέασε τα πνεύματα, αφού οι τρεις Αδελφοί μας, ενεργούντες ως «Ηρακλείς του Θρόνου»,κακώς βέβαια, στην προσπάθειά τους νά υπερασπισθούν το άψογο των πατριαρχικών ενεργειών, κατώρθωσαν να φιμώσουν τίς όποιες αντιδραστικές φωνές. Έτσι, λοιπόν, η ήρεμη ατμόσφαιρα επεβλήθη!
________Ας το επαναλάβουμε και εδώ, ότι κατόπιν όλων αυτών εμείς -σε ένδειξη διαμαρτυρίας- αρνηθήκαμε να λάβωμε μέρος στη συζήτηση, καταθέσαμε όμως μιά επτασέλιδη Δήλωση ενώπιον της Ι.Σ.Ι., στην οποία εκθέτουμε τις προσωπικές μας απόψεις. Η Δήλωση της 23ης Νοεμβρίου είχε τον τύπον «Κατόπιν τούτων αρνούμαι να συμμετάσχω εις την διεξαγομένην συζήτησιν και να εκθέσω τήν ταπεινήν μου άποψιν, διότι 1ον....., 2ον...., 3ον....9ον....». Εκεί περιέχονται εννέα σημεία, με τα οποία δικαιολογείται η άρνησή μας. Η Δήλωση αυτή θα δοθή αργότερα στη δημοσιότητα.
_______Ύστερα από τά παραπάνω δεδομένα η Συνεδρίαση της δεύτερης ημέρας διεξήχθη εν απολύτω ηρεμία. Ωστόσο εκ μέρους Σεβασμιωτάτων Συνέδρων δεν έλλειψαν οι κρίσεις και οι επικρίσεις κατά των Αποφάσεων της Μεγάλης Συνόδου! Γενικώς όμως η ατμόσφαιρα ήταν ήρεμη, έτσι ώστε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος καί Πρόεδρος κ. Ιερώνυμος να μή περιέλθη σε δύσκολη θέση έναντι του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Του Πατριάρχου μας, ο Οποίος -παραβιάζοντας το Κανονικό Δίκαιο- διά της υπ' αριθμ. Πρωτ. 1153/16.11.2016 επιστολής του επενέβη στα εσωτερικά ζητήματα μιάς άλλης Τοπικής Εκκλησίας, καθιστάμενος ένοχος για το αδίκημα «εισπήδηση» του Κανονικού Δικαίου. Ζητεί από τον Μακ. Αρχιεπίσκοπο όχι μόνο να προστατεύση τις Αποφάσεις της Μεγάλης Συνόδου, αλλά καί νά λάβη «τα προσήκοντα μέτρα και να προβή εις τας δεούσας συστάσεις» πρός τούς Μητροπολίτες Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιον καί Πειραιώς κ. Σεραφείμ «ίνα παύσωσι να ενεργώσι αντιεκκλησιαστικώς και αντικανονικώς, να σκανδαλίζωσι ψυχάς..... και να προκαλώσι προβλήματα εις την ενιαίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν»!
_______Έτσι, λοιπόν, το εκδοθέν Ανακοινωθέν της Ι.Σ.Ι. καλύπτει τήν ανάγκην, όπως προς τα έξω δοθή η εντύπωση μιάς απολύτου ομοφωνίας των Συνοδικών Συνέδρων.
_______Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφείμ διά των από 28ης Νοεμβρίου Δηλώσεών του έσυρε το παραπέτασμα και φάνηκε η πραγματική εικόνα. Ετόνισε τα εξής:
“Το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της 2ας Συνεδρίας, θεωρώ ότι δεν αποδίδει επακριβώς την απόφαση της σεπτής Ιεραρχίας, όσον αφορά το σημείο εκείνο στο οποίο λέγει ότι ενέκρινε η Ιεραρχία τις προτάσεις που περιέχονται στην εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου.
Δεν ετέθη τέτοιο θέμα σε ψηφοφορία, ούτε προφορική, ούτε μυστική, ούτε δι άλλου τρόπου (δι’ ανατάσεως των χειρών ή διά βοής).
Ακούστηκαν απόψεις και κρίσεις επί της εισηγήσεως, από αρκετούς ιεράρχες και μετά από αυτό, ο Μακαριώτατος ευχαρίστησε και συνεχάρη τον εισηγητή, δήλωσε ότι δεν παίρνουμε καμία απόφαση αλλά αναθέτουμε το θέμα στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, η οποία θα εκτιμήσει όλο το υλικό, τις παρεμβάσεις των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών, τα πρακτικά και κάποια υπομνήματα τα οποία εζητήθησαν από συνοδικούς συνέδρους και έπειτα από την όλη αυτή επεξεργασία, θα συνταχθεί υπό της Δ.Ι.Σ., εγκύκλιος η οποία θα απευθύνεται στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Επομένως δεν υφίσταται πρόκριμα υπό της σεπτής Ιεραρχίας για το όλον θέμα το οποίο εσυζητήθη κατά τας δύο αυτάς ημέρας, γι’ αυτό και κάθε κρίσις και τοποθέτησις θεωρείται βεβιασμένη και ανακριβής.
Αυτά γράφονται διά τον καθησυχασμό του λαού του Θεού, συνιστώντας την αναμονή της τελικής αποφάσεως η οποία θα διατυπωθεί διά της Δ.Ι.Σ. η οποία είναι το εκτελεστικό όργανο της Ιεραρχίας”.
___________Επομένως το ζήτημα των Αποφάσεων του Κολυμπαρίου Κρήτης παραμένει ανοικτό! Όντως στην πρόσφατη Συνέλευση της Ιεραρχίας μας ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ψηφοφορία για την έγκριση των Αποφάσεων της Κρήτης!
________Μετά τήν ολοκλήρωση των εργασιών της Ι.Σ.Ι. τις προσωπικές μας εκτιμήσεις για τις εργασίες της Ιεράς Συνόδου εξεθέσαμε γραπτώς με νεώτερη (δεύτερη) γραπτή Δήλωσή μας, η οποία κατατέθηκε για να καταχωρισθή στα Πρακτικά της 24ης Νοεμβρίου. Η Δήλωση αυτή έχει ως εξής:
ΔΗΛΩΣΙΣ τῆς 24ης Νοεμβρίου 2016
ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
Μακαριώτατε,
Καθώς ὁλοκληρώνονται σήμερα οἱ ἐργασίες τῆς ἐκτάκτως συγκληθείσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, τῆς συγκλη- θείσης κατόπιν τῆς ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 5300/ Διεκπ. 2404/ 3.11.2916 Ὑμετέρας Προσκλήσεως, θά ἤθελα διά τήν ἱστορίαν καί μόνον νά σημειώσω σκέψεις τινας.
1. Τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου τῆς σεπτής Ἱεραρχίας μας δέν πρόκειται νά ἱκανοποιήσῃ τό Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, καθ’ ὅσον πεπλα- νημμέναι Ἀποφάσεις τῆς ἐν Κολυμπαρίῳ συνελ- θούσης Συνόδου δέν ἐθίγησαν κατά τάς συζητήσεις μας. Ἡ περί Ἐκκλησιῶν π.χ. Ἀπόφασις τῆς Κρήτης παραμένει ἰσχυρά καί ἀλώβητος! Τώρα πλέον δέν ὑπάρχει Μία, Ἁγία, Καθολική καί Αποστολική Ἐκκλησία!
2. Ἡ διαίσθησίς μου ὑπαγορεύει, ὅτι διά τῶν Ἀποφάσεων τῆς Κρήτης ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ὁδηγεῖται ἀργά μέν, ἀλλά σταθερά, πρός ἕνα νέον Σχῖσμα!
3. Τά Μοναστήρια μας καί οἱ Μοναχοί μας εἰς τήν πλειονότητά των εἶναι ἐξοργισμένοι!
4. Μεγάλη μερίς τῶν χριστιανῶν μας εἶναι ἀπογοητευμένη!
5. Εἰς τό διαδίκτυον ὁσημέραι πληθύνονται οἱ ἀντιδράσεις. Κείμενα συνεχῶς δημοσιεύονται κατά των Ἀποφάσεων τῆς Κρήτης.
6. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας ἀπέρριψεν ἐν συνόλῳ τά ἐν Κολυμπαρίῳ ἀποφασισθέντα!
7. Μία ταραχή εἶναι διάχυτος εἰς τάς ψυχάς τῶν πιστευόντων!
8. Ὁ Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος διά χθεσινῶν δηλώσεών του διετύπωσε τά ἑξής: «Ἡ Ρωσσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπέφυγε τήν συμμετο- χήν της στην Πανορθόδοξη Σύνοδο γιά νά ἀποφευ- χθῆ τό σχίσμα μέ τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινου-πόλεως».
(βλ. www.penapostagma.gr τῆς 23ης Νοεμβρίου ἐ.ἔ.) .....
10.Ἡ κρίσις θεσμῶν καί προσώπων εἰσῆλθεν τώρα πλέον ἐντός τῶν τειχῶν! Ἡ μεταπατερική Θεολογία, τά περί τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἡ υἱοθεσία τέκνων ἐκ μέρους ὁμοφυλοφίλων ζευγαριῶν, ἡ ἀπαγόρευσις τῆς χρήσεως τῶν ὅρων «Πατέρας καί Μητέρα» εἰς τήν Ε.Ε. κλπ κλπ. συνθέτουν τήν μεγάλην κρίσιν! Καί ἡμεῖς δέν ἀσχολούμεθα!
11. Φοβοῦμαι, ὅτι ἡμέραι πονηραί ἔρχονται! Εὔχομαι τά γεγονότα νά μέ διαψεύσουν!
Βαθυσεβάστως
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ Συνοδικός σύνεδρος.

πηγη :

Τελικῶς, μάλλον: Μωραίνει Κύριος...

Τελικῶς, μάλλον: Μωραίνει Κύριος...
Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων
Ἐπειδὴ μὲ ὁδύνη διαβάζουμε, ἐνίοτε καὶ μὲ ναυτία καὶ ζάλη, ὅσα περιέχονται στὴν ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχου Κπόλεως πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, καὶ ἐπειδὴ γίνεται προσπάθεια νὰ χρησιμοποιηθοῦν ρήσεις τῶν ἁγίων πατέρων γιὰ νὰ προσδώσουν κῦρος καὶ πειστικότητα στὰ γραφόμενα,

καὶ ἐπειδὴ σὲ προηγούμενο σημείωμα, -ὅπου καταδείχθηκε ἡ πλήρης διαστρέβλωσις τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου"μίαν εν Εκκλησία, δει φωνήν είναι αεί" (Εις Α’ Κορινθίους ΛΣΤ , P.G. 61, 315) - ἔγραψα ὅτι : «καὶ γιὰ τὶς ἄλλες πατερικὲς παραθέσεις ἰσχύουν τὰ ἴδια», γιὰ νὰ μὴν θεωρηθεῖ ὅτι πρόκειται γιὰ αὐθαίρετη γενίκευση συνεχίζω τὸν ἔλεγχο τῶν χρησιμοποιηθέντων πατερικῶν χωρίων.
Ἀναφέρεται στὴν ἐπιστολή:
«Συμμερίζεται ασφαλώς και η Υμετέρα Μακαριότης και η Ιερά Σύνοδος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι τα σκοπίμως και ανιέρως διαθρυλούμενα και διαδιδόμενα υπό των εν λόγω κληρικών και λαϊκών αποτελούσι, κατά τον Μέγαν Βασίλειον, «ψυχών δηλητήρια [...] άπερ αι [...] μήνιγγες» των ειρημένων «εκβοώσι πολυφάνταστοι ούσαι δια το πάθος» (Επιστολή 210, Τοις κατά Νεοκαισάρειαν λογιωτάτοις] Ρ.G. 32] 777Α). Άλλωστε, «το σχίσαι Εκκλησίαν, και φιλονείκως διατεθήναι, και διχοστασίας εμποιείν και της συνόδου διηνεκώς εαυτόν αποστερείν, ασύγγνωστον και κατηγορίας άξιον, και πολλήν έχει την τιμωρίαν» (Ιερού Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων Γ', Ρ.G., 48, 872).»
Οἱ «ἐν λόγῳ κληρικοὶ καὶ λαϊκοί» εἶναι κατὰ τὸν συντάκτη τῆς ἐπιστολῆς, «ο Πρωτοπρεσβύτερος κ. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ ομόφρονες κληρικοί και λαϊκοί».Μάλιστα. Αὐτοί. Καὶ τί κάνουν αὐτοί; «Προσκαλούσι τους αδελφούς Προκαθημένους και τους ποιμένας, αλλ’ ιδιαιτέρως τον ευσεβή Ορθόδοξον Λαόν, εις ανταρσίαν και αμφισβήτησιν των αποφάσεων της εν Κρήτη εν ευλογίαις και εν επιτυχίαις συνελθούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας». Ἀμφισβητοῦν τὶς ἀποφάσεις τῆς ἐν Κρήτη Συνόδου. Καὶ τί σημαῖνει αὐτὸ, τὸ ὅτι ἀμφισβητοῦν τὶς ἀποφάσεις τῆς ἐν Κρήτη Συνόδου; Δηλητηριάζουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. «Ψυχών δηλητήρια».Καὶ μιὰ καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς ἐν Κρήτη Συνόδου εἶναι ὁμολογουμένως ἔργον τοῦ Πατριάρχη κυρίως καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, δὲν δικαιολογεῖ ὁ ἴδιος τὸ ἔργο του - κατακεραυνώνοντας ὡς δηλητηριαστὴ τὸν ἐχοντα ἄλλη ἀποψη περὶ αὐτοῦ τοῦ ἔργου- ἀλλὰ ἐπιστρατεύεται ἅγιος. Καὶ ποιός ἅγιος; Ὁ Μέγας Βασίλειος. Ὁ Μέγας Βασίλειος λοιπὸν ἀποφαίνεται ὅτι αὐτὰ ποὺ λέγει «ο Πρωτοπρεσβύτερος κ. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ ομόφρονες κληρικοί και λαϊκοί» εἶναι «ψυχών δηλητήρια». Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα αὐτό, βεβαίως. Ἄν ὁ Μέγας Βασίλειος διαβεβαιώνει κάτι τέτοιο τότε περιττεῦει κάθε ἄλλη ἐξήγησις. Γι᾿ αὐτὸ ἴσως στὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολὴ πουθενὰ δὲν ὑπάρχει κάτι συγκεκριμένο γιὰ τὸ τὶ ἀκριβῶς λένε οἱ παραπάνω «δηλητηριαστὲς τῶν ψυχῶν», καὶ ποιὸ εἶναι ἤ ποὺ κρύβεται τὸ δηλητήριο.
Παρεπιπτόντως ἀξίζει νὰ μνημονευτεῖ ὅτι τὴν ὀρθοδοξότητα καὶ ἀξία τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου τὴν ἀμφισβητοῦν τέσσερεις Ἐκκλησίες (Γεωργίας, Βουλγαρίας, Ρωσίας καὶ Ἀντιοχείας), ἄλλες τὴν ἔχουν ψηφίσει (οἱ προκαθήμενοι) ἐνάντια στὴν θέση τῆς πλειοψηφίας(ἐκκλησία Σερβίας), οἱ ὑπόλοιπες δὲν ἔχουν πάρει πραγματικὴ θέση (ἡ ἐκκλησία ὡς σώμα κλῆρος καὶ λαός) , πολλοὶ δὲ ἐπίσκοποι , ἡγούμενοι, θεολόγοι, κληρικοὶ, ὅπως καὶ ἡ πλειονότης τῶν λαϊκῶν -ποὺ ἔχουν στοιχειώδη συναίσθηση τοῦ τί εἶναι ἐκκλησία- ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἀντίθεσή τους. Γιατὶ ἀπομονώνεται ὁ ἐν λόγῳ κληρικὸς καὶ παρουσιάζεται ὡς καθοδηγῶν κληρικοὺς καὶ λαϊκούς; Γιατὶ δὲν ὀνομάζει ὅλους τοὺς παραπάνω «δηλητηριαστὲς ψυχῶν»;Παρακάτω ἡ ἐπιστολὴ παρουσιάζει ὡς «ἐνισχύοντες τὸ -ἀνίερον- ἔργον τῆς γνωστῆς ὁμάδας» καὶ ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ κατονομάζει ἐπιλεκτικῶς «ἐπὶ παραδείγματι» τοὺς «Μητροπολίτας Καλαβρύτωνκαὶ Αἰγιαλείαςκ. Ἀμβρόσιο καὶ Πειραιῶςκ. Σεραφείμ». Γιατὶ ὄχι καὶ τὸνΣεβασμιώτατο Ναυπάκτου καὶ τὸν Γορτύνης καὶ Μεγαλουπόλεως καὶ τόσους ἄλλους;
Προφανῶς θεωρεῖ τοὺς συντελεστὲς τῆς Συνόδου «θεραπευτὲς ψυχῶν», καὶ τὰ παρ΄ αὐτῆς ἀποφασισθέντα «ἰάματα ψυχῶν». Καλὸν θὰ ἦτο -μιὰ ποὺ, ἔστω καὶ τώρα, θυμήθηκαν τοὺς ἁγίους πατέρες καὶ τοὺς ἐπικαλοῦνται, ἀλοιώνοντας τὰ λεγόμενά τους, γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς κατηγορίες τους ἐναντίον τῶν δικαίως διαφωνούντων- νὰ χρησιμοποιούσαν τοὺς ἁγίους καὶ τὶς ρήσεις τους γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Δὲν τὸ ἔκαναν γιατὶ ἀπλῶς δὲν μπορεῖ νὰ γίνει. Οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς δὲν ἔπονται τῆς διδασκαλίας καὶ τῆς πράξεως τῶν ἁγίων πατέρων. Ὃποιος πιστεῦει κάτι διαφορετικὸ παρακαλῶ ἄς τὸ ἀποδείξει, ἀναλύοντας τὰ ὅσα παρήγαγε αὐτὴ ἡ Σύνοδος καὶ οἱ προηγηθεῖσες διαδικασίες (κανονισμὸς- διαδικασία-κείμενα) ἐπὶ τῇ βάσει τῶν Πατέρων. Ὄχι βεβαίως μὲ τεχνάσματα ὅπως αὐτὰ ποὺ παρατηροῦμε στὴν ἐπιστολή αὐτή.
Γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε ὅμως ὅτι λέμε αύθαιρεσίες, ὅπως τὶς δικές τους ποὺ πασουσιάζουμε, ἄς δοῦμε τὶ λέει ὁ Μέγας Βασίλειος καὶ σὲ ποιοὺς τό λέει:
Στὴν Νεοκαισάρεια, ἐκεὶ ποὺ εἶχε μεγαλώσει ὁ ἅγιος Βασίλειος, εἶχαν ἀρχίσει διάφοροι νὰ ἐπαναφέρουν τὶς δοξασίες τοῦ αἱρετικοῦ Σαβελλίου. «Τὸ κακὸ τοῦ Σαβελλίου, ποὺ ξεκίνησε παλαιώτερα καὶ κατασβέστηκε μὲ τὴν προσπάθεια τοῦ Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου, αὐτοὶ ἐπιχειροῦν νὰ τὸ ἀνανεώσουν»«Τὸ γὰρ τοῦ Σαβελλίου κακὸν, πάλαι μὲν κινηθὲν, κατασβεσθὲν δὲ τῇ παραδόσει τοῦ μεγάλου, ἐπιχειροῦσι νῦν ἀνανεοῦσθαι οὗτοι»P.G. 32, 772ΑΒ.
Δηλαδὴ προσπαθοῦσαν νὰ ἐπανεισάγουν αἵρεσι στὴν Ἐκκλησία: «Αὐτὴ τὴν πλάνη ποὺ κατασβέστηκε παληά, τὴν ἀνανεώνουν τώρα αὐτοὶ οἱ ἐφευρέτες αὐτῆς τῆς αἱρέσεως» «Ταύτην πάλαι κατασβεσθεῖσαν τὴν πλάνην ἀνανεοῦνται νῦν οἱ τῆς ἀνωνύμου ταύτης αἰρέσεως ἐφευρέται»P.G. 32,777Α
Καὶ ποιοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ τὰ ἐκαναν αὐτά; «Αὐτοὶ ποὺ καθόταν στὸ τιμόνι τῆς Ἐκκλησίας»: «οἱ ἐπὶ τῶν οἰάκων (τῆς Ἐκκλησίας) καθεζόμενοι» P.G. 32, 769ΒC
Ἀποτέλεσμα; Νὰ μὴν πλησιάζει ἄνθρωπος στὴν Ἐκκλησία: «Κανεὶς δὲν ἀνεβαίνει σὲ ἀκυβέρνητο καράβι, οὔτε πλησιάζει σὲ Ἐκκλησία στὴν ὁποία δημιουργοῦν τρικυμία καὶ ζάλη αὐτοὶ ποὺ κάθονται στὸ τιμόνι της» «Οὔτε γὰρ ἄν τις ἀκυβερνήτου πλοίου ἐπιβαίη, οὔτε Ἐκκλησίας παραβάλοι, ἧ τὸν κλύδωνα καὶ τὴν ζάλην οὔτοι οἱ ἐπὶ τῶν οἰάκων καθεζόμενοι ἐμποιοῦσι.»P.G. 32, 769ΒC
Καὶ προσπαθῶντας νὰ τοὺς διαφυλάξει ἀπὸ τὶς «μεθυσμένες κεφαλὲς» τῆς ἐκκλησίας τοὺς προτρέπει νὰ τοὺς παρατήσουν -«χαίρειν ἀφέντες»- καὶ νὰ τὸν ἀκούσουν σὲ αὐτὰ ποὺ θὰ τοὺς πεῖ: « Ἀλλ᾿ ὑμεῖς τὰς οἰνοβαρεῖς κεφαλὰς, ἅς ὁ ἐκ κραιπάλης ἀναφερόμενος ἀτμός, εἴτα ἐγκυμαίνων καταφαντάζει, χαίρειν ἀφέντες, παρὰ τῶν ἐγρηγορότων ἡμῶν, καὶ διὰ τὸν τοῦ Θεοῦ φόβον μὴ δυναμένων ἡσυχάζειν τὴν βλάβην ὑμῶν ἀκούσατε.»P.G. 32, 772ΑΒ
Καὶ ὁ ἅγιος ἀναπτύσει τὰ ἐπιχειρήματά του καὶ ἀποδεικνύει τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν.
Μάλιστα τονίζει: «Ἄν ἐπιμένουν σὲ αὐτὰ, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ βροντοφωνάξω τὴν συμφορά σας καὶ νὰ ἐνεργήσω ὥστε νὰ φτάσουν σὲ σᾶς γράμματα ἀπὸ πολλοὺς ἐπισκόπους, προκειμένου νὰ γκρεμίσουν τὸν ὄγκο τῆς κρυφίως όργανουμένης ἀσέβειας» «Ἐὰν δὲ τοῖς αὐτοῖς ἐπιμένωσιν, ἀνάγκη καὶ πρὸς ἄλλας Ἐκκλησίας ἐκβοῆσαι ἡμᾶς τὴν καθ᾿ ὑμᾶς συμφορὰν καὶ ποιῆσαι παρὰ πλειόνων ἐπισκόπων γράμματα ὑμῖν ἀφικέσθαι, τὸ μέγεθος τοῦτο τῆς ὑποσκευαζομένης ἀσεβείας καταρρηγνύντα.» P.G. 32, 773C
Γιὰ νὰ καταλήξει: «Σᾶς παραγγέλλω ἀναγκαστικῶς αὐτὰ γιὰ νὰ προφυλαχθῆτε ἀπὸ τὶς βλάβες τῶν πονηρῶν διδαγμάτων. Γιατὶ πράγματι, ἄν πρέπει νὰ παρομοιάσουμε τὶς πονηρὲς διδασκαλίες μὲ τὰ ὀλέθρια δηλητήρια, ὅπως λένε οἱ ὀνειροσκόποι ποὺ βρίσκονται ἀνάμεσά σας (τοὺς ποιμένες τῆς ἐκκλησίας ἐννοεῖ), αὐτὲς εἶναι καὶ κώνειον καὶ ἀκόνιτον(=δηλητηριῶδες φυτό) καὶ ὅτιδήποτε ἄλλο θανατηφόρο δηλητήριο. Αὐτὰ εἶναι ψυχῶν δηλητήρια καὶ ὄχι οἱ δικοί μου λόγοι, ὅπως φωνάζουν τὰ μεθυσμένα μυαλά, ποὺ ἀπὸ τὸ πάθος τους εἶναι πολυφάνταστα» «Ταῦτα ἀναγκαίως ὑμῖν διεστειλάμεθα, ἵνα τὰς ἀπὸ τῶν πονηρῶν διδαγμάτων βλάβας φυλάξησθε. Τῷ ὄντι γὰρ, εἲ χρὴ τὰς πονηρὰς διδασκαλίας τοῖς ὀλεθρίοις φαρμάκοις ἐξομοιοῦν, ὡς οἱ παρ᾿ ὑμῖν ὀνειροσκόποι φασί, ταῦτα ἑστι καὶ κώνειον καὶ ἀκόνιτον καὶ εἰ τὶ ἔτερον φάρμακον ἀνδροφόνον. Ταῦτα ψυχῶν δηλητήρια, οὐχ οἱ ἡμέτεροι λόγοι, ἄπερ αἱ οἰνόπληκτοι μήνιγγεςἐκβοῶσι, πολυφάνταστοι οὖσαι διὰ τὸ πάθος.»P.G. 32, 777Α
Ἀπὸ ἐδὼ ἀποσπᾶ ὁ συντάκτης τῆς ἐπιστολῆς τὶς 11 λέξεις γιὰ νὰ.. κατακεραυνῶσει τοὺς «ἐν λόγῳ κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς»!!!
Ὁ ἔχων νοῦν, νοεῖτο... Δυστυχῶς, ἐδὼ ἔχουμε καταλήξει. Αὐτὴ ἡ ποιότητα καὶ σοβαρότητα καὶ ὑπευθυνότητα παρουσιάζεται σὲ κείμενα κάποιων ἀπὸ τοὺς οἰακοστρόφους τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὄχι «κάποιων» ἀπλῶς....
Αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐπικαλοῦνται οἱ ἀντιτιθέμενοι στὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδουὅπου λόγῳ καὶ πράξει ὀδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία στὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ εὐλογημένος ποὺ πῆρε τὸ ἀπόσπασμα δὲν τὴν διάβασε νὰ καταλάβη τὶ λέει; Λέει, ὅπως ξεκάθαρα φαίνεται παραπάνω, γιὰ περίπτωσι ὅπου οἱ κυβερνῆτες τῆς Ἐκκλησίας ἐπαναφέρουν ἤδη ἐγνωσμένη καὶ καταδικασμένη αἵρεσι (Σαβελλιανισμό) καὶ ὁ ἅγιος προτρέπει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν ἀκολουθοῦν τοὺς ποιμένες τους, προκειμένου νὰ μὴν δηλητηριαστοῦν ἀπὸ τὰ πονηρὰ διδάγματά τους. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ κάνουν καὶ οἱ ἐγκαλούμενοι καὶ συκοφαντούμενοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Αὐτοὶ ἄρα μποροῦν νὰ ἐπικαλοῦνται τὸν Μέγα Βασίλειο καὶ νὰ λένε μαζί του: «Αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς ἀποφασίσατε στὴν Κρήτη εἶναι ψυχῶν δηλητήρια καὶ ὄχι οἱ δικοί μας λόγοι, αὐτὰ ποὺ τὰ πολυφάνταστα μυαλά σας ἀποφάσισαν,μεθυσμένα ἀπὸ τὸ πάθος τῆς έξουσίας (τῶν μέν) καὶ τὴν δουλικότητα τῆς άδιαφορίας ἤ τοῦ φόβου(τῶν δέ)».
Ἐπίσης ὁ ἅγιος τονίζει: «Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ βροντοφωνάξω τὴν συμφορά σας καὶ νὰ ἐνεργήσω ὥστε νὰ φτάσουν σὲ σᾶς γράμματα ἀπὸ πολλοὺς ἐπισκόπους, προκειμένου νὰ γκρεμίσουν τὸν ὄγκο τῆς κρυφίως ὀργανουμένης ἀσέβειας». Τὶ διαφορετικὸ κάνουν οἱ ἐγκαλούμενοι καὶ συκοφαντούμενοι ὡς «δηλητηριαστές»; Αὐτοὶ κάνουν αὐτὸ ποὺ λέγει καὶ κάνει καὶ ὁ μέγας Βασίλειος... Τρέχουν, μιλάνε, ἐνημερώνουν τοὺς ἀδελφοὺς στὶς ἄλλες ἐκκλησίες. Καὶ ὅμως κατηγοροῦνται... Καὶ ἡ «ἀσέβεια» δὲν εἶναι κρυφίως μεθοδευμένη -«ὑποσκευαζομένη»-, ἀλλὰ ἐν Συνόδῳ κηρυττομένη καὶ ἐκ προοιμίου ὑποχρεωτική: «τα κείμενα ταύτα τυγχάνουσι δεσμευτικά διά πάντας τους Ορθοδόξους πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς (βλ. Κανονισμόν Οργανώσεως και Λειτουργίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, άρθρον 13, παρ. 2)...» ὅπως ἐπίσης ἀναφέρεται στὴν μνημονευομένη ἐπιστολή…
Ἐν ἔτει 2016 ἀπὸ Χριστοῦ κάποιες καλὲς ποιμένικὲς κεφαλὲς τῆς Ἐκκλησίας κατασκευάζουν «δεσμὰ» -δεσμευτικὰ τὰ κείμενα- γιὰ τοὺς πιστοὺς ἐν ὀνόματι τῆς «ἀληθείας» ἡ ὁποία κατὰ τὸν Κύριο ἐλευθερῶνει… σίγουρα «πολυφάνταστοι οὖσαι διὰ τὸ πάθος», ὅπως λέγει ὁ μεριμνήσας καὶ θύσας τὴν ψυχὴν ὑπὲρ πάσης τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Βασίλειος….
Πῶς νὰ μὴν νοιώθει κανεὶς ναυτία ἀπὸ «τὸν κλύδωνα καὶ τὴν ζάλην»;
14 Δεκεμβρίου 2016 Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Xανίων
ΥΓ
(Πολὺ θὰ ἤθελα νὰ ξέρω πῶς ἀντιμετώπισε ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅλα αὐτὰ ποὺ λέει ἡ ἐπιστολή. Διάβασα αὐτὰ ποὺ, δυστυχῶς, ἔγραψε ὁ ἐπίσκοπος Σερρῶν ὡς εἰσήγηση. Ἄραγε εἶχε διαβάσει αὐτὰ ποὺ λέει ἡ παραπάνω ἐπιστολή; Ἄν δὲν τἄχε διαβάσει προφανῶς ὑπάρχει πρόβλημα. Ἄν τἄχε διαβάσει καὶ παρὰ ταῦτα ἔγραψε αὐτὰ ποὺ ἔγραψε, ἐπίσης ὑπάρχει πρόβλημα... Κατὰ τὴν γνώμη μου, πάντα. Περιμένουμε τὶς ἐνέργειές τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν κληρικῶν ποὺ βλέπουν τὰ προφανή, ὅτι φωτίσει ὁ Θεός.)

πηγη :

Ο Οικουμενισμός κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα ( Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης )

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΚΑΘΑΡΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ*

Μαρτυρία π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτη στόν καθηγητή κ. Δημ. Τσελεγγίδη

Στή συνέχεια, θά πῶ κάτι, τό ὁποῖο ἔχει νά κάνει μέ προσωπική κατάθεση. Συνδεόμουνα ἐπί δεκαετίες μέ τόν π. Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, τοῦ ὁποίου τό ἦθος καί τό φρόνημα εἶναι ἐγνωσμένα. Εἶναι ἐγνωσμένο, ἐπίσης, ὅτι εἶχε κι αὐτός «πνευματική τηλεόραση». Ὅσον ἀφορᾶ ἐμένα, πολλές φορές πήγαινα μέ τήν πρόθεση, νά θέσω κάποια ἐρωτήματα πολύ συγκεκριμένα, μέ μία ἀξιολογική σειρά, καί χρησιμοποιώντας τό δικό μου λεξιλόγιο. Καί ὅταν πήγαινα κοντά του, χωρίς νά τοῦ θέσω κἄν τήν ἐρώτηση, μοῦ ἀπαντοῦσε μέ αὐτήν τή διαδοχή τῶν ἐρωτημάτων πού εἶχα καί μέ τό λεξιλόγιό μου. Τό λέω, ὡς προσωπική πείρα. Δέν ἀποτελεῖ κάτι καινοφανές. Αὐτό συνέβαινε καί μέ πολλούς ἄλλους.

Κάποτε, λοιπόν, νεαρός τότε καθηγητής στή Θεολογική, μιλᾶμε τώρα πρίν ἀπό τριάντα χρόνια, τοῦ εἶπα τό ἑξῆς. Ἐπειδή καί στή Θεολογική Σχολή, ἰδιαίτερα τῆς Θεσσαλονίκης, τό κλῖμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀνθεῖ, εἶχα κάποια ἔντονα προβλήματα καί ἐρωτήματα, ἐπειδή ἔβλεπα νά ἐκπροσωπεῖται ἀπό σεβαστούς, κατά τά ἄλλα, καθηγητές. Φυσικά, τόσο ἡ συνείδησή μου ὅσο καί οἱ γνώσεις μου ἀντιδροῦσαν μέν, ἤθελα ὅμως, πέρα ἀπό τήν ἐπιστημονική μου θέση, νά ἔχω καί τήν χαρισματική ἀπάντηση, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἔκανα καί σέ πάρα πολλά ἄλλα θέματα.

Τόν ρώτησα, λοιπόν, ἐπί τοῦ συγκεκριμένου, μήπως μπορεῖ νά μοῦ πεῖ τί πρᾶγμα εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Μοῦ ἀπήντησε ἀπερίφραστα καί χωρίς καμμία δυσκολία: «Αὐτήν τήν ἐρώτηση, παιδί μου, μοῦ τήν ἔχει κάνει κι ἕνας ἀκόμη νωρίτερα ἀπό σένα. Ἐγώ, ἐδῶ πέρα ἐπάνω, βρίσκομαι σαράντα χρόνια στά βράχια. Ἔχω ξεχάσει καί τά ἑλληνικά μου»- σημειωτέον τελείωσε σχολαρχεῖο - «ἀλλά μ’ αὐτό τό θέμα δέν ἔχω ἀσχοληθεῖ. Γι’ αὐτό, ἐπειδή ἔπρεπε νά τό ἀπαντήσω, ἀφοῦ δέχτηκα ἐρώτημα καί δέν εἶχα καμμία γνώμη πάνω στό θέμα, πῆγα στό κελλί μου καί προσευχήθηκα καί ρώτησα τόν Χριστό νά μέ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Πῆρα τήν ἀπάντησή του, ἡ ὁποία εἶναι, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα». Καί τόν ρώτησα, πῶς ἀκριβῶς πιστοποιήθηκε αὐτό. Μοῦ ἀπάντησε, πώς «μετά τήν προσευχή γέμισε τό κελλί μου ἀπό ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στήν ψυχή, δέν μποροῦσα νά ἀναπνεύσω πνευματικά». Τόν ρώτησα, ἄν αὐτό ἦταν ἕνα ἔκτακτο γεγονός γι’ αὐτόν ἤ ἄν ἔτσι τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, καί μέ βεβαίωσε, ὅτι «σέ ὅλες τίς περιπτώσεις, πού εἶναι μπλεγμένες μέ μάγια, μέ ἀκάθαρτα πνεύματα, αὐτή εἶναι ἡ κατάσταση, στήν ὁποία μέ εἰσάγει. Μερικές φορές ὑπάρχει καί λεκτική ἀπάντηση, ἀλλά στήν προκειμένη περίπτωση, αὐτή ἦταν ἡ ἀπάντηση καί ἔχω ἀπόλυτη τή βε­βαιότητα, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀλλά τό πνεῦμα τό ἀκάθαρτο».

Αὐτό πού λέγω αὐτή τή στιγμή, θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς, ἐνδεχομένως, ὅτι ἔχει χαρακτῆρα ἐντυπώσεων. Σᾶς πληροφορῶ, ὅτι χάρηκα πάρα πολύ, ἐπειδή αὐτό, πού εἶπε σέ μένα προσωπικά, τό εἶδα καταγραμμένο καί ἀπό τήν εὐλαβῆ συνοδεία
του, πού δημοσίευσε ἕναν τιμητικό Τόμο γύρω ἀπό τό πρόσωπό του, τήν πνευματικότητά του καί τά λόγια του. Πιστοποιεῖται λοιπόν καί ἀπό ἐκεῖ, ἀλλά ἐγώ τό διεσταύρωσα καί μέ ἄλλους ἀξιόπιστους θεολόγους, οἱ ὁποῖοι συνέβη νά τό ἀκούσουν προσωπικά. Δέν τό ἔχω πεῖ δημοσίᾳ μέχρι τώρα, ἀλλά τό ἔφεραν ἔτσι τά πράγματα, πού μέ ἀναγκάζουν νά τό πῶ. Βεβαίως, αὐτό ἔπαιξε ἀποφασιστικό ρόλο στή στάση μου ἀπέναντι στόν Οἰκουμενισμό. Ἐγώ, βεβαίως, ὡς καθηγητής, ὡς ἐπιστήμων, ὀφείλω σέ κάθε περίπτωση νά τό ἀνακρίνω τό θέμα μέ ἐπιστημονικά κριτήρια καί νά τεκμηριώνω τήν ἄποψή μου ἐπιστημονικά καί αὐτό κάνω καί στά μαθήματά μου, βῆμα πρός βῆμα. Ὅμως θεωρῶ πώς ἡ κατάθεση αὐτή εἶναι σημαντική, γιατί γίνεται μέ τρόπο χαρισματικό ἀπό ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος δέν γνωρίζει κάτι γύρω ἀπό αὐτό τό πρόβλημα, δέν ἔχει διαβάσει, δέν ἔχει ἀκούσει, ἀλλά καταθέτει τήν ἄμεση πνευματική ἐμπειρία του. Νομίζω ὅτι μιλοῦν ἐδῶ τά ἴδια τά πράγματα.

* Ἀπό τό βιβλίο «“Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”. Μία Σύνοδος μέ ἔλλειμμα συνοδικότητας καί Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας», σελίδες 80, διαστ. 17x24 ἑκ., ἔκδοση «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν “Φώτης Κόντογλου”», Τρίκαλα, Μάρτιος 2016. Τό βιβλίο αὐτό ἀποτελεῖ τήν ἀπομαγνητοφωνημένη μορφή τῆς τρίωρης ἐκπομπῆς - συνομιλίας τοῦ διευθυντοῦ τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας κ. Λυκούργου Μαρκούδη μέ τόν καθηγητή κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη.

Περιοδικό Παρακαταθήκη
Μάρτιος - Απρίλιος 2016

http://www.impantokratoros.gr/F99EA4A8.el.aspx

«Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας άπιστος έστιν» ( Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου )

«Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας άπιστος  έστιν»
(Αποσπάσματα από τον ένθρονιστήριον λόγον του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, 1974)
*****

Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νο­θεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύ­τικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια....
*****

* Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοιαν, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος διά τον φωτισμόν και την απολύτρωσιν του κό­σμου και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοιαν ότι «δυνάμει» τείνει, όχι να κατακτήση, αλλά να αγιάση τον κόσμον. Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέ­λη εκ μέρους συνδεόμενοι διά της κοινής πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης».


* Όσο περισσότερο αγιάζομε ο καθένας τον εαυτόν μας, τόσο περισσότερο αγιάζεται το σώμα της Εκκλη­σίας και κατά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της, διότι κατά τον θείον της χαρακτήρα είναι τόσον αγία όσον και ο Θε­άνθρωπος Ιησούς. Η Ιστορία της Εκκλησίας είναι ι­στορία αγώνος εξαγιασμού των πιστών της.


* Όλοι όσοι πιστεύουν αληθινά, αγαπούν εν αληθεία όσοι δεν πιστεύουν αληθινά αγαπούν εν υποκρίσει. Ε­μείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί αγαπούμε όλους και επιθυμούμε να έρθουν σε επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας δίδαξε «ο Θεός της αγάπης» έτσι αναπαύεται η συνείδησίς μας. Δεν εχθραινόμεθα προς τους ανθρώπους εξ αι­τίας της αιρέσεως η της απιστίας των, αλλά και δεν θα αγαπήσωμεν ποτέ την απιστίαν η την αίρεσιν χάριν των ανθρώπων, διότι θα αποξενωθούμε από τον Θεόν.


* Ο Θεός διοχετεύει τη δύναμη της αγάπης Του, όταν προσκυνήται «εν Πνεύματι και αληθεία».


* Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νο­θεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύ­τικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια....


* Λέγουν να ενωθούμε οι Ορθόδοξοι με τους Ρωμαιο­καθολικούς και εν συνεχεία με τους Προτεστάντας και με όλες τις γνωστές και άγνωστες αιρέσεις που επενόησε ο Διάβολος εν ονόματι τού Χριστιανισμού. Και αφού ενω­θούν όλοι οι Χριστιανοί ανεξαιρέτως μεταξύ των, κατό­πιν να ενωθούν και με τους Μωαμεθανούς, τους Ιου­δαίους, κατ' επέκτασι με τους Βουδδιστάς, Βραχμανιστάς, Σιντοϊστάς και με όλες γενικά τις θρησκείες της υφηλίου.


Αυτή η παναιρετική αλχημεία επιχειρείται διά του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Ο ό­ρος νομίζομε ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικό­τητα. Πρόκειται περί Παγκοσμίου Συμβουλίου Εθελοθρησκειών. Ο μοναδικός θεός ο όποιος θα διεκδικήση εκεί φόρον λατρείας θα είναι ο εκπεσών Εωσφόρος, ο ο­ποίος διά του απεσταλμένου του μεταξύ των ανθρώπων Αντιχρίστου θα επιχείρηση να υποκαταστήση την πί­στη και τη λατρεία στον αληθινό Θεό. Για τον Οικουμε­νισμό δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, τελείως απαράδεκτο είναι γιά τους συνεπείς οικουμενιστάς το δόγμα τού Τριαδικού Θεού.


Είναι γνωστό ότι ο σατανοκίνητος Σιωνισμός συντο­νίζει δύο επίβουλες ενέργειες εντός και εκτός της Εκκλη­σίας που αποβλέπουν σε ένα και μοναδικό σκοπό στην ά­λωση του φρουρίου που λέγεται Ορθοδοξία.


Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασώνοι, Ενω­τικοί, Οικουμενισταί, και κάθε άλλη «ρίζα πικρίας», ό­λοι αυτοί «μίαν γνώμην έχουσι, και την δύναμιν και την εξουσίαν αυτών τω Θηρίω διδόασιν. Ούτοι μετά του Αρ­νίου πολεμήσουσι, και το Αρνίον νικήσει αυτούς, ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ' αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» (Άποκ. 17, 13).


* Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ' αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά κατά τον π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον «είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας. Είναι μία προσπάθεια όχι να βρουν την αλήθεια οι πλανεμένοι, αλλά να την χάσουν και εκείνοι που την έχουν, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».


«Μη πλανώμεθα. Μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας χάσμα μέγα έστήρικται», τονίζει ο Καθηγητής κ. Ανδρέας Θεοδώρου.

Γνώρισε το μεγαλείο τη Ορθοδοξίας
Αγιογραφικές και πετερικές μαρτυρίες
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη

Με ποιό τρόπο πρέπει να πολεμά ο χριστιανός ( Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου )

 

Με ποιο τρόπο ξηµερώνοντας πρέπει να βγαίνει στη μάχη το πρωί ο στρατιώτης του Χριστού για να πολεµά

Αφού ξυπνήσεις το πρωί και προσευχηθείς αρκετή ώρα λέγοντας, Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν µε, το πρώτο πράγµα που πρέπει να σκεφθείς είναι αυτό:

το να νοµίσης ότι βλέπεις τον εαυτό σου κλεισµένο µέσα σε ένα τόπο και στάδιο*, το οποίο δεν είναι άλλο, παρά η ίδια σου καρδιά και όλος ο εσωτερικός άνθρωπος· µε αυτόν το νόµο, ότι όποιος εκεί δεν πολεµήσει, θα μένει για πάντα πεθαµένος· και µέσα σε αυτό φαντάσου πως βλέπεις µπροστά σου εκείνο τον εχθρό και εκείνη την κακή σου επιθυµία, την οποία αποφάσισες να πολεµήσεις και είσαι έτοιµος να πληγωθείς και να πεθάνεις, αρκεί µόνο να την νικήσεις.

Και από µεν το δεξιό µέρος του σταδίου, πίστεψε πως βλέπεις τον νικηφόρο σου Αρχιστράτηγο, τον Κύριο µας Ιησού Χριστό µε την Παναγία του Μητέρα και µε πολλά τάγµατα Αγγέλων και Αγίων και µάλιστα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ· και από την αριστερή πλευρά, ότι βλέπεις τον υπόγειο διάβολο µε τους δικούς του δαίµονες, για να ξεσηκώσουν το πάθος εκείνο και την κακή επιθυµία καταπάνω σου, και να σε παρακινήσουν να εγκαταλείψεις τον πόλεµο και να υποταχθείς σε αυτό· φαντάσου και πως ακούς µία φωνή, σαν από τον φύλακά σου Άγγελό, να σου λέει τα εξής:

Εσύ σήµερα θα πολεµήσεις εναντίον αυτού του πάθους και των άλλων σου εχθρών· η καρδιά σου ας µη δειλιάσει πλήρως και αποφύγεις τον πόλεµον για τον φόβο ή άλλο περιορισµό µε κανένα τρόπο· διότι ο Κύριος µας και Αρχιστράτηγός µας Ιησούς στέκεται εδώ περιτριγυρισµένος µαζί µε όλους τους χιλιάρχους και εκατοντάρχους του, δηλαδή µε όλα του τα δοξασµένα τάγµατα, για να πολεµήσει όλους τους εχθρούς σου και να µη τους αφήσει να σε καταπισέσουν ή να σε νικήσουν

«Ο Κύριος θα πολεµήσει για σας» (Εξοδ. 14,14).

Οπότε, στάσου σταθερός, βίασε τον εαυτό σου, υπόµεινε τον πόνο που θα θέλεις να αισθανθείς κάποια φορά, φώναζε πολλές φορές από τα σπλάγχνα της καρδιάς σου· «µη µε παραδώσεις στη βουλιµία των εχθρών µου» (Ψαλµ. 26,18). Φώναζε τον Κύριό σου και την Παρθένο και όλους τους Αγίους και τις Αγίες· και θα νικήσεις οπωσδήποτε· γιατί λέει· «Σας γράφω νέοι µου για να σας βεβαιώσω ότι έχετε νικήσει τον πονηρό» (Ιωάν. α' 2,13).

Και αν εσύ είσαι αδύνατος και κακοµαθηµένος, ενώ οι εχθροί σου είναι δυνατοί και πολλοί, πολύ περισσότερες είναι οι βοήθειες εκείνου που σε έπλασε και σε λύτρωσε και ασύγκριτα δυνατώτερος είναι ο Θεός στον πόλεµον αυτόν, όπως γράφτηκε· «Ο Κύριός σου είναι κραταιός και δυνατός στον πόλεµο» (Ψαλµ. 23,8).

Και περισσότερο πόθο έχει Αυτός για να σε σώσει, παρά αυτόν που έχει ο εχθρός για να σε καταστρέψει. Γι' αυτό πολέµα και µη βαρεθείς ποτέ σου τον κόπο. Γιατί από τον κόπο και από την βία και την δοκιµασία, που αισθάνεσαι για την συνήθεια που έδειξες στο κακό, γεννάται η νίκη και ο µεγάλος θησαυρός, µε τον οποίο αγοράζεται η βασιλεία των ουρανών και ενώνεται η ψυχή για πάντα µε το Θεό.

Λοιπόν άρχισε στο όνοµα του Θεού να πολεµάς µε τα οχήµατα της απιστίας στον εαυτό σου και της ελπίδας και του θάρρους στο Θεό σου, µε την προσευχή και µε την εκγύµνασι· µάλιστα δε µε το όχηµα της καρδιακής και νοερής προσευχής, το οποίο είναι το· Κύριε, Ιησού Χριστέ, όνοµα τόσο φοβερό, που σαν µαχαίρι µε δύο στόµατα στρέφεται µέσα στη καρδιά, µασάει και κατακόβει τους δαίµονες και τα πάθη· γι' αυτό σχετικά είπε ο Ιωάννης της Κλίµακας. «Ιησού ονόµατι, µάστιζε πολεµίους»· για το οποίο µιλάµε ξεχωριστά στο µε΄ κεφάλαιο.

Με αυτά, λέω, πολεµάει εκείνο τον εχθρό και εκείνο το πάθος και την κακή επιθυµία, που σε πολεµάει την οποία είσαι αποφασισµένος να νικήσεις µε την σειρά, που σου είπα στο ιγ΄ κεφάλαιο· δηλαδή πότε µε την αντίσταση, να τον πληγώνεις µέχρι θανάτου, πότε µε το µίσος, πότε µε τις πράξεις της αντίθετης αρετής· και έτσι, να κάνης πράγµατα που αρέσουν στο Θεό σου, ο οποίος, µε όλη την θριαµβεύουσα στον ουρανό Εκκλησία στέκεται αόρατα και βλέπει τον πόλεµό σου· για τον οποίο πόλεµο, δεν πρέπει να λυπάσαι σκεπτόµενος, ότι αφενός µεν είναι η υποχρέωσις που έχουµε όλοι µας να δουλεύουµε και να αρέσουµε στο Θεό και αφετέρου η ανάγκη που έχουµε να πολεµάµε, καθώς σου είπα από πριν. Γιατί, αν εγκαταλείψουµε αυτόν τον πόλεµο, οπωσδήποτε θα θανατωθούµε.

Έπειτα, και αν φύγεις προς στιγµή από τον κατά Θεόν αυτό πόλεµο σαν αποστάτης και παραδοθείς στο κόσµο και σε όλες τις καλοπεράσεις και αναπαύσεις της σάρκας, ύστερα όµως και µε την πίεσή σου πάλι πρέπει να πολεµήσεις και µε τόσες αντιθέσεις, που πολλές φορές να ιδρώνει το πρόσωπό σου και να καταπληγώνεται η καρδιά σου µε θανατηφόρες λυποθυµίες.

Πότε;

Την ώρα των γηρατειών σου και του θανάτου σου.

Όταν οι δαίµονες και όλα τα πάθη σου, πιθανόν να σε έχουν περικυκλώσει. Και τόσο να σε συντρίψουν, που εσύ µη µπορώντας, ποιό πρώτα να πολεµήσεις, θα παραδοθείς σε αιώνιο θάνατο.

Γι' αυτό, µη γίνεις τόσο ανόητος, αγαπητέ, που να θέλεις να πολεµάς τότε σε µία ώρα ασύµφορη αλλά σαν φρόνιµος, υπόµεινε τώρα την κούραση του πολέµου, για να νικήσεις, να στεφανωθείς και να ενωθείς µε τον Θεό και εδώ και εκεί στη βασιλεία του την ουράνια.

«Θυµήσου τον δηµουργό σου τις µέρες της νεότητός σου, πριν έλθουν οι µέρες οι κακές και φθάσουν τα χρόνια εκείνα που δεν θα έχεις δύναµη»

(Εκκλ. 12,1).

* Στάδιο λέγεται ο τόπος εκείνος µέσα στον οποίο γίνονται οι αθλητικοί αγώνες και ο πόλεµος.

Σύγχρονοι Γέροντες και Οικουμενισμός

https://www.youtube.com/watch?v=sFw1YNufRnc&feature=youtu.be

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

(με απλά λόγια και ιστορικά παραδείγματα)

Οικουμενισμός ονομάζεται η ιδεολογία η οποία ευρίσκεται πίσω από την Οικουμενική Κίνηση και την τροφοδοτεί ή συνεκδοχικώς είναι η ίδια η Οικουμενική Κίνηση.

Η Οικουμενική Κίνηση είναι η κίνηση προς ένωση των χριστιανικών ομολογιών – "εκκλησιών" μεταξύ τους. Κύριος φορεύς της δραστηριοποιήσεως αυτής σήμερα είναι το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» (W.C.C. -  “World Council of Churches”), υπό την σκέπη του οποίου συνεργάζονται όλες σχεδόν οι Προτεσταντικές Κοινότητες, οι Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες πλην ολιγίστων, και οι Αντιχαλκηδόνιες Κοινότητες. Το Βατικανό δεν συμμετέχει στο Π.Σ.Ε., διότι, με συνέπεια προς τη διακήρυξή του ότι είναι η μόνη «εν ενεργεία» Εκκλησία επί γης, κρίνει ότι δεν μπορεί να θέτει σε ίση μοίρα και να συναριθμεί εαυτό με τις εκατοντάδες των υπολοίπων χριστιανικών ομολογιών, ούτε ακόμη και με τις «σχισματικές» Ορθόδοξες Εκκλησίες · έτσι έχει αποστείλει κατά καιρούς στο Π.Σ.Ε. μόνον παρατηρητές.

Στο περιθώριο των διαλόγων εντός του Π.Σ.Ε. διοργανώθηκαν από πολλών ετών και άλλοι θεολογικοί διαλόγοι διμερείς, όπως λ.χ. Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων (Μονοφυσιτών), Ορθοδόξων και Λουθηρανών κ.ο.κ.

Το Βατικανό, μετά τη Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1964) άρχισε μια δική του προσπάθεια ενώσεως των χριστιανών υπό τον Πάπα, η οποία από τη δεκαετία του 1980 άρχισε – όπως και η δραστηριότης του Π.Σ.Ε. – να απευθύνεται και στις άλλες θρησκείες, αρχίζοντας από τις λεγόμενες «μονοθεϊστικές», τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό (όπως είναι φανερό λ.χ. στις διαθρησκειακές συναντήσεις της Ασσίζης του 1986, 1994 κ.ά. με κυρίαρχη μορφή τον Πάπα)· ανάλογο «άνοιγμα» του Π.Σ.Ε. προς τις έξω θρησκείες άρχισε με τις Συνελεύσεις του Βανκούβερ (1983), της Καμπέρρα (1991) κ.ά.

Ο Οικουμενισμός εκκίνησε σαν υπόθεση καθαρώς ενδο-προτεσταντική, για την αποφυγή του σκανδάλου που προκαλούσε ο κατακερματισμός των προτεσταντικών ομολογιών στο δυτικό κόσμο και στην ιεραποστολή, για τη διοργάνωση από κοινού των βιβλικών εκδόσεων, την αντιμετώπιση των αντιχριστιανικών ιδεολογιών, κ.ά. σκοπιμότητες. Ωστόσο, σχετική Πατριαρχική Εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» το 1920, ανατρέποντας την παραδοσιακή Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, προσπάθησε να προσφέρει εκκλησιολογικά ερείσματα που θα ενίσχυαν τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση και οδήγησε επιτυχώς σε πολύ ευρύτερη έκτοτε συμμετοχή των Ορθοδόξων στον Οικουμενισμό. Οι δύο κύριες οικουμενικές κινήσεις, «Ζωή και Εργασία» και «Πίστις και Τάξις», ασχολούμενες η μεν πρώτη με πρακτικά θέματα του χριστιανισμού και η δεύτερη με την επίλυση των διαφορών πίστεως μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών - εκκλησιών, μετά από μακρές διεργασίες κατά το διάστημα του μεσοπολέμου, συνενώθηκαν τελικώς στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», με επίσημη έναρξη της λειτουργίας του το 1948 στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας.

Η συμμετοχή των Ορθοδόξων στο Π.Σ.Ε. υπήρξε πάντοτε προσεκτική και επιφυλακτική όχι στον πρακτικό τομέα, δηλαδή προς μια καλύτερη διεθνή χριστιανική συνεργασία για την αντιμετώπιση πανανθρωπίνων κοινωνικών, ηθικών και άλλης υφής προβλημάτων (εκπαιδεύσεως, διεθνών σχέσεων, οικονομίας, εκβιομηχανισμού  κ.ο.κ.), αλλ’ έναντι του κινδύνου αλλοιώσεως της ορθοδόξου εκκλησιολογίας και θεολογίας, αλλοιώσεως που θα εξυπηρετούσε αφ’ ενός μεν μια προσέγγιση με τους ετεροδόξους ισοπεδωτική και νοθευτική για την Ορθοδοξία, αφ΄ ετέρου δε τη δημιουργία μιας πλασματικής, πρόχειρης και επιφανειακής ενότητος μεταξύ των Χριστιανών.

Δυστυχώς, η εγκατάλειψη της αυστηρής εκκλησιολογικής γραμμής των Ορθοδόξων αντιπροσώπων μετά την Συνέλευση του Νέου Δελχί (1961) και η υιοθέτηση μιας περισσότερο «ελαστικής» εκκλησιολογίας, χριστολογίας κ.λπ. (αρχής γενομένης από τη Δ΄ Συνέλευση του Π.Σ.Ε., στο Μόντρεαλ, τό 1963) οδήγησαν σταδιακώς στο σημείο σήμερα να διολισθαίνει σοβαρότατα μακράν της Αληθείας η ορθόδοξη μαρτυρία προς τον κόσμο, υιοθετώντας επίσημα κείμενα, όπως αυτό της Θ΄ Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Porto Allegre (2006), τα οποία ανατρέπουν και αλλοιώνουν παντελώς την αυθεντική απ’ αιώνων διδασκαλία και αυτοσυνειδησία της Ορθοδόξου Εκκλησίας· τα κείμενα αυτά δίνουν και εσφαλμένη εικόνα περί του τί είναι η Ορθοδοξία, στους ειλικρινείς θύραθεν μελετητές της.  Έτσι, η Οικουμενική Κίνηση σήμερα, ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τους θησαυρούς της ορθοδόξου εν γένει Παραδόσεως και της Θεολογίας, τα οποία είναι αναλλοίωτα από την εποχή των Αποστόλων, αντιθέτως είχε ως αποτέλεσμα την εμφύτευση του θεολογικού σχετικισμού στους ορθοδόξους, και (κατά περίπτωση) είτε τον εκπροτεσταντισμό είτε τον εκλατινισμό της ορθόδοξης διδασκαλίας μεταξύ των τάξεων των Ορθοδόξων Οικουμενιστών. Η ψευδής ένωση που προωθείται με αυτό τον τρόπο, δεν είναι η ένωση «εν αληθεία» (Γ΄ Ιωάννου 4), η οποία θα διατηρήσει την Εκκλησία, ώστε να έχει «ενα Κύριον, μίαν Πίστιν, εν Βάπτισμα» - σύμφωνα μέ την αποστολική εντολή (Εφεσίους 4,5) – αλλά «ενότητα στη διαφορετικότητα» (“unity in diversity”) ένα μείγμα ετερόκλητων πίστεων, τελετουργικών της λατρείας, γραμμών ποιμαντικής αντιμετωπίσεως κ.τ.σ.– που θα τείνει να δείξει ότι ο Χριστός, ο Θεός Λόγος των Χριστιανών, δεν είναι Ενοποιός, η Κεφαλή ενός αρμονικού Σώματος, όπου «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία καί η ψυχή μία» (Πράξεις 4,32) αλλά είναι Θεός «ακαταστασίας καί ουχί ειρήνης» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 14, 33) ο Οποίος αντίθετα με την αποστολική επισήμανση είναι διηρημένος, «μεμέρισται ο Χριστός» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 1, 13). Αυτήν την εσφαλμένη, επιφανειακή και μόνον εν πράγματι (“de facto”) ενότητα και όχι την ενότητα τη θεμελιωμένη στην κοινή Πίστη, ομοφροσύνη και ομόνοια του Σώματος του Χριστού, εξυπηρετεί η «γραμμή» που επικρατεί στην Οικουμενική Κίνηση τις τελευταίες δεκαετίες να συζητούνται όχι τα σημεία διαφωνίας των μελών, ώστε να επιλυθούν, αλλά μόνον τα σημεία συμφωνίας τους.

Για τους λόγους αυτούς το θέμα του Οικουμενισμού έχει λάβει διαστάσεις τεραστίου εσωτερικού εκκλησιαστικού προβλήματος της Ορθοδοξίας, μεταξύ της μειοψηφίας των Οικουμενιστών, οι οποίοι ως επί το πλείστον κατέχουν τις ανώτατες διοικητικές Κληρικές θέσεις στις Ορθόδοξες κατά τόπους Εκκλησίες, και των πολυπληθών επιγνωμόνων και ενήμερων πιστών, Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών, οι οποίοι βλέπουν τον Οικουμενισμό ως μια αίρεση, στο βαθμό που αυτός τείνει να αποδεχθεί και ενσωματώσει με άνωθεν επιβολή και πιέσεις, θεολογικά και εκκλησιολογικά στοιχεία που είναι αλλότρια ή ήδη σε προηγούμενες εποχές απεριμμένα από την Ορθοδοξία.  Δείγμα της διάστασης αυτής, οφειλόμενο εν πολλοίς στις βιαστικές και απρόσεκτες μεθοδεύσεις των Ορθοδόξων Οικουμενιστών, είναι και το ατυχές σχίσμα του 1924 (του Παλαιού Ημερολογίου) στην Ελλάδα και αλλού. 

http://www.impantokratoros.gr/ti_einai_oikounmenismos.el.aspx

Από το όραμα του Αγίου Νήφωνος Κωσταντιανης για την μέλλουσα Κρίση:

 
… Έπειτα, ο Κύριος, πρόσταξε να του φέρουν τους Επτά Αιώνες της συστάσεως του κόσμου. Ο
αρχιστράτηγος Μιχαήλ ανέλαβε την εκτέλεση κι αυτής της προσταγής. Γι’ αυτό πήγε αμέσως στον οίκο της διαθήκης και τους έφερε. Ήταν σαν μεγάλα βιβλία και τα τοποθέτησε μπροστά στον Κριτή. Έπειτα στάθηκε παράμερα παρατηρώντας με ευλάβεια πως ξεφυλλίζει ο Κύριος την ιστορία των αιώνων.

Πήρε Εκείνος τον πρώτο Αιώνα, τον άνοιξε και διάβασε:
«Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ένας Θεός σε τρία πρόσωπα. Από τον Πατέρα γεννήθηκε ο
Υιός και δημιουργός των αιώνων. Διότι με τον Λόγο του Πατρός, τον Υιό, έγιναν οι Αιώνες, δημιουργήθηκανοι ασώματες Δυνάμεις και στερεώθηκαν οι ουρανοί, η γη, τα καταχθόνια, η θάλασσα, οι ποταμοί και πάντα τα εν αυτοίς». Έπειτα διάβασε λίγο παρακάτω:
«Εικόνα του αόρατου Θεού είναι ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, με τη γυναίκα του, την Εύα. ΣτονΑδάμ δόθηκε μια εντολή από τον παντοκράτορα Θεό και δημιουργό όλων των ορατών και αοράτων. Είναι ένας νόμος που πρέπει να τηρηθεί με κάθε ασφάλεια και ακρίβεια, ώστε να θυμάται τον δημιουργό του, και να μην ξεχνάει ότι υπάρχει Θεός από πάνω του». Πάλι προχώρησε λίγο:
«Παράβαση στην οποία υπέπεσε η εικόνα του Θεού από απάτη η μάλλον από απροσεξία και
αμέλεια. Αμάρτησε ο άνθρωπος και διώχτηκε απ’ τον παράδεισο με δίκαιη κρίση και απόφαση του Θεού.

Δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα σε τόσα αγαθά ο αχρείος παραβάτης!». Πιο κάτω διάβασε:
«Ο Κάιν ρίχτηκε στον Άβελ και τον σκότωσε, κατά την βουλή του διαβόλου. Οφείλει να καεί στη φωτιά της γέεννας, γιατί έμεινε αμετανόητος. Ενώ ο Άβελ θα ζήσει αιώνια».
Κατά τον ίδιο τρόπο ξεφύλλισε τα έξι βιβλία των Αιώνων. Πήρε τέλος τον έβδομο και διάβασε:
«Η αρχή του εβδόμου Αιώνα σημαίνει το τέλος των αιώνων. Αρχίζει να γενικεύεται η κακία, η
πονηρία κι η ασπλαχνία. Οι άνθρωποι του έβδομου Αιώνα είναι πονηροί, φθονεροί, ψεύτες, με υποκριτική αγάπη, φίλαρχοι, υποδουλωμένοι στις σοδομιτικές αμαρτίες». Προχώρησε λίγο, κάτι διάβασε κι έστρεψε αμέσως θλιμμένο το βλέμμα του ψηλά, στήριξε το ένα χέρι στο γόνατο, με το άλλο σκέπασε το πρόσωπο και τα μάτια κι έμεινε συλλογισμένος σ’ αυτή τη στάση ώρα πολλή. Σε λίγο ψιθύρισε:
«Αλήθεια τούτος ο έβδομος Αιώνας ξεπέρασε στην αδικία και την πονηρία όλους τους
προηγούμενους». Διάβασε παρακάτω:
«Οι Έλληνες και τα είδωλά τους γκρεμίσθηκαν με το ξύλο, την λόγχη και τα καρφιά που έμπηξαν οι
σταυρωτές στο ζωηφόρο Σώμα μου».

Σώπασε μερικές στιγμές και πάλι έσκυψε στο βιβλίο.
«Δώδεκα άρχοντες του Μεγάλου Βασιλέως, λευκοί σαν το φως, συντάραξαν τη θάλασσα, στόμωσαν θηρία, έπνιξαν τους νοητούς δράκοντες, φώτισαν τυφλούς, χόρτασαν πεινασμένους και φτώχεψαν πλουσίους. Ψάρεψαν πολλές νεκρωμένες ψυχές ξαναδίνοντάς τους ζωή. Μεγάλος ο μισθός τους!...». Κι έπειτα από λίγο:
«Εγώ ο Αγαπητός διάλεξα και μάρτυρες αθλοφόρους για χάρη μου. Η φιλία τους έφτασε ως τον Oυρανό και η αγάπη τους ως τον θρόνο μου! Ο πόθος τους ως την καρδιά μου και η λατρεία τους με φλογίζει δυνατά. Η δόξα και το κράτος μου είναι μαζί τους!...».

Αφού γύρισε αρκετά φύλλα, ψιθύρισε μ’ ένα χαμόγελο ικανοποιήσεως:
«Ω πανέμορφη και πολύτιμη Νύμφη! Πόσοι αισχροί πάσχισαν να σε μολύνουν! Μα δεν πρόδωσες Εμένα το Νυμφίο σου!... Αμέτρητες αιρέσεις σε απείλησαν, αλλά η πέτρα που πάνω της είσαι θεμελιωμένη δεν σαλεύθηκε, γιατί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».
Πιο κάτω ήταν γραμμένες όλες οι αμαρτίες των ανθρώπων, όσες βρήκε ο θάνατος να μην έχουν
ξεπλυθεί στη μετάνοια. Κι ήταν τόσες πολλές, σαν την άμμο της θάλασσας!... Τις διάβασε ο Κύριος
δυσαρεστημένος και κουνούσε το κεφάλι του αναστενάζοντας. Το αμέτρητο πλήθος των αγγέλων στεκόταν περίτρομο από το φόβο της δίκαιης οργής του Κριτού. Όταν ο Κύριος έφτασε στη μέση του Αιώνα αυτού, παρατήρησε:
«Τούτο το έσχατο βιβλίο είναι γεμάτο από τη δυσωδία των αμαρτιών, από τ’ ανθρώπινα έργα, που είναι όλα ψεύτικα και βρωμερά: Φθόνοι, φόνοι, ψεύδη, έχθρες, μνησικακίες. Να πάψει η κυριαρχία της αμαρτίας.

Και λέγοντας αυτά τα οργισμένα λόγια ο Κύριος, έδωσε στον αρχιστράτηγο Μιχαήλ το σύνθημα για
την Κρίση…
(Σημείωση ΛΜΔ: Παρατηρούμε στα παραπάνω, ότι κατ’ αρχάς τα βιβλία που ξεφυλλίζει ο Κύριος, δεν είναι σχετικά με τη χρονολόγηση της Εκκλησίας σε μεγάλους αιώνες (χιλιετηρίδες) από Αδάμ, αλλά ανεξάρτητα, και με τον έβδομο αιώνα να ξεκινάει από τα χρόνια της επί γης παρουσίας του Χριστού. Για τον λόγο αυτό, ο Κύριος
διαβάζοντας τον 7ο αιώνα, αναφέρεται στη Σταύρωσή Του και στο Αποστολικό έργο, ενώ αυτά σύμφωνα με τη χρονολόγηση της Εκκλησίας έγιναν την 6η χιλιετηρίδα (6ο αιώνα) από Αδάμ, και όχι τον 7ο αιώνα.

Εξ’ άλλου σύμφωνα με τα εδώ λεγόμενα, η διακοπή του 7ου αιώνα στη μέση δεν έγινε ακόμη, αν και πέρασαν 2 χιλιετηρίδες από την αρχή του! Αυτό σημαίνει ότι η επιπόλαιη άποψη, κάποιων σχολιαστών του οράματος, πως η μέση του
έβδομου αιώνα είναι το 7.500, είναι αυθαίρετη, εκτός των άλλων και διότι το μέσο της 7ης χιλιετίας, είναι το 6.500 και όχι το 7.500! Οι αιώνες εξ’ άλλου του οράματος δεν είναι χρονολογικά ίσοι μεταξύ τους. Διότι αν ήσαν ίσοι,
Αντί επιλόγου:

τότε έπρεπε να έχουν περάσει τουλάχιστον: 2.000*5 αιώνες + 2.000= 12000 χρόνια από τον φόνο του Άβελ από τον Κάϊν, ενώ η Εκκλησία μας δέχεται ότι πέρασαν, μέχρι το 1992, 7.500 χρόνια από Αδάμ.

Αυτή η χρονικά άνιση περιγραφή των αιώνων από το όραμα, δεν φαίνεται να βοηθάει στη διερεύνηση από χρονολογικής πλευράς. Πράγματι έτσι είναι, αν μείνουμε αποκλειστικά σ’ αυτήν. Υπάρχει όμως μία αναφορά από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, για το ποια ήταν η πιο διαδομένη άποψη των παλαιοτέρων Πατέρων στο πότε περίπου θα ερχόταν το τέλος του κόσμου. Λέγει λοιπόν ο άγιος, ότι οι Πατέρες, εκτός ενός, συμφωνούν πως το τέλος του κόσμου θα λάβει χώρα κατά τον όγδοο αιώνα, σύμφωνα με την χρονολόγηση της Εκκλησίας. Απορεί μάλιστα για τον άλλο Πατέρα, (άγιο Θεοφύλακτο), που υποστηρίζει ότι ο κόσμος προβλέπεται να τελειώσει περί τον 10ο αιώνα, σύμφωνα με την ίδια χρονολόγηση!
(ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΙΩΑΝΝΟΥ, κεφ. Β', σελ 496 «…Λοιπόν επειδή κατά τον όγδοον αίωνα, ήτοι κατά τας οκτώ χιλιάδας χρόνους από κτίσεως κόσμου, έχει να γένη η του κόσμου συντέλεια, καθώς είναι γνώμη τινών Πατέρων - Υποσημείωση 22, σελ. 497 - Παρά δε τω Θεοφυλάκτω δεν ηξεύρω πως γράφεται, ότι κατά τας δέκα χιλιάδας χρόνους». (Εδώ το “κατά” σημαίνει περίπου –ΛΜΔ). Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου,

“Ερμηνεία εις τας επτά καθολικάς επιστολάς των Αγίων Αποστόλων”. Έκδοσις Ορθ. Κυψέλη).
Πρέπει να λάβωμε υπ’ όψιν ότι η αναφορά του Αγίου Νικοδήμου ενισχύεται και από νεώτερους Πατέρες, μεταξύ των οποίων ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και ο Άγιος Καλλίνικος της Τσερνίκα Ρουμανίας, που αποδέχονται, ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει κατά τον 8ο αιώνα, δηλ. μέχρι το πολύ σε 500 χρόνια. Η θέση μάλιστα του Αγίου Θεοφυλάκτου, διευκρινίζει τα λόγια του Χριστού στο όραμα του Αγίου Νήφωνος, για τον τρέχοντα αιώνα, (7ον κατά την αρίθμηση του οράματος), που τερματίζεται απότομα στη μέση.

Διότι ο 7ος αιώνας του οράματος ξεκινάει από την γέννηση του Χριστού, πριν δύο χιλιάδες περ. χρόνια, και ίσως επρόκειτο να κρατήσει φυσιολογικά μέχρι (περίπου) και την 10η χιλιετηρίδα από Αδάμ, κατά τη γνώμη του Αγίου Θεοφυλάκτου. Τώρα όμως η αμαρτία οδηγεί πολλούς στον Άδη, και ο Χριστός αποφασίζει να κόψει τον αιώνα αυτό, σύμφωνα με το όραμα, στη μέση. Επομένως το τέλος του κόσμου τοποθετείται πάλι μέσα στον 8ο αιώνα από Αδάμ, δηλ. μέχρι το 2.500 μ.Χ. περίπου. Η ημέρα και η ώρα του τέλους έχουν κρατηθεί μυστικά από τους ανθρώπους και τους αγγέλους. Όμως όσο πλησιάζομε προς το τέλος, τόσο οι αποκαλύψεις πληθαίνουν, τόσο οι γνώσεις για τα γεγονότα που προαναγγέλλουν την συντέλεια αυξάνουν.