Κανείς δεν μπορεί να ξεμπλέξει το κουβάρι της ζωής του ανθρώπου, παρά μόνο ο Χριστός! ( Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας )

Ήταν κάποιος εργάζομενος μπεκιάρης (εργένης) που ποτέ δεν εκκλησιαζόταν, με την δικαιολογία, ότι οι ημέρες της αργίας , οι Κυριακές και οι μεγάλες γιορτές , θα έπρεπε να διατεθούν σε δουλειές του σπιτιού π.χ. να πλύνει, να σιδερώσει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει... και πάλι δεν προλάμβανε.
Κάποια μέρα, ένα πρωινό Κυριακής, χτύπησε η πόρτα του σπιτιού του. Χτυπώντας η πόρτα διακριτικά, αντιλήφτηκ ενστικτωδώς, ότι έξω από την πόρτα ήταν ο ίδιος ο Χριστός! Ο Χριστός χτυπούσε κατά τέτοιο τρόπο, που σαν να τον διέταζε, να Τον ανοίξει. Τρόμαξε, τα έχασε!

Όμως τα κρεβάτι του ήταν ατακτοποίητο... πάει να μαζέψει το σεντόνι, αλλά εκείνο τόσο μπερδευόταν, πάει να βάλει το μαξιλάρι στη θέση του, του έπεφτε το μαξιλάρι κάτω, πάει να κρεμάσει την πετσέτα, η πετσέτα πέφτει από τα χέρια του και αντί να τακτοποιήσει τα πράγματα στο σπίτι του, τόσο περισσότερο τα έμπλεκε...
Ξαναχτυπάει ο Χριστός την πόρτα ''τακ, τακ'' και αυτός από μέσα:
- Αμέσως έρχομαι!

Πάει να βγάλει την πυτζάμα του, για να βάλει το παντελόνι του και φορούσε μαζί την πυτζάμα, πάει να βάλει την μπλούζα του και μπερδευόταν τα χέρια του στα μανίκια και έτσι δεν μπορούσε επί αρκετή ώρα να κάνει τίποτα.
Σε μία στιγμή ανοίγει η πόρτα μόνη της και εισέρχεται ο Χριστός στο σπίτι. Τότε εκείνη τη στιγμή, το μαξιλάρι πήγε στη θέση μόνο του, η πετσέτα κρεμάστηκε μόνη της, τα σεντόνια τακτοποιήθηκαν στο στρώμα, οι παντόφλες πήγαν στο κρεβάτι μόνες τους! Τα πάντα τακτοποιήθηκαν όμορφα και ωραία!
- Γιατί δεν μου άνοιξες τόση ώρα που σε χτυπώ; τον ρωτάει ο Χριστός.
- Ήθελα Κύριε... να... να... τα τακτοποιήσω λίγο...
- Γιατί δεν τα τακτοποίησες;
- Να πήγα να τα τακτοποίησω μόνος μου και πέφτανε...
- Τώρα γιατί πήγανε στη θέση τους;
- Τώρα πήγανε στη θέση τους... στην παρουσία Σου Κύριε!
- Βλέπεις ότι Είμαι χρήσιμος και Εγώ; Όμως δεν έρχεσαι ποτέ σε Εμένα, να σου τακτοποιώ τα θέματα της ζωής σου;
Κατάλαβε τότε ο εργένης, ότι μοναχός του πάντοτε θα έχει ελλείψει και πάντοτε ο χρόνος δεν θα φτάνει. Με το Θεό όμως μαζί θα μπορέσει πολλά πράγματα να προλάβεις, αρκεί να το θελήσει κάποιος. Εμείς κοιτάζουμε με τη δική μας δύναμη και εξυπνάδα να τακτοποιήσουμε τις φροντίδες της ζωής μας. Πώς όμως μπορεί ο άνθρωπος μόνος του να τα βγάλει πέρα; Είναι τόσες οι φροντίδες και οι σατανιές, τόσες οι αναποδιές που μπορεί να του δημιουργήσει εν τη απουσία του Χριστού ο σατανάς, το εγώ και το συμφέρον το δικό μας, που τα μπερδεύουμε περισσότερο και άντε μετά να τα ξεμπλέξεις.

Κανείς δεν μπορεί να ξεμπλέξει το κουβάρι της ζωής του ανθρώπου, παρά μόνο ο Χριστός! Βάλε τον Χριστό στη ζωή σου και όλα θα τακτοποιηθούν στη ζωή σου, χωρίς να το καταλάβεις...

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας

Χρήσιμες συμβουλές για την πολυλογία ( Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου )

Η πολυλογία είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ανθρώπων. Η γλώσσα τους είναι αχαλίνωτη, αλλά κι ενοχλητική στους άλλους. Ο άγιος Νικόδημος λέει γι’ αυτό το πάθος: «Ο κάθε άνθρωπος αφήνει τη γλώσσα του να μιλάει για πράγματα που δίνουν ηδονή στις αισθήσεις.

Η πολυλογία τις περισσότερες φορές, προέρχεται απ’ την υπερηφάνεια πως τάχα ξέρουμε πολλά και γι’ αυτό βιαζόμαστε με πολλές επαναλήψεις να εντυπώσουμε τη γνώμη μας στις καρδιές των άλλων, για να φανούμε σ’ αυτούς διδάσκαλοι, λες κι έχουν ανάγκη να μάθουν από μας.

Την υπερηφάνεια αυτή τη δείχνουμε, όταν διδάσκουμε χωρίς να μας το έχουν ζητήσει».

Χρήσιμες συμβουλές του αγίου Νικοδήμου για την καταπολέμηση του πάθους της πολυλογίας:

Α. Μην ανοίξεις μακρά συνομιλία μ’ εκείνον που σε ακούει με κακή όρεξη, για να μην του προκαλέσεις αηδία και τον κάνεις να σε σιχαθεί.

Β. Απόφευγε να μιλάς αυστηρώς και μεγαλοφώνως, γιατί δίνεις την υποψία ότι είσαι μάταιος κι έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου.

Γ. Ποτέ να μη μιλάς για τον εαυτό σου, τις υποθέσεις σου και τους συγγενείς σου. Εκτός και αν είναι ανάγκη, οπότε μπορείς να μιλήσεις όσο γίνεται με περισσότερη συντομία.

Διδαχές Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Ο Άγγελος είπε: Δεν τα κλέβω, θα μάθεις αργότερα που τα πηγαίνω

Άγγελος: Ερώτηση: 

Πάτερ, τα μνημόσυνα ωφελούν μόνο τους νεκρούς, ή ωφελούν και τους ζωντανούς;

Άκουσε κόρη μου, την εποχή του κομμουνισμού στη Ρωσία η εκκλησία του Θεού ήταν υπό διωγμό, κανένας δε μπορούσε από φόβο να πάει στην εκκλησία να βαπτισθεί ή να παντρευτεί χριστιανικά.

Σε ένα ανθρακωρυχείο της Ρωσίας δούλευαν εβδομήντα εργάτες και έβγαζαν κάρβουνο. Ένας από τους εργάτες ήταν κρυπτοχριστιανός και μαζί με τη γυναίκα του, που ήταν ευσεβής Χριστιανή, πήγαιναν σε μια εκκλησία, που ήταν σε ένα κρυφόν υπόγειον και εκεί εκκλησιάζονταν.

Μια μέρα έγινε έκρηξις και τινάχθηκεν το στόμιον του ανθρακωρυχείου και έκλεισε μέσα τους εβδομήντα εργάτες.

Οι εμπειρογνώμονες είπαν ότι όλοι σκοτώθηκαν και δεν υπάρχει πιθανότης να επέζησε κανείς, διότι κόπηκαν οι σωλήνες που τους τροφοδοτούσαν με αέρα.

Μόλις το έμαθε η γυναίκα του χριστιανού ανθρακωρύχου, άρχισε, από την ημέρα που πέθανε ο άνδρας της, να πηγαίνει στον ιερέα που λειτουργούσε στην κρυφή εκκλησία τρία πρόσφορα, ένα μπουκάλι κρασί, θυμίαμα και καρβουνάκια και τρία κεριά για να κάνει μνημόσυνο ο ιερέας για τον άνδρα της.

Την δέκατη Πέμπτη ημέρα την ανταμώνει κάποιος άνδρας στο δρόμο και της λέει: «Μην πας τα πρόσφορα στον ιερέα, διότι δεν είναι σήμερα στην εκκλησία».

Και η γυναίκα γύρισε πίσω εκείνη την ημέρα. Συνέχισε όμως να πηγαίνει τα απαραίτητα πρόσφορα όλες τις άλλες μέρες μέχρι την τεσσαρακοστή ημέρα.

Σε πολλά μέρη της Ρωσίας έχουν συνήθεια κάθε μέρα να τελούν μνημόσυνο μέχρι τις σαράντα μέρες.

Άρχισαν να διαμαρτύρονται όλες οι γυναίκες στις αρμόδιες υπηρεσίες και ζητούσαν να βγάλουν τους άνδρες τους από το ανθρακωρυχείον για να τους δούνε και να τους θάψουν σε νεκροταφείον.

Άρχισαν οι εκσκαφές και είχαν βγάλει εξήντα εννιά νεκρούς. Έμενε ακόμη ο άνδρας που πίστευε στο Χριστό.

Όταν έφτασαν στο μέρος που ήταν αυτός ακούνε τα σωστικά συνεργεία « Αδέλφια προσέξτε, διότι πάνω από μένα είναι μια ετοιμόρροπη πέτρα». Απόρησαν και είπαν: «Πως είναι δυνατόν να ζει κανείς σε τέτοιο βάθος χωρίς αέρα και νερό σαράντα μέρες;»

Όταν η γυναίκα πήγαινε τα πρόσφορα στην εκκλησία, έβλεπε ο ιερέας ότι κάθε μέρα έλειπε ένα πρόσφορο, μισό κρασί, λάδι θυμίαμα, καρβουνάκια και τα κεριά. Και είπε ο ιερέας, απόψε θα φυλάξω να δω ποιος κλέβει τα πρόσφορα της γυναίκας αυτής.

Κάποια στιγμή βλέπει μέσα στο ιερό να ανάβει μια φλόγα τρία μέτρα ύψος και μέσα στη φλόγα να σχηματίζεται ένας πανέμορφος λευκοφορεμένος άγγελος και να παίρνει το πρόσφορο, το κρασί, το λάδι, τα καρβουνάκια, το θυμίαμα και τα κεριά και πάει να φύγει! Και τότε εμφανίζεται ο ιερέας και λέει:

«Πρώτη φορά βλέπω και αγγέλους να κλέβουν».

Ο άγγελος απάντησε: «Δεν τα κλέβω, αλλά θα μάθεις αργότερα που τα πηγαίνω».

Μόλις πήραν την πέτρα οι εργάτες, τα έχασαν, διότι είδαν τριάντα εννιά πρόσφορα μισοφαγωμένα, λάδια, κεριά, μισοκαμένο θυμίαμα και μπουκάλια με κρασί.

Και του είπαν:

«Τι είναι όλα αυτά, ποιος τα έφερε εδώ;»

Και λέει ο χριστιανός:

 «Όταν έγινε η έκρηξις την πρώτη μέρα κόντεψα να πεθάνω.

Τη δεύτερη μέρα όμως ερχόταν ένας λευκοφορεμένος άνθρωπος, που κρατούσε στο ένα χέρι σταυρό και στο άλλο μια τσάντα με πρόσφορο, κρασί, κερί, θυμίαμα και λάδι και μου πρότεινε να φάω ψωμί και κρασί και όταν το ευλογούσε ήταν τόσο νόστιμο, που δεν είχα φάει πιο νόστιμο ψωμί.

Μετά άναβε το κερί και είχα φως και όταν άναβε το καρβουνάκι και το θυμίαμα πλημμύριζε όλο το μέρος με καθαρό αέρα και ανέπνεα.

Αυτό γινόταν κάθε μέρα και νύχτα μέχρι που με βρήκατε εσείς, κρατούσα το ωρολόγι μου και κατάλαβα ότι πέρασαν σαράντα μέρες.

Μια μέρα όμως κόντεψα να πεθάνω, διότι δεν είχε έρθει ο αόρατος αυτός άνθρωπος και όταν ήρθε την άλλη μέρα τον ρώτησα , γιατί δε μου έφερες χθες πρόσφορο; Κόντεψα να πεθάνω.

Και αυτός μου απάντησε:

Στο δρόμο παρουσιάστηκε ο διάβολος με μορφή ανθρώπου, σταμάτησε τη γυναίκα σου και της είπεν, ότι ο παπάς δεν είναι στην εκκλησία και εκείνη τον πίστεψε και γύρισεν πίσω και εγώ δεν είχα τι να σου φέρω, διότι δεν πήγε τα απαραίτητα για το μνημόσυνό σου.

Και συνέχισε να μου λέει: Είμαι άγγελος Κυρίου Θεού Παντοκράτορος και απεστάλην να σε κρατήσω στη ζωή, γιατί έχεις ευσεβή σύζυγο και για να μάθουν οι κομμουνιστές, που έδιωξαν τον Θεό απ’ την πατρίδα σου ότι ο Θεός είναι η Ζωή και η Ανάστασις και ο πιστεύων εις Αυτόν ου μη αποθάνει εις τον αιώνα τον άπαντα».

Αυτό το γεγονός το έγραψαν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες και το διάβασα όταν ήμουν στην Ευρώπη.

Οι ρωσικές αθεϊστικές εφημερίδες το αποσιώπησαν σαν να μη έγινε τίποτα.

Αλλά από στόμα σε στόμα διαδόθηκε σε πολλούς και άρχισαν να πηγαίνουν ξανά οι θαρραλέοι στις εκκλησίες, διότι κατάλαβαν ότι καλύτερα να είσαι με τον Θεό παρά με ατελείς και επιζήμιες θεωρίες.

Εδώ, αγαπητοί μου Χριστιανοί βλέπουμε ότι τα μνημόσυνα δεν ωφελούν μόνο τις ψυχές, που βρίσκονται στον ουρανό, αλλά ωφελούν και τους ζώντας.

Διότι, όποιος κάνει μνημόσυνα στους αποδημήσαντες συγγενείς των, πιστοποιεί ότι πιστεύει στον Θεόν και στην ύπαρξιν της ψυχής και θα έρθει η μέρα που θα βρει μεγάλο έλεος από τον Θεό.

Για αυτό πάντα να κάνετε μνημόσυνα, δεν χρειάζεται να είναι πολυτελή, φτάνει ένα πιάτο σιτάρι. Και στο πολυτελές και στο απλό οι ευχές θα διαβασθούν.

Αν διαβάσετε τα πατερικά συγγράμματα, θα δείτε ότι σε πολλούς πατέρες έδειξεν ο Θεός δι’ οράματος ότι τα μνημόσυνα ωφελούν τις ψυχές που βρίσκονται στον ουρανό.

Εάν μια ψυχή βρίσκεται στην κόλαση, σταματούν τα βασανιστήρια όση ώρα διαρκεί το μνημόσυνο και καλυτερεύει η κατάστασή της. Εάν μια ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός μετατρέπει τις ευχές του ιερέως και των Χριστιανών σε δώρα.

Και στεφανώνει την ψυχή με χαρά και ευφροσύνη και αυτός που κάνει το μνημόσυνο, το όνομά του γράφεται στο βιβλίον της ζωής για να ανταμειφθεί την ημέρα της κρίσεως και της ανταποδόσεως.

Εμείς που γνωρίσαμε περισσότερα, μπορεί να είμαστε πολύ πιο αμαρτωλοί και τιποτένιοι και εφθαρμένοι και υποκριτές. ( Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης )

Στον κόσμο οι Εκκλησίες γεμίζουν από ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν πιστεύουν στην καθημερινή τους ζωή. Στον κόσμο οι άνθρωποι επαγγέλλονται Χριστόν και όμως δεν θυμούνται τον Χριστόν. Πρέπει κάτι να γίνει, κάποιος θάνατος, κάποιο αυτοκίνητο να τους χτυπήσει, κάποια αρρώστια να τους έλθει, κάποια αποτυχία ή κάτι άλλο, για να θυμηθούν τον Χριστόν...

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι χριστιανοί; Είναι. Τα του κόσμου μεν μεριμνώσιν, αλλά είναι χριστιανοί, τέκνα του Θεού. Αυτοί οι χαμένοι, οι απολωλότες, οι κοσμικοί, οι αμαρτωλοί, που δεν θυμούνται τον Χριστόν, που δεν αγαπούν την Εκκλησία, που την αρνούνται ενίοτε, αυτοί που κάνουν τους φόνους, τα εγκλήματα, τις πορνείες, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού.

Ό,τι αξία έχομε εμείς ενώπιον του Θεού, έχουν και αυτοί. Ό,τι δικαιώματα έχομε εμείς, έχουν και αυτοί. Ό,τι πόθους έχομε εμείς, έχουν και αυτοί. Ο λόγος για τον οποίο μια κοπέλλα πιθανόν ακολούθησε τον δρόμο της αμαρτίας και της πορνείας, ο ίδιος ο λόγος κάνει εμένα να πάω στο μοναστήρι. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ίδια. Επομένως, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού. Είναι ο κόσμος που τον έπλασε ο Θεός, και αυτοί είναι πλάσματα του ουρανίου Πατρός. Εμείς δεν διαφέρομε σε τίποτε από τους κοσμικούς ανθρώπους. Αν μάλιστα το σκεφτούμε σωστά, εμείς που γνωρίσαμε περισσότερα, μπορεί να είμαστε πολύ πιο αμαρτωλοί και τιποτένιοι και εφθαρμένοι και υποκριτές. Τουλάχιστον αυτοί δεν είναι υποκριτές.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης