Τον παρακάλεσα μία ημέρα να μου υποδείξει έναν τρόπο προσευχής και εάν ήταν δυνατόν, να μου εμπιστευθεί το δικό του τρόπο προσευχής. Και η απάντηση ήταν άμεση και… πληρωμένη.
– Και τί την πέρασες την προσευχή, για φαγητό που προσφέρεται κατά παραγγελία; Ή φάρμακο που χορηγείται με συνταγή; Εγώ σου έχω πει να ζητάς μόνο τη σωτηρία της ψυχής. Να ζητάς, δηλαδή, να καταστείς κληρονόμος της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών. Και όλα τ’ άλλα να τ’ αφήνεις στην κρίση του θεού. Σου υπενθυμίζω , για ακόμη μία φορά, το “Ζητείτε πρώτον την Βασιλεία των Ουρανών και πάντα ταύτα προστεθήσονται”. Αυτό δε σου αρκεί; Εάν δε σου αρκεί αυτό ή δε σε ικανοποιείαπόλυτα, περιορίσου στη νοερά προσευχή. Για μένα, το “Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με” τα λέει όλα. Και οπωσδήποτε περισσότερα από αυτά που λες εσύ. Αρκεί να το λες με πίστη και αφοσίωση. και μάλιστε, την ώρα εκείνη να φαντάζεσαι ότι έχεις μπροστά σου τον εσταυρωμένο Ιησού. Και άκου. Την ώρα που θα το λες, θα στρέψεις το νου σου κατ’ εδώ προς εμένα. Και εγώ θα συλλαμβάνω τη σκέψη σου καιθα προσεύχομαι μαζί σου, για σένα. Αυτό είναι το καλύτερο. Και αυτό σου συνιστώ να κάνεις.
– Ναι, Παππούλη μου, αλλά, δεν το λέτε σωστά.
– Εγώ σωστά το λέω. Εσύ το εννοείς λανθασμένα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, έτσι πρέπει να αγαπάμε και τον πλησίον μας. Εγώ αγαπώ όλο τον κόσμο σαν τον εαυτό μου. Γι’ αυτό δε βλέπω το λόγο γιατί να λέω: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς και όχι ελέησόν με*. Αφού εγώ και ο κόσμος είμαστε ένα και το αυτό! Έτσι θα το λες και εσύ: Ελέησόν με.
*Σημασία έχει τι εννοούμε με τις λέξεις. Έτσι μπορούμε να λέμε “ελέησόν με” και να περικλείουμε στο “με¨όλο τον κόσμο ‘η να λέμε “ελέησόν ημάς” και να εννοούμε το ίδιο. Ο Γέροντας εδώ ήθελε να τονίσει ότι οφείλουμε να αγαπάμε όλο τον κόσμο σαν τον εαυτό μας.
[Αν. Καλλιάτσου, Ο πατήρ Πορφύριος, Αθήνα 2000, σελ. 176π.]
