Γνωρίζω ὅτι πολλοί σκέφτονται τήν κόλαση μέ φόβο καί τρόμο. Ἐγώ ὅμως, θεωρῶ τή στέρηση τῆς ἐπικοινωνίας μέ τό Χριστό μου κι ὅλους τους ἁγίους πολύ πιό πικρή καί ἀπό τήν κόλαση.
Γιατί τελικά αὐτός εἶναι ὁ παράδεισος ἡ κοινωνία ὅλων των ἁγίων μέ τόν ἴδιο το Θεό, αὐτή ἡ δόξα πού δέν μπορεῖ νά ἐκφραστεῖ μέ λόγια.
Ὁ Θεῖος Παῦλος ὅμως, πού ἀξιώθηκε νά γευθεῖ τήν οὐράνια μακαριότητα τοῦ παραδείσου, μᾶς βεβαιώνει μέ ἀπόλυτη σιγουριά πώς ἡ χειρότερη συμφορά γιά ἕναν ἄνθρωπο εἶναι νά μήν πάει στόν παράδεισο καί νά χάσει τήν οὐράνια δόξα.
Θά καταλάβουμε βέβαια, τί χάσαμε μόνο ὅταν βρεθοῦμε στήν κόλαση. Ἅς μήν πάθει τέτοιο κακό ἀκόμη καί ὁ χειρότερος ἐχθρός μας, καί ἅς μήν ὑποστοῦμε ποτέ αὐτή τήν τιμωρία.
Ὅσο κι ἄν κάποιοι σκεπάζουν τήν ἀλήθεια, ἡ κόλαση εἶναι φρικτή. Κι ὅμως, χίλιες κολάσεις καί ἄλλες τόσες τιμωρίες δέ θά εἶναι ἰσοδύναμες μέ τήν ἀπώλεια τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, μέ τόν χωρισμό ἀπό τό Χριστό, μέ τό ἄκουσμα ἐκείνου τοῦ φοβεροῦ λόγου Του: «Δέν σᾶς ξέρω».
Γιά δές τί γίνεται στήν κοινωνία μας:
Μερικοί κολυμποῦν στίς δυστυχίες, ἐνῶ ἄλλοι καλοπερνοῦν. Ἐλάχιστοι φονιάδες καταδικάζονται, ἐνῶ οἱ περισσότεροι ξεφεύγουν ἀπό τήν τιμωρία.
Μερικοί μόνο, κακοῦργοι φυλακίζονται, ἐνῶ ἄλλοι παραμένουν ἐλεύθεροι καί μένουν ἀτιμώρητοι, ἀβίαστα θά πρέπει νά παραδεχθεῖς πώς ὑπάρχει κόλαση, γιατί φυσικά ὁ Θεός οὔτε ἄδικος εἶναι ἀλλά οὔτε καί διακρίσεις κάνει.
Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου
