Ο ‘Αγιος Παϊσιος, Απόστολος Ανδρέας και η Πάτρα

Εμείς οι Πατρινοί, εκ φύσεως αγνώμονες και αχάριστοι (μηδενός του γράφοντος εξαιρούμενου), οφείλουμε να θυμόμαστε συνέχεια τω κάτωθι γεγονός:

Ήταν αρχές Ιουλίου του 1993, όταν ένας φοβερός μεσημεριάτικος σεισμός, μας ταρακούνησε και μας τρόμαξε. Ζημιές, καταστροφές, τραυματισμοί, ένα χάος.


Τήν ώρα του σεισμού, ο γέροντας Παϊσιος, στο κρεββάτι του πόνου, έναν χρόνον πριν κοιμηθεί, είδε το εξής όραμα: Τον Άγιο Απόστολο Ανδρέα, προστάτη και πολιούχο της πόλεως μας (πόσοι το θυμόμαστε άραγε;), να παρακαλεί θερμώς και με δάκρυα τον Κύριον μας Ιησού Χριστό, λέγοντάς του: Σώσε την πόλιν μου, σώσε την πόλιν μου.


Αμέσως ο γέροντας Παϊσιος, επικοινώνησε με τον τότε Μητροπολίτη Πατρών, κυρό Νικόδημο και του ανέφερε το γεγονός, το οποίο και γνωστοποίησε στο χριστεπώνυμο ποίμνιο του ο μακαριστός Μητροπολίτης μας.


Και για αυτό η πόλις μας από τον σεισμό βλάφτηκε ελάχιστα σε σχέση με το μέγεθος και το επίκεντρο του σεισμού.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι λέγανε το εξής, το οποίο ασπάζομαι εξ ολοκλήρου:
``Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός, από τον αχάριστο ευεργετηθέντα``.

Περί βλασφημίας….. ( Άγιος Νεκτάριος )

Γράφει λοιπόν ὁ Ἅγιος στήν «Μελέτη περί βλασφημίας» πού περιέχεται στό ἔργο του «Τό Γνῶθι σαυτόν»:

Ὁ βλάσφημος ὡς μέλος τῆς κοινωνίας εἶναι ἐπικίνδυνος, διότι δέν φοβεῖται Θεόν, ἐκ δέ τῆς ἐλλείψεως τοῦ θείου φόβου πάντα ἀπορρέουσι τά κακά. 

Ὁ βλάσφημος δύναται νά παραβαίνῃ τόν τε ἠθικόν καί πολιτικόν νόμον ἄνευ ἐνδοιασμοῦ, ὅταν δύνηται νά διαλάθῃ (σ.σ. δηλαδή, ὅταν μπορεῖ νά διαφύγει τήν προσοχή τῶν ἄλλων), διότι δέν φοβεῖται τόν Θεόν.

Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐπικίνδυνος εἰς τήν κοινωνίαν, διότι ἐπωρώθη ἡ καρδία αὐτοῦ· ἡ δέ πωρωθεῖσα καρδία ἀπώλεσε τήν εὐαισθησίαν τοῦ συνειδότος· ὁ δέ ἀπολέσας τήν εὐαισθησίαν ταύτην καθίσταται ἱκανώτατος πρός πᾶσαν κακουργίαν.


Τούς βλασφήμους ἡ κοινωνία πρέπει νά καταδιώκῃ διά τό ἑαυτῆς συμφέρον· διότι εἰσί μέλη σεσηπότα καί ἀπειλοῦν νά μολύνωσι τόν εἰσπνεόμενον ἀέρα (σ.σ. καί ἑπομένως ὅλο τό σῶμα τῆς κοινωνίας). 

Τούς βλασφήμους ὀφείλει ἡ κοινωνία νά καταδιώκῃ, ἵνα μή παροργίσῃ τόν Θεόν ἀνεχομένη αὐτούς, καί ἐπισύρῃ καθ᾿ ἑαυτῆς τήν θείαν ὀργήν. 

Τούς βλασφήμους ὀφείλει ἡ κοινωνία νά μή ἀνέχηται ὅλως, ἵνα μή ἡ ἀκοή αὐτῆς μολύνηται.

Ὁ βλάσφημος εἶναι πρός οὐδέν χρήσιμος οὐδεμίαν παρέχει ἐγγύησιν περί τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ ἑαυτοῦ καθήκοντος (σ.σ. πρός τήν κοινωνίαν) διότι εἶναι ἐστερημένος ἠθικοῦ σθένους καί ἠθικῆς ἀνδρείας πρός ἐμμονήν ἐν τῇ ἐκπληρώσει αὐτοῦ. Τίς δύναται νά ἐγγυηθῇ περί αὐτοῦ καί τοῦ ἠθικοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ;

Τίς δύναται νά στηρίξῃ ἐλπίδας ἐπ᾿ αὐτόν; Τίς δύναται νά ἔχῃ πεποίθησιν ἐπ᾿ αὐτόν; Πῶς ὁ τά θεῖα ἐκφαυλίσας θέλει σεβασθῆ τά ἀνθρώπινα;

Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐστερημένος ἀρετῆς Ἀνήρ τοιοῦτος πρός τί δύναται νά θεωρηθῇ κατάλληλος; Πρός οὐδέν! Πῶς ἐπί παραδείγματι ὁ βλάσφημος δύναται νά κέκτηται τήν ἀρετήν τοῦ στρατιώτου, ἐστερημένος ἠθικοῦ σθένους, ἠθικῆς ἀνδρείας. Στρατιώτης βλάσφημος ἐστί τεῖχος σεσαθρωμένον καί ἑτοιμόρροπον, μή δυνάμενον νά ὑποστῇ ἔφοδον καί ἐπιδρομήν.

Πῶς δύναται ὁ βλάσφημος νά ἀποβῇ τίμιος ἐπαγγελματίας, τίμιος ὑπηρέτης, τίμιος ἐργάτης, ἄτιμος γενόμενος πρός τόν Θεόν; Πῶς δύναται νά ἀποβῇ φίλος χρηστός, ἔχθιστος ὤν πρός τόν Θεόν; Πῶς δύναται νά ἀποβῇ ἀγαθός ἑταῖρος μηδέν σεβόμενος;

Ὁ βλάσφημος δέον ἐστί νά ἀποκρούηται ὡς ἐπικίνδυνος.

Ὁ βλασφημος εἶναι κακός υἱός, διότι ὁ ἀχάριστος πρός τόν Θεόν πῶς δύναται νά ἀποβῇ εὐγνώμων πρός τούς γονεῖς; 

Ὁ βλάσφημος δέν δύναται νά ἀποβῇ ἀγαθός σύζυγος οὐδ᾿ ἀγαθός πατήρ, διότι συνοικεῖ αὐτῷ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Φεύγετε τούς βλασφήμους! 

Ο πρός τόν Θεόν κακουργῶν κακούργων ἁπάντων ἐστί κακουργότερος, ὁ δέ πρός Θεόν κακουργῶν πῶς τῶν ὁμοίων αὐτῷ ἀνθρώπων φείσηται;» 

(σ.σ. δηλ. αὐτός πού στρέφεται μέ κακία κατά τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ πιό κακοῦργος ἀπό ὅλους τούς κακούργους, καί πῶς αὐτός πού στρέφεται μέ κακία κατά τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ στραφεῖ καὶ κατά τῶν ὁμοίων του ἀνθρώπων;).

Ἡ κατάργηση τῶν ὀκτώ παθῶν ( Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός )

Η κατάργηση των οκτώ παθών ας γίνεται με τον εξής τρόπο:
Με την εγκράτεια καταργείται η γαστριμαργία.

 
Με τον θείο πόθο και την επιθυμία των μελλόντων αγαθών καταργείται η πορνεία.

 
Με την συμπάθεια προς τους φτωχούς καταργείται η φιλαργυρία.

 
Με την αγάπη και την καλοσύνη προς όλους καταργείται η οργή.

 
Με την πνευματική χαρά καταργείται η κοσμική λύπη.

 
Με την υπομονή, την καρτερία και την ευχαριστία προς τον Θεό καταργείται η ακηδία.

 
Με την κρυφή εργασία των αρετών και την συνεχή προσευχή με συντριβή καρδιάς, καταργείται η κενοδοξία.

 
Με το να μην κρίνει κανείς τον άλλο, ή να τον εξευτελίζει, όπως έκανε ο αλαζόνας Φαρισαίος, αλλά να νομίζει τον εαυτό του τελευταίο από όλους καταργείται η υπερηφάνεια.

 
Έτσι λοιπόν αφού ελευθερωθεί ο νους από τα παραπάνω πάθη και ανυψωθεί στο Θεό, ζει από εδώ τη μακάρια ζωή και δέχεται τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος.

 
Και όταν φύγει από εδώ, έχοντας απάθεια και αληθινή γνώση, στέκεται μπροστά στο φως της Αγίας Τριάδος, και καταφωτίζεται μαζί με τους αγίους αγγέλους στους απέραντους αιώνες.


Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Η Θεία Χάρις φεύγει από κατάκριση, θυμό, υπερηφάνεια και αισχρούς λογισμούς. ( Γερόντισσα Μακρίνα )

Η Θεία Χάρις φεύγει από κατάκριση, θυμό, υπερηφάνεια και αισχρούς λογισμούς. 

Όταν αυτά τα προσέξει ο άνθρωπος, η Θεία Χάρις είναι μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.

Γερόντισσα Μακρίνα

Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. ( Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως )

Άφησε με εμπιστοσύνη τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού και ζήτησε τη βοήθειά Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία... 

Εμπιστευτείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. 

Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε… 

Δεν θέλω να θλίβεστε και να συγχύζεστε για όσα συμβαίνουν αντίθετα στη θέλησή σας, όσο δίκαιη κι αν είναι αυτή.

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Γιατί πρέπει να ανάβουμε καντήλι στο σπίτι μας;

Στο εικονοστάσι του κάθε σπιτιού υπάρχει και πρέπει να είναι αναμμένο κάθε μέρα, σύμφωνα με την ορθόδοξο παράδοση.



Η λέξη καντήλι προέρχεται από τη λατινική candela=κερί. Στη χριστιανική Εκκλησία το Καντήλι τοποθετείται μπροστά στις άγιες εικόνες.

Αυτό που τοποθετείται μπροστά στον Εσταυρωμένο, μέσα στο Ιερό Βήμα, διατηρείται πάντοτε αναμμένο και γι’ αυτό λέγεται «ακοίμητο» Καντήλι.


Μια συνήθεια που διατηρεί τον βαθύ χριστιανικό συμβολισμό της με το Φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, που θερμαίνει την ελπίδα και που παρηγορεί και συντροφεύει στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς.

Το άναμμα του καντηλιού ενέχει τον συμβολισμό ότι προσφέρεται ως θυσία σεβασμού και τιμής προς τον Θεό και τους Αγίους του. Συμβολίζει επίσης, το φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, καθώς επίσης συμβολίζει και το γνωστό παράγγελμα του Κυρίου μας ότι πρέπει να είμαστε, οι χριστιανοί, τα φώτα του κόσμου.



Το έλαιον, το λάδι δηλ. που καίει στα καντήλια μας, “ τον του Θεού υπεμφαίνει έλαιον” γράφει ο Άγ. Συμεών Θεσσαλονίκης, το έλεος του Θεού που φανερώθηκε όταν η περιστερά του Νώε επέστρεψε στην Κιβωτό για να σημάνει την παύση του κατακλυσμού, έχοντας στο ράμφος της κλάδο ελαίας, ή όταν ο Ιησούς, καθώς επροσηύχετο εκτενώς, επότιζε με τους θρόμβους του ιδρώτος του την ελιά, κάτω από τα κλαδιά της οποίας γονάτισε την μαρτυρική εκείνη νύχτα, στο Όρος των Ελαιών.

Βέβαια, όλοι ξέρουμε πως απείρως ανώτερος του υλικού φωτισμού είναι ο εσωτερικός, αγιοπνευματικός φωτισμός. Έγραφε λοιπόν ο Θεοφόρος Πατήρ Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός : “Φωτίσωμεν γλώσσαν” και συμπληρώνει ο σχολιαστής του : Επετεύχθη τούτο ;

Το λάδι συμβολίζει το άπειρο έλεος του Θεού, αλλά και τα κανδήλια συμβολίζουν την Εκκλησία που είναι μεταδοτική Θείου ελέους και φωτιστική. Συμβολίζουν βέβαια τους ίδιους τους αγίους που το Φώς τους έλαμψε, κατά το λόγο του Κυρίου, «έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσι τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα τον εν τοίς ουρανοίς».

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει οι Ορθόδοξοι να ανάβουμε το καντήλι όπως για παράδειγμα:

– για να μάς θυμίζει την ανάγκη για προσευχή,

– για να φωτίζει το χώρο και να διώκει το σκότος όπου επικρατούν οι δυνάμεις του κακού,

– για να μάς θυμίζει ότι ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό Φώς και η πίστη σε Αυτόν είναι Φώς,

– για να μάς θυμίζει ότι η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή,

– για να μάς θυμίζει ότι όπως το καντήλι απαιτεί το δικό μας χέρι για να ανάψει έτσι και η ψυχή απαιτεί το χέρι του Θεού, τη Χάρη Του δηλαδή,

– για να μάς θυμίζει ότι πρέπει το θέλημά μας να καεί και να θυσιαστεί

– για την αγάπη προς το Θεό κ.ά.

Εννοείται, βέβαια, ότι το λάδι των καντηλιών πρέπει να είναι ελαιόλαδο και μάλιστα όσο το δυνατόν καλύτερης ποιότητος. Άλλωστε ο Κύριος προσευχήθηκε στον κήπο των Ελαιών και ο ναός με τα κανδήλια μετατρέπεται σε νέο κήπο και ελέους (λαδιού) και Ελέους Θεϊκού Το λάδι τους μας θυμίζει την ευσπλαχνία του Θεού και το φως τους στη ζωή μας, που πρέπει να είναι φωτεινή και άγια.

Η φωτοχυσία του ναού συμβολίζει το θείο φως της παρουσίας του Θεού που φωτίζει τις καρδιές όχι μόνο των νεοφώτιστων αλλά και όλων των χριστιανών. Ο Κύριος φανέρωσε αυτή τη μεγάλη αλήθεια για τον εαυτό Του με τα ακόλουθα λόγια: “Εγώ ειμι το φως του κόσμου” (Ιωάν.8/η: 12).

Είναι φως όχι μόνο λόγω της φωτεινής διδασκαλίας Του, αλλά κυρίως λόγω της φωτεινής παρουσίας Του. Αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως από τη θαυμαστή Μεταμόρφωσή Του, όπου “έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως” (Ματθ.17/ιζ: 2).

Στο Σύμβολο της Πίστεως ο Υιός του Θεού παρουσιάζεται ως “φως εκ φωτός”. Στην ακολουθία του Εσπερινού επίσης ο υμνογράφος παρουσιάζει τον Κύριο ως “φως ιλαρόν”. Και οι χριστιανοί με τα μυστήρια της Εκκλησίας και τον πνευματικό τους αγώνα μπορούν να δεχθούν το φως της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και να το ακτινοβολούν με τη ζωή τους.

Στην “επί του όρους” ομιλία ο Κύριος συμβουλεύοντας τους μαθητές Του είπε: “Υμείς εστε το φως του κόσμου…. ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς” (Ματθ 5/ε: 14-16).

(Δηλαδή: Εσείς είστε το φως του κόσμου έτσι να λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον πατέρα σας τον επουράνιο).

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι το φως των μαθητών του Χριστού είναι τα καλά έργα της αγιοπνευματικής ζωής τους. Οι άγιοι στην άλλη ζωή θα ομοιάσουν με τον Κύριο, θα γίνουν “θεοί κατά χάριν”. Αυτό το εκφράζει ο Κύριος καθαρά με τα προφητικά λόγια Του: “Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτων” (Ματθ. 13/ιγ: 43).

Ο πλούτος πνίγει τη ψυχή με το πολύ άγχος της αχορτασιάς. ( Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης )

Ο πλούτος φέρνει και όλη την καταστροφή στη ψυχή, όταν δεν διανέμεται στις φτωχές ψυχές για τη ψυχή μας και για τις ψυχές των πεθαμένων μας. Ο πλούτος πνίγει τη ψυχή με το πολύ άγχος της αχορτασιάς.

 Όταν ιδούμε άνθρωπο με μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τα έχει όλα (τίποτε δεν του λείπει), πρέπει να γνωρίζουμε ότι του λείπει ο Θεός. 

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης