Στον τάφο του Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία

Τάφος του Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία 

Ενώ οι πλειοψηφία των Χριστιανών αγνοούν τη γιορτή αυτή, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γιορτάζουν το Σάββατο του Λαζάρου, ως προπομπό του Πάσχα μιά ακριβώς εβδομάδα νωρίτερα.

Είναι στ’ αλήθεια ένα μικρό Πάσχα που προηγείται από το κυρίως Πάσχα.

Αυτό φυσικά το ήθελε ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος ανέστησε το Λάζαρο ως μιά τελευταία πράξη πρίν από την εισοδό Του στα Ιεροσόλυμα και την αργή άνοδό Του στο Γολγοθά τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Σε ένα ύμνο της γιορτής, αναφέρεται ότι ο Ιησούς «έκλεψε τον Λάζαρο από τους νεκρούς». Μου αρέσει αυτή η ιδέα. Την ερχόμενη εβδομάδα όμως δεν θα υπάρχει καμιά κλοπή. Αντίθετα οι θύρες του Άδη θ’ ανοίξουν διάπλατα. Αυτό που έκανε για το Λάζαρο ο Χριστός θα το κάνει για όλους μας.

Φυσικά η ανάσταση του Λαζάρου διαφέρει από τις προηγούμενες νεκραναστάσεις που επιτέλεσε ο Ιησούς- όπως για παραδειγμα την κόρη του Ιαείρου. Ο Λάζαρος βρισκόταν στον τάφο τέσσερεις μέρες και το σώμα του είχε ήδη αρχίσει να αποσυντίθεται. ‘Κύριε, μυρίζει ήδη!’ είπε στον Κύριο μιά από τις αδελφές του Λαζάρου, όταν είχε ζητήσει να Του δείξουν τον τάφο. 

Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στον τάφο του Λαζάρου στη Βυθανία.

Κάθόμουνα στον τάφο του Λαζάρου τον περασμένο Σεπτέμβριο όπως ανέφερα σε άλλη ανάρτησή μου στο διαδίκτυο. Δεν είναι και ιδιαίτερα αξιοσημείωτο προσκύνημα. Ανήκει σε μιά οικογένεια μουσουλμάνων και πρέπει να πληρώσει κανείς για να μπεί μέσα. Αρκετοί από τους άλλους προσκυνητές αρνήθηκαν να το κάνουν αλλά εγώ δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ.

Ο Λάζαρος είναι μιά σημαντική προσωπικότητα στη Ρωσσική λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Ο Ρασκολνίκωβ στο «Εγκλημα και Τιμωρία» αρχίζει να μετανοεί για το φόνο που διέπραξε όταν ακούει την ιστορία του Λαζάρου. Για τους πολλούς και πολύ ορθά είναι μιά υπενθύμηση για τη γενική ανάσταση. Οτι έκανε ο Ιησούς στο Λάζαρο θα το κάνει σε όλους.

Για μένα συμβολίζει και το γενικό ενταφιασμό που επικρατεί. Πρίν ακόμα πεθάνουμε συνήθως αρχίζουμε να κατοικούμε στους τάφους μας. Ζούμε τη ζωή μας με κλειστές τις πόρτες ( και μυρίζουμε άσχημα). Οι καρδές μας είναι χώροι διαφθοράς και όχι το κατοικητήριο του Θεού.

Στην καλύτερη περίπτωση ζητούμε από τον Ιησού να μας επισκευθεί όπως και τον Λάζαρο. Αυτή η επίσκεψη έκανε τον Ιησού να δακρύσει. Η κατάσταση της δικής μας διαφθοράς Τον κάνει να κλαίει με λιγμούς. Ζούμε τόσο αντίθετα με το θέλημα του Θεού. Δεν έχουμε δημιουργηθεί για να πεθάνουμε.

Να επισημάνω ακόμα και τούτο στην ιστορία του Λάζαρου: ακόμα και κατα την ανάστασή του, ανασταίνεται με μιά αδυναμία. Παραμένει δεμένος με τα σάβανα. Κάποιος πρέπει να τον λύσει από τα δεσμά.

Εμείς, παρόλο που βαπτιστήκαμε και ντυθήκαμε τον Ιησού, συχνά ανταλλάζουμε αυτό το θαυμάσιο ένδυμα με τα νεκροσάβανα. Ο Χριστός μας ζωοποίησε ωστόσο εμείς παραμένουμε δεμένοι όπως τους νεκρούς. Κι εγώ καθόμουν στον τάφο του Λαζάρου γιατί μού φαινόταν τόσο γνώριμος…

Οι επιθέσεις από πνεύματα του φόβου ( Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς )

Φόβος: Είναι κακό το πνεύμα που σού επιτίθεται. 

 Ένα από τα πολυάριθμα κακά πνεύματα που απεργάζονται την πτώση των ανθρώπων.


Γράφεις ότι όταν σού επιτίθεται το πνεύμα του φόβου, σού φαίνεται ότι σε καταδιώκει όλος ο κόσμος, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εχθρικοί, ότι σε μισεί ο Θεός.

Ρώτησες γνώστες και σού είπαν ότι αυτό είναι παραλογισμός ιδιαίτερου είδους. Και καλά σού είπαν, είναι παραλογισμός!

Και η Εκκλησία θα στο πει. 

Μόνο που η Εκκλησία θα σού πει και περισσότερα, κατά την εμπειρία της και τη γνώση της. 

Θα σού πει και ποιόν και από τι προέρχεται αυτός ο παραλογισμός.

Από το πνεύμα του κακού και λόγω κάποιας αμαρτίας σου. 

Η Εκκλησία θα σού προτείνει και φάρμακο: εξομολογήσου και μετανόησε για το αμάρτημά σου, και το κακό πνεύμα θα φύγει από σένα.

Από μόνο του δεν θα σε άφηνε ποτέ, αλλά ο Θεός θα το διώξει από σένα.

 Γνωρίζεις πως ο Χριστός, έδιωχνε τα κακά πνεύματα από τους ανθρώπους. 

Πως είχε πλήρη εξουσία επάνω τους. 

Πως τα κακά πνεύματα Του υποτάσσονταν χωρίς όρους.

Αλλά η εξουσία του Θεού πάνω στα κακά πνεύματα δεν έχει σχέση μόνο με την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων από τους ανθρώπους· η εξουσία Του είναι αυτή που επιτρέπει σ᾿ αυτά τα αόρατα σκυλιά να επιτεθούν στους ανθρώπους.

Γι᾿ αυτό και τα κακά πνεύματα στην Αγία Γραφή αποκαλούνται του Θεού. 

Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθηκη:«Και εγένετο πνεύμα Θεού πονηρόν επί Σαούλ». Δεν αποκαλείται του Θεού επειδή είναι συγγενές του Θεού ή επειδή εκπορεύεται από τον Θεό ουδεμία σχέση αλλά επειδή είναι εξαρτημένο από την εξουσία του Θεού.

Διάβασε το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιώβ, και θα βεβαιωθείς ότι τα κακά πνεύματα δεν μπορούν να επιτεθούν στους ανθρώπους, αν δεν τους το επιτρέψει ο Θεός.

Όταν το γνωρίζεις αυτό, τότε δεν απελπίζεσαι. Ο Θεός είναι παντοδύναμος και πολυέλεος. Και θέλει και μπορεί να διώξει από σένα τα κακά πνεύματα του φόβου, που κάποιες φορές βάναυσα σε ταλαιπωρούν.

Φθάνει να αναγνωρίσεις τη δύναμη και το έλεος του Θεού. Και τότε εξομολογήσου το αμάρτημά σου, μετανόησε, και προσευχήσου με την καρδιά σου στον ύψιστο Θεό. 

 

Πες στην προσευχή:
«Θεέ των πνευμάτων και κάθε σώματος, παντοδύναμε και πολυέλεε, συγχώρησέ με τον αμαρτωλό, ελέησέ με και σώσε με διά της χάριτος των παθών του Υιού Σου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού»!

Ο Θεός θα σε ελεήσει και θα διώξει από σένα αυτό το άθλιο φόβητρο.

Ο Θεός βοηθός!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ας παρακαλέσουμε την Παναγία μας να γίνει ίλεως. ( Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης )

Ἀλλὰ ἐκκλησία ἀγαπητοὶ μου, εἶναι καὶ κάθε σπίτι, κάθε οἰκογένεια. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Διαβάστε Καινὴ Διαθήκη νὰ τὸ δείτε (Ρωμ. 16,4 – Α’ Κορ. 16,19 – Κολ. 4,15 – Φιλήμ. 2). Κάθε σπίτι εἶναι μία ἐκκλησιὰ, πρέπει νὰ εἶναι, κι ἀλοίμονο ἂν δὲν εἶναι!! Ἑπομένως, ὅπως στέκεσαι μέσα στὸ Ναό, ἔτσι καὶ μέσα στὸ σπίτι σου. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχουν ἐκεῖ εἰκονίσματα καὶ θυμιατήρι. Στη· τουρκοκρατία ή Χριστιανὴ γυναίκα θύμιαζε τὸ σπίτι, ἄγγελοι τοὺς προστάτευαν καί τρίχα ἀπ’ τὸ κεφάλι τοὺς δὲν ἔπεφτε. Ἐκκλησιὰ λοιπὸν πρέπει νὰ ‘ναὶ τὸ σπίτι. Καὶ ἐρωτῶ, εἶναι; Σήμερα δυστυχῶς τὸ ἀνδρόγυνο ζεῖ χωρὶς ἔννοια Θεοῦ, μία ζωὴ υποβαθμισμένη, ἀνούσια. κτηνώδη. Ξυπνάνε, προσευχὴ δὲν κάνουν. Κάθονται στὸ τραπέζι, τρῶνε ἄφθονα τ’ ἀγαθὰ· καὶ ἐνῶ ἔχουν τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα, βλαστημᾶνε οἱ ἀχάριστοι αὐτὸν πού τὰ χαρίζει. Το βράδυ πέφτουν γιὰ ὕπνο ὅπως τ’ ἄλογα στὸ στάβλο. Την Κυριακὴ δὲν θὰ ποῦν, Πᾶμε στὴν ἐκκλησιὰ. Τετάρτες-Παρασκευές τὶς μαγαρίζουν, καταλύουν τὰ πάντα. Ἔρχονται γιορτές, άγιες μέρες, τὶς μολύνουν μὲ ἀκαθαρσίες. Το πιὸ μεγάλο ὅμως ἁμάρτημα στὰ σπίτια, γιὰ τὸ ὅποιο ό Θεὸς θὰ ρίξει ἀστροπελέκι, ποιὸ εἶναι; Μου ‘ρχεται νὰ κλάψω, νὰ παραιτηθώ, ν’ ἀφήσω τὴν ἔδρα. Στα σπίτια κατοικοῦν φονιάδες! Ἀστυνόμοι – εισαγγελείς, πιάστε τούς! Ποιοὶ εἶναι οἱ φονιάδες; Μὲσ’ στὰ 100 ἀντρόγυνα, ἕνα μόνο κάνει παιδιὰ· τὰ ἄλλα; ἂς εἶν’ καλὰ οἱ κλινικὲς· λίρα καὶ ἔκτρωση! Σκοτώνουν παιδιά! Ἦρθε στὴ μητρόπολι ἕνας στρατηγὸς νὰ μὲ χαιρετήσει. (Ἐσᾶς δὲν σᾶς μαλώνω όπως αὐτούς. Στους μικροὺς εἶμαι ἐπιεικής, τοὺς μεγάλους τοὺς χτυπῶ, γιατὶ φταῖνε περισσότερο).

– Πόσα παιδιὰ ἔχεις, στρατηγὲ μου;

– Δύο. Καὶ γελοῦσε.

– Γελάς;

– Έ, μὲ τόσες μεταθέσεις, πότε ἐδῶ πότε ἐκεῖ.

– Δὲν δικαιολογείσαι, τοῦ λέω. Μετὰ σκέφτηκε σοβαρά καὶ τὶ μοῦ λέει κλαίγοντας·

– Ο πατέρας μου ἦταν πάμπτωχος, σ’ ἕνα χωριὸ στὸ Μοριὰ. Μπορεῖς, δέσποτα, νὰ πεις πόσα παιδιὰ γέννησε;

– Πού νὰ ξέρω;

– Έκανε 14 παιδιά! Κ’ ἐγὼ τὶ σειρὰ εἶμαι;

– Πού νὰ ξέρω, στρατηγὲ μου; εἶσαι ὁ πρῶτος;

– Όχι, εἶμαι ὁ τελευταῖος!

– Και πὼς ὁ φτωχὸς αυτός ἔκανε τόσα παιδιά;

– Α. λέει. ὁ πατέρας μου πίστευε στὸ Θεό! Ἐκεῖνος πίστευε. Σήμερα δὲν πιστεύουν στὸ Θεὸ· στὰ λεφτὰ πιστεύουν. Γι’ αὐτὸ εἴμαστε κατηραμένοι, καὶ ἐνῶ οἱ γείτονὲς μας αὐξάνουν, ἐμεῖς γίναμε γηροκομεῖο.

Ἄν λοιπόν, ἀγαπητοὶ μου, ὁ Χριστὸς ερχόταν στὴν ἐκκλησιὰ, θὰ μᾶς ἔβγαζε ἔξω τοὺς κληρικούς, γιατὶ τὴν κάναμε μαγαζί. Κι ἂν πήγαινε στὰ σπίτια, θὰ πετοῦσε ἀπ’ τὸ παράθυρο ραδιόφωνα καὶ τηλεοράσεις· δὲν θὰ μᾶς ἔδινε τὴν εὐλογία του.

Ὅ Χριστὸς μποροῦσε νὰ μᾶς τιμωρήσει μὲ μύριους τρόπους. Δὲν τὸ κάνει. Εἶναι μακρόθυμος καὶ πολυέλεος. Περιμένει τὴ μετάνοια μας. Ας κλάψουμε κι ἂς παρακαλέσουμε τὴν Παναγία μας νὰ γίνει ἴλεως, νὰ μᾶς δώσει προθεσμία νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ βροῦμε ἔλεος παρὰ τῷ Θεῶ· ἀμήν.
 Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία 19-04-1974).