Μεγάλη υπόθεση ο Ελληνικός λαός! Eίμαστε ευλογημένοι από τον Θεό! ( Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας )

Μεγάλη υπόθεση ο Ελληνικός λαός! 

Eίμαστε ευλογημένοι από τον Θεό! 

Οι Έλληνες θα χρησιμοποιηθούν, για να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο (οι Έλληνες μετανάστες είναι ήδη διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο). Αυτό θα γίνει μετά την τελευταία μεγάλη καταστροφή... 

Θυμηθείτε τα λόγια μου, σε λίγα χρόνια που θα έρθει η καταστροφή, μετά από αυτήν θα δείτε την αξία της Ορθοδοξίας, του Ελληνισμού και την Ελληνικής γλώσσας. Διαβάστε το 66ο κεφάλαιο του Προφήτη Ησαϊα ο οποίος γράφει αυτό που σας λέω.

Στην κηδεία της Παναγίας παραβρέθηκαν, πέραν των Αποστόλων και 3 Έλληνες. Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Άγιος Τίτος και ο Άγιος Ιερόθεος. Κανένα άλλο έθνος πέρα του Ελληνικού, δεν αντιπροσωπεύτηκε στην κηδεία της Παναγίας, τιμής ένεκεν του ρόλου που θα παίξει το έθνος μας, μετά τον μεγάλο γενικό πόλεμο..

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα... ( Άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς )

Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγγάης και ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική. Έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ. 

Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε μόνο πρόσφορο.

Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοιμόταν λίγο μέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. 

Καθημερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα...

 

Άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς

Ο Θεός έχει συνέχεια τα χέρια Του ανοιχτά και λέει: «Ελάτε, παιδάκια Μου!» ( Γερόντισσα Μακρίνα )

Ο Θεός έχει συνέχεια τα χέρια Του ανοιχτά και λέει: «Ελάτε, παιδάκια Μου!». Αλλά εμείς δεν πλησιάζουμε, γιατί είμαστε αιχμαλωτισμένοι σε πειρασμούς και ασχολούμεθα με λογισμούς.

Όποιος θα νιώσει την προσευχή, θα έχει κερδίσει και τον Παράδεισο. Όποιος κοπιάσει, θα απολαύσει. Μέσα στον πόνο και στον κόπο βρίσκουμε τον Θεό.

Τρία πράγματα μάς χρειάζονται: 

Τον νου να τον έχουμε στον Ουρανό. 

την καρδιά μας να την έχουμε θρόνο Θεού. 

και το στόμα μας Εκκλησία.

 επίσης, ταπείνωση και αγάπη, σύνεση και ευλάβεια και αυταπάρνηση.

Ο Χριστός δεν θέλει την καρδιά μας να είναι μοιρασμένη, αλλά να είναι ολοκληρωμένη η αγάπη μας προς τον Θεό.
Ο Χριστός μας, έχει τόση πολλή αγάπη και ευσπλαχνία, που ο δικός μας ο νους δεν μπορεί να το χωρέσει..
Οι Πατέρες, όλα μπορούσαν να τ’ αντέξουν. 

όταν όμως ένιωθαν την ευσπλαχνία του Θεού, έλιωναν σαν το κεράκι.

'Ή ευσπλαχνία του Θεού είναι σαν ένα πέλαγος μεγάλο, όπως βλέπεις την θάλασσα, που ούτε αρχή ούτε άκρη έχει ούτε τέλος…

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ
ΠΟΡΤΑΡΙΑΣ ΒΟΛΟΥ (1921–1995)

Το εξιτήριο το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας Άγιος! ( Αγιος Ιωάννης ο Ρώσσος )

Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.

Φορούσε πιτζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο.

Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιτζάμες και αν...
επιθυμούσε να του έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.

- Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετεί. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει.

Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων.

Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο.

Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος.

Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσά τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός.

Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις

- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.
Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω ...
- Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.
Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.

Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ.
Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει από τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ ...

Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό.

Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιτζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά -σπάνια βέβαια- το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας "Άγιος!

Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.

Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά ... Δώστε μας και σεις την ευλογία σας.

Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όλοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ' αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μάς.

Άγιοι κατά της Μαγείας και Προστάτες των Δαιμονισμένων

 

1. Άγιος Κυπριανός και Αγίας Ιουστίνη. 

Ο Κυπριανός ήταν φημισμένος φιλόσοφος, μεγάλος μάγος και ζούσε στην Αντιόχεια. Εκεί τον πλησίασε ένας νεαρός και του εκμυστηρεύθηκε τον έρωτά του για την παρθένα Ιουστίνη. Ζήτησε να κάνει μάγια ο Κυπριανός στην Ιουστίνη, για να δεχθεί τον έρωτά του. Όμως η παρθένος Ιουστίνη
νίκησε τα πονηρά πνεύματα του μάγου Κυπριανού. Βλέποντας αυτά ο Κυπριανός και αφού πίεσε τον δαίμονα του ομολόγησε ότι η πίστη της Ιούστας στον Χριστό τους κάνει να μην μπορούν να την πειράξουν.
Έτσι ο μάγος Κυπριανός μετανόησε, έκαψε τα μαγικά του βιβλία και κατέστρεψε τα είδωλα, βαφτίστηκε Χριστιανός και αργότερα έγινε επίσκοπος της Αντιοχείας. Μαζί με την Ιουστίνη κήρυξαν τον Χριστιανισμό. Επί της αυτοκρατορίας Διοκλητιανού συλλήφθηκαν, βασανίστηκαν και στο τέλος δέχτηκαν δια του ξίφος θάνατον. Ο Άγιος Κυπριανός και η Αγία Ιουστίνη θεωρούνται προστάτες άγιοι κατά της μαγείας και ο λαός μας τους επικαλείται συχνά (εορτάζουν 2 Οκτωβρίου).

2. Αβέρκιος ο Ισαπόστολος. 

Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης από δαιμόνια που την ταλαιπωρούσαν (εορτάζει 22 Οκτωβρίου).

3. Μέγας Αντώνιος. 

Για τους πειρασμούς (εορτάζει 17 Ιανουαρίου).

4. Αθανάσιος ο από μάγων μάρτυρας. (εορτάζει 23 Απριλίου).

5. Αθανάσιος ο Τραπεζούντιος. 

  Ο δαιμονοκαταλύτης από την Τραπεζούντα, μοναχός και ηγούμενος στη μονή του Αγίου Φωκά. Φημιζόταν για την ικανότητά του να
θεραπεύει δαιμονισμένους, μεταξύ των οποίων και την κόρη του αυτοκράτορα Θεόφιλου, τον 9ο αιώνα. Η μονή του, στην οποία τάφηκε, αφιερώθηκε αργότερα στο όνομά του.

6. Άγιος Γεράσιμος ο Νέος από την Κεφαλληνία. 

Για τους δαιμονισμένους και τους ψυχοπαθείς. Ο πολιούχος της Κεφαλλονιάς γεννήθηκε το1509 στα Τρίκαλα. Ύστερα από πολλές περιπλανήσεις στην Κωνσταντινούπολη, το Άγιο Όρος, τα Ιεροσόλυμα, το Σινά, την Αίγυπτο, την Κρήτη και την Ζάκυνθο (όπου έζησε έξι χρόνια σε μια σπηλιά), κατέληξε στην Κεφαλλονιά όπου ίδρυσε το γυναικείο μοναστήρι Νέα Ιερουσαλήμ και ασκήτεψε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του, τον Δεκαπενταύγουστο του 1579.
Στο μοναστήρι σώζεται και το σκήνωμά του. Ο Άγιος θεωρείται θεραπευτής πολλών παθήσεως, αλλά κυρίως των ψυχικών. 

Για την ακρίβεια είναι εκείνος που γιατρεύει τους δαιμονισμένους, όρος στον οποίο μπορούμε να δώσουμε μια ευρύτερη έννοια, περιλαμβάνοντας διάφορες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Οι θεραπείες αυτές συχνά  γίνονται με πέρασμα του ιερού σκηνώματος πάνω από τους ξαπλωμένους καταγής ασθενείς, τις ημέρες που εορτάζει ο Άγιος (εορτάζει 16 Αυγούστου και 20 Οκτωβρίου).

7. Άγιος Δομετιανός. 

 Έδρασε την εποχή του αυτοκράτορα Μαυρικίου. Ο Θεός του έδωσε τη δύναμη να θεραπεύει ασθενείς, να θαυματουργεί και να διώχνει δαιμόνια
(Υπάρχουν τρεις Άγιοι, εορτάζει στις 9 Μαρτίου).

8. Άγιος Θεόκλητος ο Μάρτυρας.  

Πριν βαπτισθεί «Θεόκλητος» ονομαζόταν Λαμπάδιος και ήταν φημισμένος μάγος. Εκτελέσθηκε με ξίφος ύστερα από πολλά
βασανιστήρια στη Ρώμη την εποχή του Νέρωνα (εορτάζει 26 Φεβρουαρίου).

9. Όσιος Θωμάς. 

Λέγεται πως ο Όσιος έδιωξε πονηρά δαιμόνια από ανθρώπους (εορτάζει 7 Ιουλίου).

10. Ιάκωβος ο Απόστολος, ο Αλφαίος. 

Με τη Χάρη του Θεού θεράπευε και έδιωχνε τα ακάθαρτα πνεύματα. Οι εθνικοί τον αποκαλούσαν «Θείο σπέρμα».
Ο Ιάκωβος σταυρώθηκε (εορτάζει 9 Οκτωβρίου).

11. Καλλίνικος ο μάγος Μάρτυρας. (εορτάζει 24 Μαΐου).

12. Αγία Μαρίνα. 

Η Μαρίνα παρουσιάζεται σε πολλές εικόνες ως δρακοκτόνος αγία. Σε άλλες παρουσιάζεται να κρατά ένα δαίμονα από τα κέρατα και να τον χτυπά με ένα σφυρί (εορτάζει 17 Ιουλίου).

13. Μαρύθας ή Μαρούθας ο Όσιος. 

 Έδιωξε τα δαιμόνια από την κόρη του βασιλιά των Περσών. Ώς ανταμοιβή πήρε την άδεια από τον βασιλιά, και χρήματα, και έκτισε σε Περσικό έδαφος τη Μαρτυρούπολη. Σε αυτήν μάζεψε όλα τα ιερά λείψανα που βρίσκονταν στην Περσία.

14. Προκόπιος ο Αιλιανός ο εν Σκυθοπόλη ο Μεγαλομάρτυρας.(Αιλία =Ιερουσαλήμ).

 Εργαζόταν ως αναγνώστης, διερμηνέας της συριακής. Εξορκιστής, έδιωχνε δαίμονες μόνο επιθέτοντας τα χέρια του στους δαιμονισμένους.

15. Προκόπιος ο Νεανίας. 

 Ήταν στρατιωτικός από την Αιλία (εορτάζει 25 Ιουνίου).

16. Όσιος Συμεών από την Αντιόχεια. 

Ο Άγιος γεννήθηκε την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστίνου Β΄. Κατά την παιδική του ηλικία έγινε στην Αντιόχεια μεγάλος σεισμός.
Ο μικρός Συμεών σώθηκε όμως επειδή εκείνη την ώρα βρισκόταν στον δρόμο πηγαίνοντας στο ναό του Αγίου Στεφάνου. Ο Συμεών αφιερώθηκε στην Εκκλησία και ο Θεός για την θερμή του πίστη τον αξίωσε να θαυματουργεί και να θεραπεύει δαιμονισμένους (εορτάζει 24 Αυγούστου).

17. Όσιος Τίτος ο Θαυματουργός. 

Αναφέρεται ότι ο Άγιος θεράπευε και δαιμονισμένους «…παύειν νοσήματα και διώκειν πνεύματα» (εορτάζει 2 Απριλίου).

18. Άγιος Τρύφωνας. 

Εκτός από τα κτήματα και τα αμπέλια, ο Άγιος εξορκίζει και διώχνει δαιμόνια και από τους ανθρώπους. Αναφέρεται ότι θεράπευσε με θαυματουργό τρόπο την κόρη του αυτοκράτορα Γορδιανού βγάζοντας από μέσα της και διώχνοντας μακριά, στις ερημιές, πολλά δαιμόνια. Και στον γνωστό «εξορκισμό των ζιζανίων»,
που αναφέρεται στον Άγιο, υπάρχει η διαταγή… να φύγουν τα κακά ζιζάνια και τα ακάθαρτα πνεύματα και να πάνε σε μέρος έρημο και χωρίς νερό (εορτάζει 1 Φεβρουαρίου).

19. Φίλιππος ο Απόστολος, ο Διάκονος. 

Ο Φίλιππος (προφανώς) δεν είναι ο γνωστός μαθητής του Κυρίου από τους «Δώδεκα», αλλά ένας από τους επτά διακόνους που εξελέγησαν να διακονήσουν την Εκκλησία της Ιερουσαλήμ στους πρώτους μετά την Ανάσταση χρόνους. Ο Φίλιππος ήταν πατέρας τεσσάρων κοριτσιών, που ήταν
προικισμένα με το χάρισμα της προφητείας. Ο Φίλιππος ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός και εκτός πολλών άλλων θαυμαστών, κατόρθωσε και βάπτισε Χριστιανό τον ξακουστό
Σίμωνα τον μάγο (εορτάζει 11 Οκτωβρίου).

Η γιαγιά που ήξερε πότε θα πεθάνει ( Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα )

Ήταν μια γιαγιά, που είχε αρρωστήσει βαριά και την πήγαν στο νοσοκομείο και μετά από μια βδομάδα θα την χειρουργούσαν.

Η γιαγιά όμως διατείνονταν εκεί στο περιβάλλον της, ότι δεν θα προλάβαιναν να την χειρουργήσουν, διότι σε 3 μέρες και ώρα 5 το απόγευμα, θα πέθαινε!

Όσοι την άκουσαν άρχισαν να σκέφτονται: ”η γιαγιά παλάβωσε, τρελάθηκε! Πράγματι, όταν γεράσει ο άνθρωπος, δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει”

Όμως η γιαγιά ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος! Και πράγματι την τρίτη μέρα της νοσηλείας της, στις 5 το απόγευμα, παρέδωσε το πνεύμα!

Όταν επαληθεύτηκαν τα λόγια της γιαγιά, όλοι άρχισαν να αναζητούν, τι καλό έκανε στη ζωή της, αυτή η γιαγιά. Διαπίστωσαν ότι ήταν νηστευτής μια ολόκληρη ζωή, έφτιαχνε κρυφές ελεημοσύνες και προσευχόνταν νοερώς.

Όταν ο άνθρωπος πληροφορείται από το Θεό, ότι θα πεθάνει, αυτή η Θεϊκή δωρεά επισφραγίζει, ότι είναι για τον παράδεισο.

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

Στον τάφο του Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία

Τάφος του Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία 

Ενώ οι πλειοψηφία των Χριστιανών αγνοούν τη γιορτή αυτή, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γιορτάζουν το Σάββατο του Λαζάρου, ως προπομπό του Πάσχα μιά ακριβώς εβδομάδα νωρίτερα.

Είναι στ’ αλήθεια ένα μικρό Πάσχα που προηγείται από το κυρίως Πάσχα.

Αυτό φυσικά το ήθελε ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος ανέστησε το Λάζαρο ως μιά τελευταία πράξη πρίν από την εισοδό Του στα Ιεροσόλυμα και την αργή άνοδό Του στο Γολγοθά τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Σε ένα ύμνο της γιορτής, αναφέρεται ότι ο Ιησούς «έκλεψε τον Λάζαρο από τους νεκρούς». Μου αρέσει αυτή η ιδέα. Την ερχόμενη εβδομάδα όμως δεν θα υπάρχει καμιά κλοπή. Αντίθετα οι θύρες του Άδη θ’ ανοίξουν διάπλατα. Αυτό που έκανε για το Λάζαρο ο Χριστός θα το κάνει για όλους μας.

Φυσικά η ανάσταση του Λαζάρου διαφέρει από τις προηγούμενες νεκραναστάσεις που επιτέλεσε ο Ιησούς- όπως για παραδειγμα την κόρη του Ιαείρου. Ο Λάζαρος βρισκόταν στον τάφο τέσσερεις μέρες και το σώμα του είχε ήδη αρχίσει να αποσυντίθεται. ‘Κύριε, μυρίζει ήδη!’ είπε στον Κύριο μιά από τις αδελφές του Λαζάρου, όταν είχε ζητήσει να Του δείξουν τον τάφο. 

Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στον τάφο του Λαζάρου στη Βυθανία.

Κάθόμουνα στον τάφο του Λαζάρου τον περασμένο Σεπτέμβριο όπως ανέφερα σε άλλη ανάρτησή μου στο διαδίκτυο. Δεν είναι και ιδιαίτερα αξιοσημείωτο προσκύνημα. Ανήκει σε μιά οικογένεια μουσουλμάνων και πρέπει να πληρώσει κανείς για να μπεί μέσα. Αρκετοί από τους άλλους προσκυνητές αρνήθηκαν να το κάνουν αλλά εγώ δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ.

Ο Λάζαρος είναι μιά σημαντική προσωπικότητα στη Ρωσσική λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Ο Ρασκολνίκωβ στο «Εγκλημα και Τιμωρία» αρχίζει να μετανοεί για το φόνο που διέπραξε όταν ακούει την ιστορία του Λαζάρου. Για τους πολλούς και πολύ ορθά είναι μιά υπενθύμηση για τη γενική ανάσταση. Οτι έκανε ο Ιησούς στο Λάζαρο θα το κάνει σε όλους.

Για μένα συμβολίζει και το γενικό ενταφιασμό που επικρατεί. Πρίν ακόμα πεθάνουμε συνήθως αρχίζουμε να κατοικούμε στους τάφους μας. Ζούμε τη ζωή μας με κλειστές τις πόρτες ( και μυρίζουμε άσχημα). Οι καρδές μας είναι χώροι διαφθοράς και όχι το κατοικητήριο του Θεού.

Στην καλύτερη περίπτωση ζητούμε από τον Ιησού να μας επισκευθεί όπως και τον Λάζαρο. Αυτή η επίσκεψη έκανε τον Ιησού να δακρύσει. Η κατάσταση της δικής μας διαφθοράς Τον κάνει να κλαίει με λιγμούς. Ζούμε τόσο αντίθετα με το θέλημα του Θεού. Δεν έχουμε δημιουργηθεί για να πεθάνουμε.

Να επισημάνω ακόμα και τούτο στην ιστορία του Λάζαρου: ακόμα και κατα την ανάστασή του, ανασταίνεται με μιά αδυναμία. Παραμένει δεμένος με τα σάβανα. Κάποιος πρέπει να τον λύσει από τα δεσμά.

Εμείς, παρόλο που βαπτιστήκαμε και ντυθήκαμε τον Ιησού, συχνά ανταλλάζουμε αυτό το θαυμάσιο ένδυμα με τα νεκροσάβανα. Ο Χριστός μας ζωοποίησε ωστόσο εμείς παραμένουμε δεμένοι όπως τους νεκρούς. Κι εγώ καθόμουν στον τάφο του Λαζάρου γιατί μού φαινόταν τόσο γνώριμος…

Οι επιθέσεις από πνεύματα του φόβου ( Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς )

Φόβος: Είναι κακό το πνεύμα που σού επιτίθεται. 

 Ένα από τα πολυάριθμα κακά πνεύματα που απεργάζονται την πτώση των ανθρώπων.


Γράφεις ότι όταν σού επιτίθεται το πνεύμα του φόβου, σού φαίνεται ότι σε καταδιώκει όλος ο κόσμος, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εχθρικοί, ότι σε μισεί ο Θεός.

Ρώτησες γνώστες και σού είπαν ότι αυτό είναι παραλογισμός ιδιαίτερου είδους. Και καλά σού είπαν, είναι παραλογισμός!

Και η Εκκλησία θα στο πει. 

Μόνο που η Εκκλησία θα σού πει και περισσότερα, κατά την εμπειρία της και τη γνώση της. 

Θα σού πει και ποιόν και από τι προέρχεται αυτός ο παραλογισμός.

Από το πνεύμα του κακού και λόγω κάποιας αμαρτίας σου. 

Η Εκκλησία θα σού προτείνει και φάρμακο: εξομολογήσου και μετανόησε για το αμάρτημά σου, και το κακό πνεύμα θα φύγει από σένα.

Από μόνο του δεν θα σε άφηνε ποτέ, αλλά ο Θεός θα το διώξει από σένα.

 Γνωρίζεις πως ο Χριστός, έδιωχνε τα κακά πνεύματα από τους ανθρώπους. 

Πως είχε πλήρη εξουσία επάνω τους. 

Πως τα κακά πνεύματα Του υποτάσσονταν χωρίς όρους.

Αλλά η εξουσία του Θεού πάνω στα κακά πνεύματα δεν έχει σχέση μόνο με την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων από τους ανθρώπους· η εξουσία Του είναι αυτή που επιτρέπει σ᾿ αυτά τα αόρατα σκυλιά να επιτεθούν στους ανθρώπους.

Γι᾿ αυτό και τα κακά πνεύματα στην Αγία Γραφή αποκαλούνται του Θεού. 

Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθηκη:«Και εγένετο πνεύμα Θεού πονηρόν επί Σαούλ». Δεν αποκαλείται του Θεού επειδή είναι συγγενές του Θεού ή επειδή εκπορεύεται από τον Θεό ουδεμία σχέση αλλά επειδή είναι εξαρτημένο από την εξουσία του Θεού.

Διάβασε το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιώβ, και θα βεβαιωθείς ότι τα κακά πνεύματα δεν μπορούν να επιτεθούν στους ανθρώπους, αν δεν τους το επιτρέψει ο Θεός.

Όταν το γνωρίζεις αυτό, τότε δεν απελπίζεσαι. Ο Θεός είναι παντοδύναμος και πολυέλεος. Και θέλει και μπορεί να διώξει από σένα τα κακά πνεύματα του φόβου, που κάποιες φορές βάναυσα σε ταλαιπωρούν.

Φθάνει να αναγνωρίσεις τη δύναμη και το έλεος του Θεού. Και τότε εξομολογήσου το αμάρτημά σου, μετανόησε, και προσευχήσου με την καρδιά σου στον ύψιστο Θεό. 

 

Πες στην προσευχή:
«Θεέ των πνευμάτων και κάθε σώματος, παντοδύναμε και πολυέλεε, συγχώρησέ με τον αμαρτωλό, ελέησέ με και σώσε με διά της χάριτος των παθών του Υιού Σου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού»!

Ο Θεός θα σε ελεήσει και θα διώξει από σένα αυτό το άθλιο φόβητρο.

Ο Θεός βοηθός!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ας παρακαλέσουμε την Παναγία μας να γίνει ίλεως. ( Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης )

Ἀλλὰ ἐκκλησία ἀγαπητοὶ μου, εἶναι καὶ κάθε σπίτι, κάθε οἰκογένεια. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Διαβάστε Καινὴ Διαθήκη νὰ τὸ δείτε (Ρωμ. 16,4 – Α’ Κορ. 16,19 – Κολ. 4,15 – Φιλήμ. 2). Κάθε σπίτι εἶναι μία ἐκκλησιὰ, πρέπει νὰ εἶναι, κι ἀλοίμονο ἂν δὲν εἶναι!! Ἑπομένως, ὅπως στέκεσαι μέσα στὸ Ναό, ἔτσι καὶ μέσα στὸ σπίτι σου. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχουν ἐκεῖ εἰκονίσματα καὶ θυμιατήρι. Στη· τουρκοκρατία ή Χριστιανὴ γυναίκα θύμιαζε τὸ σπίτι, ἄγγελοι τοὺς προστάτευαν καί τρίχα ἀπ’ τὸ κεφάλι τοὺς δὲν ἔπεφτε. Ἐκκλησιὰ λοιπὸν πρέπει νὰ ‘ναὶ τὸ σπίτι. Καὶ ἐρωτῶ, εἶναι; Σήμερα δυστυχῶς τὸ ἀνδρόγυνο ζεῖ χωρὶς ἔννοια Θεοῦ, μία ζωὴ υποβαθμισμένη, ἀνούσια. κτηνώδη. Ξυπνάνε, προσευχὴ δὲν κάνουν. Κάθονται στὸ τραπέζι, τρῶνε ἄφθονα τ’ ἀγαθὰ· καὶ ἐνῶ ἔχουν τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα, βλαστημᾶνε οἱ ἀχάριστοι αὐτὸν πού τὰ χαρίζει. Το βράδυ πέφτουν γιὰ ὕπνο ὅπως τ’ ἄλογα στὸ στάβλο. Την Κυριακὴ δὲν θὰ ποῦν, Πᾶμε στὴν ἐκκλησιὰ. Τετάρτες-Παρασκευές τὶς μαγαρίζουν, καταλύουν τὰ πάντα. Ἔρχονται γιορτές, άγιες μέρες, τὶς μολύνουν μὲ ἀκαθαρσίες. Το πιὸ μεγάλο ὅμως ἁμάρτημα στὰ σπίτια, γιὰ τὸ ὅποιο ό Θεὸς θὰ ρίξει ἀστροπελέκι, ποιὸ εἶναι; Μου ‘ρχεται νὰ κλάψω, νὰ παραιτηθώ, ν’ ἀφήσω τὴν ἔδρα. Στα σπίτια κατοικοῦν φονιάδες! Ἀστυνόμοι – εισαγγελείς, πιάστε τούς! Ποιοὶ εἶναι οἱ φονιάδες; Μὲσ’ στὰ 100 ἀντρόγυνα, ἕνα μόνο κάνει παιδιὰ· τὰ ἄλλα; ἂς εἶν’ καλὰ οἱ κλινικὲς· λίρα καὶ ἔκτρωση! Σκοτώνουν παιδιά! Ἦρθε στὴ μητρόπολι ἕνας στρατηγὸς νὰ μὲ χαιρετήσει. (Ἐσᾶς δὲν σᾶς μαλώνω όπως αὐτούς. Στους μικροὺς εἶμαι ἐπιεικής, τοὺς μεγάλους τοὺς χτυπῶ, γιατὶ φταῖνε περισσότερο).

– Πόσα παιδιὰ ἔχεις, στρατηγὲ μου;

– Δύο. Καὶ γελοῦσε.

– Γελάς;

– Έ, μὲ τόσες μεταθέσεις, πότε ἐδῶ πότε ἐκεῖ.

– Δὲν δικαιολογείσαι, τοῦ λέω. Μετὰ σκέφτηκε σοβαρά καὶ τὶ μοῦ λέει κλαίγοντας·

– Ο πατέρας μου ἦταν πάμπτωχος, σ’ ἕνα χωριὸ στὸ Μοριὰ. Μπορεῖς, δέσποτα, νὰ πεις πόσα παιδιὰ γέννησε;

– Πού νὰ ξέρω;

– Έκανε 14 παιδιά! Κ’ ἐγὼ τὶ σειρὰ εἶμαι;

– Πού νὰ ξέρω, στρατηγὲ μου; εἶσαι ὁ πρῶτος;

– Όχι, εἶμαι ὁ τελευταῖος!

– Και πὼς ὁ φτωχὸς αυτός ἔκανε τόσα παιδιά;

– Α. λέει. ὁ πατέρας μου πίστευε στὸ Θεό! Ἐκεῖνος πίστευε. Σήμερα δὲν πιστεύουν στὸ Θεὸ· στὰ λεφτὰ πιστεύουν. Γι’ αὐτὸ εἴμαστε κατηραμένοι, καὶ ἐνῶ οἱ γείτονὲς μας αὐξάνουν, ἐμεῖς γίναμε γηροκομεῖο.

Ἄν λοιπόν, ἀγαπητοὶ μου, ὁ Χριστὸς ερχόταν στὴν ἐκκλησιὰ, θὰ μᾶς ἔβγαζε ἔξω τοὺς κληρικούς, γιατὶ τὴν κάναμε μαγαζί. Κι ἂν πήγαινε στὰ σπίτια, θὰ πετοῦσε ἀπ’ τὸ παράθυρο ραδιόφωνα καὶ τηλεοράσεις· δὲν θὰ μᾶς ἔδινε τὴν εὐλογία του.

Ὅ Χριστὸς μποροῦσε νὰ μᾶς τιμωρήσει μὲ μύριους τρόπους. Δὲν τὸ κάνει. Εἶναι μακρόθυμος καὶ πολυέλεος. Περιμένει τὴ μετάνοια μας. Ας κλάψουμε κι ἂς παρακαλέσουμε τὴν Παναγία μας νὰ γίνει ἴλεως, νὰ μᾶς δώσει προθεσμία νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ βροῦμε ἔλεος παρὰ τῷ Θεῶ· ἀμήν.
 Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία 19-04-1974).

Η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει ( Άγιος Πορφύριος )

 Θα σας πω ένα περιστατικό το οποίο έγινε πέρυσι την Αποκριά, την Κυριακή της Απόκρεω.

Αυτό το βράδυ μιλούσα σε έναν ναό στην περιοχή μας και ήρθε και με συνάντησε μία κοπέλα. Θα ευχηθώ να είναι σήμερα ανάμεσά μας μαζί με τη μητέρα της. Θα την ήθελα πραγματικά και μακάρι ο Άγιος Γέροντας να μας την φέρει κοντά με συγκίνησε η κοπέλα αυτή.

Έμειναν τελευταίοι και μου είπαν, κυρία Αθηνά θα θέλαμε πολύ να σας μιλήσουμε.

Να ‘ναι ευλογημένο λέω και κάθεται η κοπέλα και μου λέει, πως σας φαίνομαι που μιλάω;

Λέω, μια χαρά κοπέλα είσαι αγάπη μου και πολύ ωραία μιλάς.

Μέχρι την Τετάρτη, μου λέει, δεν μίλαγα. Προσβλήθηκα από αφωνία και νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο των Αθηνών και όταν πήγα τρόμαξαν οι γιατροί διότι από τη σύγχυση που έπαθε ο εγκέφαλός μου ήθελα να πω καλημέρα και τα γράμματα κατέβαιναν ανάποδα, ανακατεμένα. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και μου κάνουν εισαγωγή στο νοσοκομείο για ένα μήνα γιατί μου είπαν ότι θα συνεργαστούν με ειδικό ερευνητικό κέντρο του Καναδά όπου θα στέλνουν τις εξετάσεις μου για να μπορέσουν να μου δώσουν τα ανάλογα φάρμακα.

Είχε περάσει ήδη η πρώτη βδομάδα. Εγώ, δε μιλούσα καθόλου. Η φωνή μου δεν υπήρχε, η γλώσσα μου δεν εκινείτο. [Δυστυχώς υπάρχουν αυτά τα κρούσματα. Είναι μία νέα μορφή που βλέπουμε στον χώρο των Αθηνών σήμερα.] Την Τρίτη της δεύτερης εβδομάδος κοιμόμουνα και έρχεται, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει ένας ιερέας μέσα. Ενώ κοιμόμουν, είχα συνείδηση ότι βρισκόμουν στο νοσοκομείο.

Έρχεται ο ιερέας στο κρεβάτι και του λέω, πάτερ, είσαστε ο ιερέας του νοσοκομείου;

Και μου λέει, όχι. Εγώ είμαι ο ιερέας που με έστειλε ο Κύριος να σε θεραπεύσω. Τώρα κιόλας θα σε θεραπεύσω αλλά δεν θα μαρτυρήσεις σε κανέναν τίποτα, διότι παρακολουθεί ο Κύριος τις έρευνες τις ιατρικές και βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο και δεν πρέπει να τους πούμε ότι θεραπεύτηκες εσύ από θαύμα για να συνεχίσουν τις έρευνες. Γιατί, αυτήν την ασθένεια που σου ‘λαχε θα την βλέπουμε συχνά. Προέρχεται από ισχυρό σοκ.

Ναι Γέροντα. του λέει. Βεβαίως.

Της είπε τι θα κάνει, πως θα έχει το κεφάλι, πως θα ανοίξει το στόμα. Οι κινήσεις που έκανε στην κοπέλα, όντως, δεν έχω καμία αμφιβολία, έτσι τέτοιες κινήσεις θεραπευτικές μας έκανε σε όλους όσοι είχαμε ανάγκη..

Της είπε στο τέλος, τώρα θα μιλήσεις. Αύριο θα σου δώσουν το εξιτήριο. Θα χαρούν πολύ οι γιατροί και θα σε ρωτούν αλλά να τους πεις ότι θα συνεργαστώ μαζί σας μέχρι να βρείτε το φάρμακο αλλά δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω θα λες. Την Πέμπτη της λέει σε περιμένω στο σπίτι μου.

Που είναι πάτερ το σπίτι σας;

Θα πας στο Πεδίο του Άρεως, θα πάρεις το λεωφορείο για Μήλεσι και θα πεις στον οδηγό να σε κατεβάσει στον παπα-Πορφύριο.

Αυτήν την ώρα του λέει, πάτερ, σας παρακαλώ κάντε και μια προσευχή διότι εμένα με απέλυσαν απ’ τη δουλειά μου.

Αυτή ήταν η αιτία που έπαθες αυτό, της είπε, και ξέρω ότι και ο πατέρας σου είναι άνεργος και η μητέρα σου είναι άνεργη αλλά μη φοβάσαι παιδί μου, κοντά στην Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία .. δεν θα πεινάσετε. Ο άρτος ποτέ δεν θα λείψει απ’ την Εκκλησία. Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει.

Την ξύπνησε η νοσοκόμος η οποία την χτύπησε έτσι απαλά για να της δώσει το θερμόμετρο. Παίρνω λέει το θερμόμετρο και απαντώ, ‘Ευχαριστώ’. Η νοσοκόμος τα ‘χασε. Δεν είπε τίποτα. Έφυγε, το κατέγραψε στο βιβλίο αναφοράς που έχουνε οι νοσοκόμες και όταν ξαναπήγε να πάρει το θερμόμετρο της είπε πάλι ‘Ευχαριστώ’. Και πάλι δεύτερη φορά το σημείωσε στο βιβλίο αναφοράς.

Την επομένη που παρέδωσε στην προϊσταμένη, της είπε το γεγονός και πήγε η προϊσταμένη και κάναν ολόκληρη κουβέντα. Της λέει, τί έγινε πώς έγινε; Δεν ξέρω, να, μου ‘φερε το θερμόμετρο, της είπα ‘Ευχαριστώ’.

Δεν απάντησα μου λέει, δεν είπα τίποτα, δεν μαρτύρησα τίποτα. Οι γιατροί που ήρθανε τους είπα, έτσι έχω ένα μήνυμα μέσα μου ότι οι έρευνές σας πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Τίποτα δεν τους είπα. Βρε πες μας τι έγινε; Κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα μίλησα, τους είπα.

Πραγματικά, της δίνουν το εξιτήριο και την Πέμπτη βρίσκεται στο Μήλεσι. Της είπε ότι θα πάρεις απ’ την μεγάλη καντήλα λαδάκι, θα πάρεις και τα φάρμακα των γιατρών, θα πίνεις μια κουταλιά λάδι μαζί με το αντίδωρό σου το πρωί και αυτό θα σε θεραπεύσει. Της είπε επίσης, όταν θα ‘ρθετε εγώ θα λείπω. Συνάντησαν τη Γερόντισσα. Ζήτησαν λάδι, τους έδωσε και η μητέρα λέει στη Γερόντισσα, μας είπε ο παπα-Πορφύριος ότι δεν θα είναι εδώ αλλά μπορούμε να τον περιμένουμε να έλθει; Και της απαντάει η Γερόντισσα συγκινημένη, αφού έχει κοιμηθεί μωρέ ο Γέροντας. Και έφυγε πονεμένη.

Εκείνες έμειναν! Πήραν το δρόμο του γυρισμού. Όταν έφτασαν άκουσαν απ’ την Πειραϊκή Εκκλησία ότι μιλούσα για τον Γέροντα τον Πορφύριο στον Άγιο Ιωάννη και ήρθαν και μου το κατέθεσαν. Έτσι λοιπόν έκαμαν προστάτη της οικογενείας τους τον Άγιο Πορφύριο.

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν με τους αγίους αγαπητοί μου. Μην πούμε, οι άγιοι άραγε μας ακούνε; Μας ακούνε και είναι δίπλα μας.

Απόσπασμα ομιλίας κυρίας Αθηνάς Σιδέρη στην Αγία Τριάδα Πετρουπόλεως.

Η ασθενή γιαγιά και η Παναγία της Τήνου ( Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα )

Μια ασθενής γιαγιά, πήγαινε στην Παναγία της Τήνου κάθε χρόνο. Πολλοί την έβλεπαν να κλαίει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, αλλά πάντα έφευγε χαρούμενη.

Κάποιοι την ρώτησαν:
- Γιαγιά σε βλέπουμε τόσα χρόνια να είσαι ασθενής και να έρχεσαι εδώ στην Παναγία. Δεν κουράστηκες να έρχεσαι συνεχώς στην Παναγία και να της ζητάς να γίνεις καλά και να μην σε κάνει;

- Κάνετε λάθος! Δεν ζητάω ποτέ από την Παναγία να με κάνει καλά...

- Μας κοροϊδεύεις; Αφού σε βλέπουμε συνεχώς να κλαίς...

- Παιδιά μου, αυτά είναι δάκρυα ευχαριστίας!

- Ευχαριστείς την Παναγία που είσαι άρρωστη;

- Όχι! Την ευχαριστώ που είμαι ασθενής!
Την ευχαριστώ, που δεν έχω γογγύσει για την ασθένειά μου!
Την ευχαριστώ, που δεν έχω χάσει το μυαλό μου από την ασθένειά μου!
Την προσκυνώ και φεύγω...

Μεγάλο πράγμα αυτό! Να έχεις ανάγκη και να μη ζητάς απολύτως τίποτα!

Σημαίνει πως είσαι υπεράνω όλων αυτών των πραγμάτων και το μόνο που ζητάς είναι να γίνει το θέλημα του Κυρίου..

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

"Ο φύλακας Άγγελος σου έχει πάει στην Εκκλησία"

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία στον Βίο του στάρετς Ναζάριου. Ταξίδευε κάποτε ο στάρετς με τον μαθητή του και τη μικρή άμαξα που την έσερνε το άλογό τους και έφτασαν ένα Σάββατο σε κάποιο χωριό, όπου έπρεπε να καταλύσουν γιατί ήταν ήδη αργά. Ζήτησαν να φιλοξενηθούν από τον ιερέα του χωριού.

Ο ιερέας υποδέχτηκε τους ταξιδιώτες με χαρά και αφού συζήτησε με τον π. Ναζάριο τον εκτίμησε πάρα πολύ. Όταν έφτασε η ώρα που αρχίζει η ολονύκτια αγρυπνία της Κυριακής, ο π. Ναζάριος παρατήρησε ότι ο ιερέας δεν προετοιμαζόταν να κάνει την αγρυπνία και τον ρώτησε:

-Παππούλη, την Κυριακή το πρωΐ θα διαβάσεις την ακολουθία της αγρυπνίας;

Ο ιερέας απάντησε ότι λειτουργούσε πολύ σπάνια και ότι δεν είχε σκοπό να λειτουργήσει την άλλη μέρα.

-Κανένας απ’ τους ενορίτες μου δεν έρχεται στην εκκλησία τις γιορτές. Συγκεντρώνονται στην αυλή της εκκλησίας μόνο όταν είναι για να διασκεδάσουν. Ούτε μια ματιά δε ρίχνουν μέσα στην εκκλησία. Η εκκλησία είναι πάντα άδεια. Η διάθεσή τους προς την εκκλησία έχει ψυχρανθεί τόσο πολύ που παρέσυραν κι εμένα κι έχω γίνει οκνηρός με τη σκέψη: αφού δεν έρχονται στην εκκλησία, για ποιόν να κάνω τη λειτουργία;

Ο π. Ναζάριος παρατήρησε στον ιερέα ότι αυτό ήταν μεγάλο λάθος και μια απάτη του εχθρού της σωτηρίας μας. Και συνέχισε:

-Αν οι ενορίτες σου δεν εκπληρώνουν τη σπουδαιότερη υποχρέωσή τους, εσύ, που είσαι ο εφημέριος, οφείλεις να εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου ανελλιπώς. 

Η εκκλησία του Θεού δεν πρέπει ποτέ να μένει άδεια. Από τότε που η εκκλησία εγκαινιάστηκε, μέσα στο θυσιαστήριο του Κυρίου υπάρχει ένας φύλακας άγγελος. Ακόμα κι αν οι ενορίτες σου δεν έρχονται στις λειτουργίες που κάνεις, η εκκλησία θα είναι πάντα γεμάτη απ’ τους αγγέλους –φύλακες των ψυχών τους.
Γιατί σε κάθε θεία λειτουργία οι άγγελοι του Θεού, με τη φλογερή αγάπη τους προς το Θεό, είναι οι πρώτοι που συνεορτάζουν και συμμετέχουν με ύμνους ευχαριστίας. Εκείνοι θα γεμίζουν την εκκλησία σου όταν θα λειτουργείς. 

Αν εσύ ο ίδιος εκπληρώνεις με ζήλο τις υποχρεώσεις σου για τη σωτηρία της ψυχής σου κι αν προσεύχεσαι για το ποίμνιό σου, ώστε ο Κύριος να θερμάνει τις καρδιές τους να μετανοήσουν και να προσεύχονται, τότε ο Κύριος, χάρη των προσευχών σου, θα προστάξει τους φύλακες αγγέλους του να πλησιάσουν τις ψυχές τους, να τους διεγείρουν σε προσευχή και να τους ενσταλάζουν ζήλο για τη θεία λειτουργία που κάνεις στην εκκλησία, εκεί που προσφέρεις γι’ αυτούς τη θυσία του ελέους μπροστά στον Κύριο κατά τη θεία ευχαριστία.

Βαθύτατα συγκινημένος από τα συνετά λόγια του π. Ναζάριου, ο ιερέας απάντησε:

-Γέροντα, βοήθησέ με και καθοδήγησέ με. Θα προσπαθήσω να κάνω ό, τι με συμβουλέψεις.

Ο π. Ναζάριος απάντησε:

-Πολύ καλά. Ας πάμε τώρα στο ναό του Θεού. Δώσε εντολή να χτυπήσουν την καμπάνα και στον αναγνώστη να ετοιμαστεί για την ολονύκτια αγρυπνία.

Η καμπάνα χτύπησε για την αγρυπνία και η ακολουθία άρχισε. Πραγματικά, στην αρχή δεν ήταν κανένας στην εκκλησία. Λίγο αργότερα μαζεύτηκαν περίπου δέκα ηλικιωμένοι άντρες και γυναίκες. Ο π. Ναζάριος διάβασε τον εξάψαλμο και ο μαθητής του π. Ιλαρίων τα καθίσματα. Μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου το τοποθέτησαν στη μέση της εκκλησίας και ο π. Ναζάριος με τον π. Ιλαρίωνα πήγαν να το προσκυνήσουν και να το ασπαστούν.
Δεν έκαναν το ίδιο όμως και οι άλλοι εκκλησιαζόμενοι, γιατί δεν ήξεραν. Ο Γέροντας τους πλησίασε και τους εξήγησε για τον αγιασμό που παίρνει κανείς αυτή τη στιγμή με την προσκύνηση του Αγίου Ευαγγελίου. Και οι ηλικιωμένοι άνθρωποι πλησίασαν, ασπάστηκαν το Ευαγγέλιο και ευχαρίστησαν το Γέροντα.

Ο π. Ναζάριος μίλησε μαζί τους και τους συμβούλεψε να πουν και στους άλλους που έμειναν στα σπίτια τους και στους γείτονές τους πόσο ωφέλιμο ψυχικά είναι να συμμετέχουν στη θεία λειτουργία και να αγιάζονται με την προσκύνηση και τον ασπασμό του ιερού ευαγγελίου και των αγίων εικόνων της εκκλησίας.

Ο ναός είναι το δεύτερο, το ουράνιο σπίτι μας –ουσιαστικά το πρώτο σπίτι μας, μιας και το επίγειο θα φθαρεί και θα μας πει γρήγορα αντίο∙ αν δεν του πούμε πρώτοι εμείς αντίο…

Δεν προσφέρουμε τώρα πλέον θυσίες υλικές, όπως το παλαιό Ισραήλ: αρνιά και τράγους και βόδια και άλλα τετράποδα ή δίποδα. Εκεί είχαν τα πρωτεία οι πλούσιοι, καθώς λέει ο Μ. Βασίλειος. Προσφέρουμε ένα κομμάτι από μας, τη θυσία της καρδιάς, τη δοξολογία, την αίνεση («θυσίαν αινέσεως») η οποία, κατά τον ίδιο άγιο, είναι «μυρίων ολοκαυτωμάτων προτιμότερη».

Δύο σημαντικά συμπεράσματα βγαίνουν από την ιστορία με τον αββά Ναζάριο:
α. –Οι φύλακες άγγελοι των χριστιανών δεν είναι αναγκαστικά πάντοτε μαζί μας! Φεύγουν από κοντά μας όταν στο ναό τελείται μια ακολουθία, από την οποία αδικαιολόγητα λείπουμε. Ίσως απ’ αυτό κάνει να υποθέσουμε ότι οι φύλακες άγγελοι του απόντος ποιμνίου του ήταν αυτοί που απάντησαν ‘και τω πνεύματί σου’ όταν στο ναό κατά την εκφώνηση ήταν παρών μόνο ο άγιος Σπυρίδων και ο νεωκόρος.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επιβεβαιώνει τα λόγια του αββά Ναζάριου, λέγοντας:
«Κάθε Χριστιανός πρέπει να περνάει τον καιρό του μέσα στην αγία Εκκλησία του Θεού και να μη λείπει ποτέ από την αγία σύναξη που γίνεται μέσα σ’ αυτή. Γιατί σ’ αυτή μέσα παραμένουν άγιοι άγγελοι, που γράφουν όσους κάθε φορά μπαίνουν, τους παρουσιάζουν στο Θεό και μεσιτεύουν γι’ αυτούς».

Πέρα από τον προσωπικό φύλακα άγγελο, κάθε ναός επίσης έχει τον άγγελό του, όσο τελούνται ορθόδοξες λειτουργίες εκεί. Αν γίνει ‘κατάληψη’ του ναού από αιρετικούς ο άγγελος αποχωρεί. Στη Νικόπολη κάποτε (που αποτελούσε μητρόπολη της Μικράς Αρμενίας) ο ορθόδοξος επίσκοπός της είχε δεχτεί την πίστη των αρειανών και έγινε όργανο των αιρετικών, με αντάλλαγμα λίγη πρόσκαιρη ανθρώπινη δόξα. Οι χριστιανοί έπαψαν να πηγαίνουν στους ναούς όπου συνήθιζαν να εκκλησιάζονται, όπου συνέχιζε να μνημονεύεται ο πρώην επίσκοπός τους∙ οι ναοί είχαν πλέον καταληφθεί από τους αιρετικούς. Πηγαίναν στο ύπαιθρο ή σε σπίτια να κάνουν τις ακολουθίες τους.

Σε μια επιστολή του προς τους χριστιανούς της Νικοπόλεως, ο Μ. Βασίλειος έγραφε:
«Σας λυπεί ότι εκδιωχθήκατε από τους τοίχους των ναών; Όμως θα εκκλησιάζεστε τώρα κάτω από την σκέπη του Θεού του ουρανού, και ο φύλακας Άγγελος της Εκκλησίας έφυγε κι αυτός μαζί σας. Επομένως σε κενούς οίκους συναθροίζονται καθημερινά εκείνοι, προετοιμάζοντας μεγάλο κρίμα για τον εαυτό τους εξ αιτίας της διασποράς του λαού».

Με τον άγιο Χρυσόστομο παρόμοια. Όταν είχε καταδικαστεί ο άγιος από τη σύνοδο στη Δρυ ζήτησε από τον λαό που παρευρίσκονταν στο ναό να προσευχηθούν λίγο πριν αναχωρήσει για την εξορία:
«Ελάτε, είπε, κι αφού προσευχηθούμε ας συνταχθούμε με τον άγγελο της Εκκλησίας».

Να συνταχθούμε με τον άγγελο της εκκλησίας. Ο άγγελος του ναού δεν μένει απαραίτητα και δια παντός στο γνώριμο περιβάλλον, εκεί που συνηθίσαμε που μεγαλώσαμε, αποκτήσαμε φίλους και γνωριμίες, εκεί που ζήσαμε και γνωρίσαμε τον Χριστό. Ο άγιος Χρυσόστομος μας βεβαιώνει με τη γνωστή του σαφήνεια, ότι παίρνει τα ‘πράγματά’ του κι ο άγγελος και φεύγει κι αυτός μαζί μας όταν οι εκκλησιαστικές προδιαγραφές αλλοιώνονται.

Καθώς κι ο βιογράφος του Παλλάδιος στη συνέχεια αναφέρει:
«Συνεξήλθε μαζί του [με τον άγιο] και ο άγγελος της εκκλησίας, επειδή δεν υπέφερε την ερημία της, για την οποία είχαν εργαστεί οι αρχές και εξουσίες των πονηρών πνευμάτων, οι οποίες κατάντησαν την εκκλησία αμαρτωλό θέατρο».

Κάποιοι ορθόδοξοι ρώτησαν τον άγιο Θεόδωρο Στουδίτη αν μπορούν να μπαίνουν για να προσευχηθούν σε ναούς που έχουν καταλάβει οι αιρετικοί. Ο άγιος, αφού μνημόνευσε τα λόγια του Μ. Βασιλείου που αναφέραμε πιο πάνω, απάντησε αποκλείοντας τέτοιο ενδεχόμενο και πρόσθεσε ότι οι ναοί αυτοί έχουν ερημωθεί. Από τότε, λέει, που μπήκε η αίρεση έφυγε (‘πέταξε’ λέει επί λέξει) ο άγγελος και έγινε κοινό σπίτι ο ναός.

Με τη συμβουλή (του πνευματικού) οι παγίδες του διαβόλου διαλύονται. ( Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα )

Να φανερώνεις όλους τους λογισμούς σου, ιδιαίτερα εκείνους που χρονίζουν και δεν σε αφήνουν ήσυχο. Όπως σε όλες τις επιστήμες προχωρούμε σιγά σιγά, κάτω από την καθοδήγηση ανθρώπου με πείρα, έτσι και εδώ. 

Για την πνευματική σου ζωή να ρωτάς μόνο έναν άνθρωπο, όχι πολλούς, για να μη σου συμβεί κανένα πνευματικό κάταγμα.

Και όταν ακόμη νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα να εξομολογηθείς, εσύ όμως να έρχεσαι, για να παίρνεις δύναμη… 

Με τη συμβουλή (του πνευματικού) οι παγίδες του διαβόλου διαλύονται.

 
Να φωνάζεις τον Ιησού. Το όνομά Του θα διώξει (τους λογισμούς). 

Τους νέους ο διάβολος τους πειράζει με ακάθαρτες σκέψεις και τους γεροντότερους με λογισμούς μνησικακίας και παλαιότερες αμαρτίες. 

Να αντιστεκόμαστε με την προσευχή. 

Πρέπει να μιμούμεθα τον Δαβίδ που, όταν πήγε να μονομαχήσει με τον Γολιάθ, φυσικά δεν πήγε με αδειανά χέρια. Ποιος όμως ήταν ο οπλισμός του; Ένα κοτρώνι. Μια πέτρα. «Η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α΄ Κορ. 10,4)….
«Αυτός δε διελθών δια μέσου αυτών επορεύετο» (Λουκ. 4,30) 

Οι Εβραίοι, εξαγριωμένοι με τον Χριστό, τον οδήγησαν σε ένα ύψωμα. Η λέξη ‘εξαγρίωση’ δηλώνει τους εμπαθείς λογισμούς, οι οποίοι σαν άλλοι Εβραίοι προσπαθούν να μας σύρουν στην άβυσσο. Μα ο πνευματικά υγιής νους (οφθαλμός της ψυχής) τούς προσπερνάει, χωρίς να υποστεί ζημία. Και προχωρώντας έτσι, φτάνει στην άνω Ιερουσαλήμ… (Με την εξομολόγηση, την ταπείνωση και την προσευχή απομακρύνεται και η απόγνωση). 

 

Η απόγνωση και η μελαγχολία, σαν άλλη πανούκλα (γιατί πρόκειται για αρρώστια της ψυχής) ορμάει σε πολλούς. 

Η ζωή τότε γίνεται ανυπόφορη. Σε πιάνει μια αδιαφορία και αδράνεια για όλα. Να μην θέλεις να κάνεις απολύτως τίποτα… Λύπη δυστυχώς, αφόρητη λύπη…. 

Το δαιμόνιο της ακηδίας επιτίθεται με την μελαγχολία και την απελπισία…. 

Σήμερα, επειδή δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ασκητικά αγωνίσματα σωζόμαστε μόνο με την υπομονή, την ανεξικακία και την εξομολόγηση…

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα.

Έπλεκε συνέχεια κομποσκοίνι και έλεγε συνέχεια την ευχή...

Εδώ αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε και έναν άλλο σεβαστό γέροντα, πού και αυτός είχε δείξει σημεία αγιότητος, τον Πάτερ Χαράλαμπο τον κομποσκοινά. Αυτός, απ’ ότι μας έλεγε, αξιώθηκε να δη πολλά σημεία- την Παναγία μας, αγίους Αγγέλους, και ότι πολλά θαύματα του συνέβησαν.

Μια μέρα κατεβαίναμε με τον πρωτοσύγκελο Θεσσαλονίκης στην Ιβήρων και τον βλέπουμε να είναι ξαπλωμένος σ’ ένα χαντάκι πού περνάν τα νερά δίπλα στον δρόμο. Ενώ περνούσανε τα αυτοκίνητα συνέχεια και κάνανε πολλή σκόνη, αυτός εκεί έπλεκε κομποσκοίνι, και τα ρούχα του -παλιόρασα- νόμιζες ότι άστραφταν, ότι ήτανε από μετάξι δεν τον άγγιζε ή σκόνη.
Είχε ένα χωράφι με κουκιά. Θυμάμαι μια μέρα πού πήγαμε εκεί, είχε μπει σε μια τρύπα πού υπήρχε στο χωράφι, είχε βάλει χόρτα μέσα και, επειδή του πονούσαν τα πόδια του καημένου, τα είχε βάλει λίγο ψηλά. Έπλεκε συνέχεια κομποσκοίνι και έλεγε συνέχεια την ευχή. Αυτό μας έκανε εντύπωση. Συνέχεια έλεγε την ευχή, δεν σταματούσε καθόλου. Τον φωνάζουμε:
«Γέροντα Χαραλάμπη, που είσαι;».
«Εδώωω! είμαι».
Ψάχνουμε, ψάχνουμε μέσα στα κουκιά και τον βρήκαμε μέσα σε μια γούβα.

Αυτός ένα διάστημα είχε κάνει σ’ ένα κελί εδώ στις Καρυές, του αγίου Χαραλάμπους, που είναι πίσω από τον ναό του Πρωτάτου.
Μια μέρα καθότανε στην απλωταριά του και έπλεκε κομποσκοίνι. Όπως ακουμπούσε επάνω στην κουπαστή -ήταν ετοιμόρροπη ή κουπαστή- από το βάρος του, επειδή ήταν και γιγαντόσωμος, υποχωρεί ή κουπαστή και πέφτει κάτω. Φωνάζει: «Παναγία μου, μ’ αυτό τον θάνατο θα φύγω απ’ αυτή την ζωή;» Από κάτω ήταν όλο πέτρες, θα σκοτωνότανε. Εκείνη την στιγμή μία αόρατη δύναμη ήρθε και τον έβαλε επάνω στο μπαλκόνι, και βρέθηκε καθήμενος στο μπαλκόνι.

Πολλά σημεία μας έλεγε αυτός, πάρα πολλά είδε. Στο τέλος γηροκομήθηκε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα. Τον πήρανε εκεί οι πατέρες, γιατί δεν μπορούσε άλλο να υπηρέτηση τον εαυτό του. Έμενε στην Καψάλα. Αυτός ήτανε από την Μικρά Ασία. Στο Άγιο Όρος ήρθε μεγάλος, αν και καλογέρευε από λαϊκός και ήτανε γενειοφόρος. Έλαβε μέρος και στον ανταρτικό πόλεμο, στα αντάρτικα του ’40, με τους Γερμανούς. Ήταν στον πόλεμο με τους Γερμανούς και μετά στα αντάρτικα. Μάλιστα μας είπε ότι κουβαλούσε πολεμοφόδια με τα μουλάρια επάνω στα βουνά.