«Όλοι οι άνθρωποι έχουν άγγελο...» ( Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης )

...Την ώρα πού μπήκα στο δωμάτιο του, ήταν εκεί οι γιατροί, πού έκαναν την καθημερινή επίσκεψη τους στους θαλάμους των ασθενών. Κατά σύμπτωση οι γιατροί εκείνοι ήταν πρώην φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο.
Έτσι, μόλις με είδαν, ήρθαν κοντά μου και με ενημέρωσαν για την κατάσταση της υγείας του Γέροντα. Όταν τελείωσαν κι έφυγαν οι γιατροί, πήγα και κάθισα δίπλα στο Γέροντα Ιάκωβο, ο οποίος, μόλις με είδε, μου είπε το εξής, το όποιο μ' έκανε πραγματικά ν' ανατριχιάσω,γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ.


- Δεν σε ξέρω. Πρώτη φορά σε βλέπω. Άλλα βλέπω ότι πίσω σου στέκεται ο άγγελος σου.

Με συγκλόνισε κυριολεκτικά αυτό πού μου είπε. Δεν το λέω για υπερηφάνεια, Και πρόσθεσε:
- Όλοι οι άνθρωποι έχουν άγγελο. Άλλα τον δικό σου τον είδα. Πρόσεξε να μη τον διώξεις από κοντά σου. Ανατριχιάζω ολόκληρος κάθε φορά, πού το σκέφτομαι, το ίδιο όπως την ώρα εκείνη. Κι ολοκλήρωσε ο Γέρων Ιάκωβος:

- Αυτός ο άγγελος έχει κατονομασθεί την ημέρα της βαπτίσεώς σου. Από την ημέρα της βαπτίσεώς σου σε συνοδεύει και δεν πρέπει να φεύγει από κοντά σου. Είναι αυτός, ο οποίος τελικά θα πάρει την ψυχή σου στα χέρια του και θα την οδηγήσει την ημέρα της Κρίσεως. Κι όταν θα έρχονται οι δαίμονες και θα λένε «αυτός έκανε εκείνο, έκανε το άλλο, διέπραξε αυτή την αμαρτία και την άλλη», τότε ο άγγελος σου θα λέει «ναι, τα έκανε αυτά, αλλά ταυτόχρονα έκανε κι αυτό το καλό, έκανε και το άλλο καλό». Αυτός είναι ο δικηγόρος, πού θα σε υποστηρίξει. Πρόσεξε, λοιπόν, να μην τον απομακρύνεις. Τον είδα να είναι κοντά σου. Από εκείνη την ώρα, ουδέποτε σταμάτησα να έχω την αίσθηση ότι δίπλα μου υπάρχει ένας άγγελος, ο δικός μου, προσωπικός άγγελος. 

Αυτό είναι ένα μέγα μήνυμα χαράς προς όλους όσους βαπτιστήκαμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί 

 

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Τρία είναι και τα μεγάλα χαρίσματα ( Γέρoντος Ιωσήφ τού Ησυχαστή )

Σε τρεις τάξεις διαιρείται η χάρις: Καθαρτική, φωτιστική, τελειωτική. 

Σε τρεις και η ζωή μας: Κατά φύσιν, υπέρ φύσιν, παρά φύσιν. 

Σε αυτές τις τρεις τάξεις ανέρχεται και κατέρχεται. Τρία είναι και τα μεγάλα χαρίσματα, που λαμβάνει: Θεωρία, αγάπη, απάθεια.

Λοιπόν στην «πράξιν» συνεργεί χάρις καθαρτική, η οποία βοηθά στην κάθαρση. Και κάθε ένας, που μετανόησε, η χάρις είναι που τον προτρέπει στη μετάνοια.

Και όσα κάνει της χάριτος είναι, αν και δεν το γνωρίζει αυτός που την έχει, όμως αυτή τον τροφοδοτεί και τον οδηγεί. Και ανάλογα με την προκοπή του, ανέρχεται ή κατέρχεται ή μένει στην ιδία κατάσταση.

Εάν έχει ζήλο και αυταπάρνηση ανεβαίνει σε θεωρία, την οποία διαδέχεται φωτισμός θείας γνώσεως και λίγη απάθεια. Εάν ψυχρανθεί ο ζήλος, η προθυμία, τότε συστέλλεται και η ενέργεια της χάριτος,

Γι’ αυτόν που λες ότι γνωρίζει να προσεύχεται, είναι εκείνος που γνωρίζει τι εύχεται και τι ζητά από τον Θεό. Αυτός που γνωρίζει να προσεύχεται δεν βαττολογεί, δεν ζητά περιττά· αλλά γνωρίζει τον τόπο, τον τρόπο και τον καιρό και ζητά τα αρμόδια και ωφέλιμα της ψυχής του. Επικοινωνεί νοερά με το Χριστόν. Τον πιάνει και τον κατέχει και «δεν θα σε αφήσω, λέγει, εις τον αιώνα».

Εκείνος που προσεύχεται ζητά την άφεση των αμαρτιών, ζητά το έλεος του Κυρίου. Εάν ζητά και μεγάλα, όχι στον κατάλληλο καιρό, δεν του τα δίδει ο Κύριος. Διότι ο Θεός τα δίνει με τάξη.

Και, αν εσύ τον “κουράζεις” ζητώντας, αφήνει το πνεύμα της πλάνης και προσποιείται τη χάρη και σε πλανά, δείχνοντάς σου άλλα αντί άλλων. Γι’ αυτό δεν είναι ωφέλιμο να ζητά κανείς τα υπέρμετρα. Αλλά, και αν εισακουσθεί προ του καθαρισμού, όταν δεν είναι στην τάξη, γίνονται φίδια και βλάπτουν.

Συ έχε μετάνοια καθαρή, κάνε σε όλους υπακοή, και μόνη της η χάρη θα έλθει χωρίς εσύ να το ζητάς.

Ο άνθρωπος σαν βρέφος που ψελλίζει ζητά από τον Θεό το θέλημά του το άγιο. Ο Θεός, σαν Πατέρας υπεράγαθος, του δίδει τη χάρη, αλλά του δίδει και πειρασμούς, Εάν υπομένει αγόγγυστα τους πειρασμούς λαμβάνει προσθήκη της χάριτος. Όση περισσότερη χάρη λαμβάνει, τόσο αυξάνονται και οι πειρασμοί.

Οι δαίμονες, όταν πλησιάζουν, για να σε πολεμήσουν, δεν πηγαίνουν εκεί που εσύ εύκολα θα τους νικήσεις, αλλά δοκιμάζουν, πού έχεις αδυναμία. Εκεί που εσύ δεν τους περιμένεις, εκεί πολιορκούν το κάστρο. Και, όταν βρουν ψυχή ασθενική και μέρος αδύνατο, πάντα εκεί νικούν και τον κάνουν υπεύθυνο για την ήττα του.

Ζητάς χάρη από τον Θεό; Αντί χάριτος σου αφήνει πειρασμό. Δεν αντέχεις τον πόλεμο, πέφτεις; Δεν σου δίνεται προσθήκη της χάριτος. Πάλι ζητάς; Πάλι ο πειρασμός. Πάλι ήττα; Πάλι στέρηση εφ’ όρου ζωής.

Πρέπει λοιπόν να βγεις νικητής. Άντεξε τον πειρασμό μέχρι θανάτου. Πέσε πτώμα στη μάχη, φωνάζοντας κάτω παράλυτος: «Δεν θα σε αφήσω, γλυκύτατε Ιησού! Ούτε θα σε εγκαταλείψω! Αχώριστος θα μείνω στον αιώνα, και για την αγάπην Σου ξεψυχώ στη μάχη». Και ξαφνικά εμφανίζεται στη μάχη και φωνάζει δυνατά: «Εδώ είμαι! Μάζεψε όλες τις δυνάμεις σου και ακολούθησέ με!

Συ δε γεμίζεις όλος φως και χαρά: Αλλοίμονο σε μένα τον δυστυχή! Αλλοίμονο σε μένα τον πονηρό και αχρείο! Προηγουμένως άκουα για σένα, τώρα δε σε είδαν οι οφθαλμοί μου· γι’ αυτό και κατηγόρησα τον εαυτόν μου, τον θεώρησα δε χώμα και στάχτη».

Τότε γεμίζεις από θεία αγάπη. Και φλέγεται η ψυχή σου σαν του Κλεόπα. Και σε καιρό πειρασμού δεν καταλείπεις πλέον τη μάχη, αλλά υπομένεις τις θλίψεις σκεπτόμενος- ότι όπως πέρασε ο ένας πειρασμός και ο άλλος, έτσι θα περάσει και αυτός.

Όταν όμως δειλιάζεις και γογγύζεις και δεν υπομένεις τους πειρασμούς, τότε, αντί να νικάς πρέπει διαρκώς να μετανοείς· για τα σφάλματα της ημέρας, για την αμέλεια της νύκτας. Και, αντί να αυξάνεται η χάρις, μεγαλώνεις τις θλίψεις σου.

Γι’ αυτό μη δειλιάζεις μη φοβάσαι τους πειρασμούς. Και αν πέσεις πολλές φορές, σήκω. Μη χάνεις τη ψυχραιμία σου. Μην απογοητεύεσαι. Σύννεφα είναι και θα περάσουν.

Και όταν, με τη βοήθεια της χάριτος που σε καθαρίζει από όλα τα πάθη, περάσεις όλα αυτά που λέγονται «πράξις», τότε γεύεται ο νους φωτισμό και κινείται σε θεωρία.

Και πρώτη θεωρία είναι των όντων:

Πως όλα τα δημιούργησε για τον άνθρωπον ο Θεός, και αυτούς ακόμη τους Αγγέλους για να τον υπηρετούν. Πόσην αξία, πόσο μεγαλείο, τι μεγάλο προορισμό έχει ο άνθρωπος – αυτή η πνοή του Θεού! Όχι για να ζήσει εδώ τις λίγες ημέρες της εξορίας του, αλλά να ζήσει αιώνια με τον Πλάστη του. Να βλέπει τους θείους Αγγέλους.

Να ακούει την άρρητη μελωδία τους. Τί χαρά! Τί μεγαλείο! Μόλις τελειώνει αυτή η ζωή μας και κλείνουν τα μάτια, αμέσως ανοίγουν τα άλλα και αρχίζει η νέα ζωή. Η αληθινή χαρά, που πλέον τέλος δεν έχει.

Αυτά σκεπτόμενος βυθίζεται ο νους σε μία ειρήνη και γαλήνη, που απλώνεται σε όλο το σώμα, και ξεχνά τελείως ότι υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή.

Τέτοιες θεωρίες διαδέχονται η μία την άλλη. Όχι να πλάθει φαντασίες με το νου του, αλλά η κατάσταση είναι τέτοια – ενέργεια χάριτος, που φέρνει νοήματα και ασχολείται ο νους στη θεωρία. Δεν τα πλάθει ο άνθρωπος· μόνα τους έρχονται και αρπάζουν το νου στη θεωρία. Και τότε απλώνεται ο νους και γίνεται διαφορετικός. Φωτίζεται.

Είναι όλα ανοικτά σ’ αυτόν. Γεμίζει σοφία, και σαν υιός κατέχει τα του Πατρός του. Ξέρει ότι είναι μηδέν, πηλός, αλλά και υιός Βασιλέως. Δεν έχει τίποτε, άλλα όλα τα έχει. Γεμίζει θεολογία.

Φωνάζει αχόρταστα, με πλήρη επίγνωση, ομολογώντας ότι η ύπαρξή του είναι μηδέν. Η καταγωγή του είναι ο πηλός· η δε ζωτική δύναμή του, η πνοή τού Θεού – ή ψυχή του. Αμέσως πετά η ψυχή στον ουρανό! – Είμαι το εμφύσημα, η πνοή του Θεού! Όλα διεσώθησαν, έμειναν στη γη, απ’ όπου και ελήφθησαν! Είμαι Βασιλέως αιωνίου υιός! Είμαι θεός κατά χάρη! Είμαι αθάνατος και αιώνιος! Είμαι, μετά μία στιγμή, κοντά στον ουράνιο Πατέρα μου!

Αυτός είναι ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου· γι’ αυτό πλάσθηκε, και οφείλει να έλθει απ’ όπου ήλθε. Τέτοιου είδους είναι οι θεωρίες, με τις οποίες ασχολείται ο πνευματικός άνθρωπος. Και περιμένει την ώρα που θα αφήσει το χώμα και θα πετάξει η ψυχή στα ουράνια.

Έχε θάρρος λοιπόν, παιδί μου, και με αυτή την ελπίδα υπόμενε κάθε πόνο και θλίψη. Αφού μετά από λίγο θα αξιωθούμε να απολαύσουμε αυτά. Για όλους μας είναι τα ίδια. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Αυτόν φωνάζουμε ημέρα και νύκτα και την γλυκειά μας Μανούλα, τη Δέσποινα του Παντός, την οποίαν όποιος παρακαλεί, δεν τον αφήνει ποτέ.

Γέρoντος Ιωσήφ τού Ησυχαστή

Πηγή: «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», Επιστ. Ι΄, εκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου, σ. 84-88. Aπόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ 17-12-13 συνέντευξη στο ''ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ''

 

Σε μία αποκλειστική συνέντευξη - ποταμό, ο γνωστός Αγωνιστής Θεολόγος - Φιλόλογος Νικόλαος Σωτηρόπουλος μιλάει στον Δημήτρη Σωτηρόπουλο και το ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ για θέματα όπως: - Η σύγχρονη κρίση και τα βαθύτερα πνευματικά της αίτια. - Η στάση της Διοικούσας Εκκλησίας απέναντι στις συνεχείς αντιχριστιανικές προκλήσεις των πολιτικών. - Η παναίρεση του Οικουμενισμού και οι τερατολογίες των Παπικών. - Είναι Ορθόδοξη η στάση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου; - Σχετικά με τον αφορισμό του. - Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων. - Η γνωριμία του με τον Μακαριστό Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη. - Το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου και η διαίρεση Νέου και Παλαιού Ημερολογίου. - Η σύγχρονη «μεταπατερική Θεολογία» και οι νέοι Θεολόγοι. - Είναι η Παλαιά Διαθήκη θεόπνευστη; - Εξήγηση φράσεων του Χριστού που σκόπιμα διαστρεβλώνονται από τους αιρετικούς. - Οι πλάνες του κ. Λιακόπουλου και η αναίρεσή τους. - Αντιμετώπιση Χιλιαστών, Πεντηκοστιανών και άλλων αιρετικών. - Η αλήθεια για τη Γιόγκα και άλλες ανατολίτικες «ψυχοσωματικές ασκήσεις». - Η σωστή αντιμετώπιση των Προφητειών. - Τι ακριβώς είναι το Σφράγισμα; - Ισλαμικό τέμενος στην Αθήνα. - Τρόπος συμπεριφοράς στους άθεους. - Ενδεδειγμένος τρόπος εκλογής των Αρχιερέων, προκειμένου να αποφευχθεί η χειροτονία αναξίων Επισκόπων.

Εμείς οι Έλληνες είμαστε από τζάκι.

Εμείς οι Έλληνες είμαστε από τζάκι. Από τζάκι απλό, ταπεινό, χωρίς χρυσοποίκιλτες διακοσμήσεις, χωρίς πολυτέλειες. Αυτό το τζάκι όμως είναι η αρχοντιά μας όλη. Ο πλούτος μας όλος είναι αυτό το τζάκι.

Η ελληνική λέξη για το τζάκι είναι εστία. Εστία σημαίνει σπίτι, σημαίνει οικογένεια. Και έχει κάτι το μαγικό αυτή η εστία. Εκτός από σώματα ζεσταίνει και ψυχές. Ακριβώς όπως και η οικογένεια. Το κεντρικό σημείο κάθε φτωχικού. Πόσα γέλια και πόσες χαρές συντρόφευσε.


Ένα απλό κομμάτι ψωμί καψαλισμένο στην πύρα του, ήταν η καλύτερη λιχουδιά. Και ο ήχος του ψωμιού αυτού όταν κοβόταν με τα χέρια για να μοιραστεί στην οικογένεια ήταν ο μελωδικότερος όλων. Θαυμαστό πράγματι...

Είμαστε από τζάκι. Το δικό μας το τζάκι είναι φτωχό. Αλλά μέσα σε αυτή τη φτώχεια κρύβεται ο πολυτιμότερος θησαυρός του κόσμου. Η οικογένειά μας. 

https://agiameteora.net

Κλαίνε, και είναι αυτά τα δάκρυα, δάκρυα εγωισμού και όχι ταπείνωσης, είναι δάκρυα αμετανοησίας και όχι μετάνοιας.( Πάτερ Παύλος Παπαδόπουλος )

Ρωτάμε τον πνευματικό μας, ψάχνουμε διορατικούς-χαρισματικούς γέροντες να μας συμβουλέψουν για το πώς θα λυθούν τα προβλήματά μας, για το πώς θα πραγματοποιηθούν οι επίγειοι πόθοι μας.
Ρωτάμε λοιπόν σύγχρονους αγίους ανθρώπους, ρωτάμε τους πνευματικούς μας και συζητάμε για ώρα μαζί τους για τα προβλήματά μας, για τα ψυχολογικά μας, για τις μέριμνές μας. Ρωτάμε πως, πότε, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο μου συμβαίνει, πότε θα απαλλαγώ…
Σπάνια, ίσως και ποτέ κάποιος πνευματικός θα ερωτηθεί "πάτερ πώς θα σωθώ"; Σχεδόν κανείς δεν νοιάζεται πώς θα σωθεί. Σχεδόν όλοι νοιάζονται πώς θα τακτοποιηθεί το θέμα τους. Γι'αυτό και θέλουν να πάνε στον πνευματικό τους, για να τους δώσει μια λύση σε ότι τους απασχολεί.

Ποιος ρωτά, "πώς θα σωθώ πάτερ"; Πώς θα σωθώ; Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; όχι για να μου λυθεί το πρόβλημα αλλά για να σωθώ; γι’αυτό είναι η Εκκλησία. Σ’αυτό καλούμαι να απαντήσω και εγώ ως πνευματικός. Βλέπετε όμως και εγώ και όλοι σχεδόν οι πνευματικοί αντιμετωπιζόμαστε ως ψυχολόγοι, ως οι άνθρωποι που θα ακούσουν το πρόβλημά μας και θα μας καταλάβουν. Σίγουρα κι αυτό γίνεται όμως δεν είναι δουλειά του πνευματικού και κατ'επέκταση της Εκκλησίας να απαλύνει απλά την οδύνη μας, την λύπη που έχουμε (που συνήθως είναι λόγο του εγωισμού μας) αλλά να μας θεραπεύει πνευματικά. Εχώ δει πολλούς ανθρώπους να κλαίνε στην εξομολόγηση, ελάχιστοι κλαίνε για τις αμαρτίες τους, οι πιο πολλοί κλαίνε από τα νεύρα τους, από τον εγωισμό τους. Κλαίνε που τα πράγματα δεν τους πήγαν όπως τα ήθελαν. Κλαίνε επειδή τους απαξίώσαν, επειδή δεν τους υπολογίζουν. Κλαίνε, και είναι αυτά τα δάκρυα, δάκρυα εγωισμού και όχι ταπείνωσης, είναι δάκρυα αμετανοησίας και όχι μετάνοιας.

Πριν λάβω την ευλογία να διακονώ κι εγώ το Μέγα Μυστήριο της Εξομολογήσεως πολλοί έμπειροι πνευματικοί πατέρες που λέγανε ότι η εξομολόγηση είναι πολύ κουραστική και ψυχοφθόρα για τον πνευματικό. Δεν μπορούσα να τους καταλάβω. Τώρα όμως που βιώνω αυτή την αλήθεια μπορώ να πω κι εγώ μαζί τους ότι όντως είναι εξουθενωτικό!

Να σημειώσω όμως ότι το εξουθενωτικό δεν είναι ότι έρχονται άνθρωποι που εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, αλλά έρχονται άνθρωποι που θέλουν λύση στα προβλήματά τους. Το κουραστικό δηλαδή δεν είναι ότι ακούμε εμείς οι πνευματικοί αμαρτίες αλλά ότι ακούμε δικαιολογίες. Το κουραστικό είναι ότι έρχονται άνθρπωποι που ΔΕΝ εξομολογούνται. Κουραστικό είναι που έρχονται οι άνθρωποι και ψάχνουν μαγική συνταγή για να φτιάξει ο γάμος τους, για να τα βρούνε και πάλι με το αγόρι τους, για να πάει καλά η δουλειά τους, για κλάψουν που ο φίλος τους, τους πρόδωσε, για να δικαιολογήσουν που δεν νηστεύουν, που δεν εκκλησιάζονται, που δεν μιλούν με τον γείτονά τους, για να εκφράσουν απλά
το παράπονό τους που αδικήθηκαν στα κληρονομικά τους κτλ.

Ο πνευματικός όταν ακούει έναν άνθρωπο που έχει μετάνοια να εξομολογείται τις αμαρτίες του ξεκουράζεται, αναπαύεται. Όχι γιατί αρέσκεται στο να ακούει αμαρτίες αλλά διότι εκείνη την στιγμή γίνεται και αυτός μέτοχος της Χάριτος που έρχεται λόγο της ταπείνωσης του εξομολογούμενου. Ο πνευματικός ξεκουράζεται με την μετάνοια του ανθρώπου. Αυτό που τον φθείρει είναι η αμετανοησία που συναντά μέσα στο Μυτήριο της Μετανοίας.
Όταν λοιπόν αρχίζουν οι άκαιρες συζητήσεις, όταν αρχίζει η αναζήτηση της αυτοδικαίωσης, και η ακατάπαυστη φλυαρία, τότε ο πνευματικός κουράζεται, η ψυχή του βαραίνει διότι πλέον το Μυστήριο απαξιώνεται, διότι βλέπει ότι δεν υπάρχει μετάνοια αλλά παράπονα, δεν υπάρχει ταπείνωση αλλά έπαρση και φιλαυτία, δεν υπάρχει αγωνία για Σωτηρία αλλά αγωνία για τακτοποίηση και βόλεμα.

Όταν είναι να πας στον πνευματικό σου πατέρα, να πας για να εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου και όχι για να συζητάς το ένα και το άλλο. Όλοι μας ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και πως καλούμαστε να ζήσουμε. Το να τα συζητάμε και να ψάχνουμε λύσεις στα αδιέξοδα που έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας -χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε οι ίδιοι- είναι ανόητο και οδηγεί στην απώλεια.

Φυσικά θα ρωτάς τον πνευματικό σου και για θέματα που σε απασχολούν αλλά αυτό θα γίνει μετά την ομολογία των αμαρτιών σου.
Έργο του πνευματικού μας πατρός, έργο της Εκκλησίας μας είναι να μας οδηγεί στον Χριστό. Ο πνευματικός μας, η Εκκλησία μας σ'αυτό το ερώτημα του ανθρώπου απαντά: "Πώς θα σωθώ"; και απαντά με παρρησία. Μας δείχνει τον Χριστό, την ταπείνωσή Του, την ακακία Του, την πραότητά Του, την σωφροσύνη Του, την απλότητά Του, την συγχωρετικότητά Του, τον Σταυρό Του.

Κάποιες φορές δέχομαι τέτοιες εξομολογήσεις κατά τις οποίες δεν αναφέρεται καμία αμαρτία, διότι δεν υπάρχει μετάνοια, αλλά αναφέρονται μόνο περιστατικά της ζωής του ανθρώπου και μετά διάφορα προβλήματα μέσα στην πολυλογία και την φλυαρία. Τότε είναι που φεύγω από το Ναό χίλια κομμάτια, δεν έχω διάθεση για τίποτα...
Έχω ακούσει όμως και φοβερές αμαρτίες από εξομολογούμενο κι όμως έφυγα από το Ναό και η καρδιά μου φτερούγιζε. Φτερούγιζε διότι ένας άνθρωπος καθαρίστηκε από το σκοτάδι του. Φτερούγιζε διότι έγινα κοινωνός αυτής της συντετριμμένης καρδιάς που δεν έψαχνε παρηγοριά αλλά έψαχνε το Φως, την Αλήθεια, την Σωτηρία, τον Χριστό. Φτερούγιζε και η δική μου καρδιά μαζί με την καρδιά αυτού του ανθρώπου που έπεσε αλλά σηκώθηκε, που ήταν νεκρός και τώρα ζούσε.

Πάτερ Παύλος Παπαδόπουλος

΄Εμμετρα ποιήματα Γέροντα Ιωσήφ Ησυχαστή- Προς τον Ιησούν

Γλυκύτατε μου Ιησού, βάλσαμον της ψυχής μου,

αγάπη της καρδίας μου, αέρας της πνοής μου.

Φως νοητόν, γλυκύτατον, ο έρως, η ισχύς μου,

αγάπη πολυθαύμαστος, ο πόθος της ζωής μου. 

Η πίστις μου και η ελπίς, αγάπη μου γλυκεία,

Σωτήρα ποθεινότατε, γλυκειά παρηγορία"

ελθέ, γλυκεία μου πνοή, ελθέ, ζωή μου θεία,

ελθέ, φως των ομμάτων μου, γλυκειά μου θυμηδία

και φώτισον τα σπλάγχνα μου, τον νουν και την καρδίαν

και πάρασχε στο σώμα μου απάθειαν τελείαν,

διαύγασον εν τω νοΐ τον θείον φωτισμόν σου,

την λαμπροτάτην κίνησιν των θείων γνώσεων σου,

δος μου, αγάπη μου γλυκειά, αυτά που σου ζητάω,

τους πόδας σου ν΄ ασπάζομαι και να γλυκοφιλάω.

Ζητώ, γλυκεία μου πνοή, αιτώ ο υπεσχέθης

και κρούω με κατάνυξιν κι επιθυμώ να έλθης

και συν Πατρί και Πνεύματι μέσα μου να εισέλθης·

μονήν αγίαν ποίησον, να λειτουργής ως θέλης

και ως ευαρεστήσαι συ, Πατήρ, Υιός και Πνεύμα"

αξίωσον να σε υμνώ απαύστως νύκτα, μέρα

και μην χωρίζεις απ΄ εμού, μη μ΄ αποδοκιμάσεις,

αφού 'δες, πως είμαι, ασθενής, μη θες να με πειράζης·

δεν υποφέρω, δεν βαστώ στιγμή τον χωρισμό σου,

διότι καταφλέγομαι από του έρωτος σου.

Φλεγόμενος σ' αναζητώ στους ουρανούς να σ' εύρω

κι' αφού σκιρτάς κατανοώ πως μέσα μου σε έχω.

Το σκίρτημά σου φλέγει με, πλέον δεν υποφέρω,

να βρίσκωμαι εδώ στην γή, σώμα βαρύ να φέρω.

Πολλάκις πταίω, σε λυπώ και σε παραπικραίνω,

πλην πάλιν συ με αγαπάς, δεν στέκεις πικραμένος.

Πόσον γλυκύς, γλυκύτατος, είσαι αγαθέ Χριστέ μου

αλλ' αν μ΄ αφήνης, σύντομα σ΄ αλησμονώ Θεέ μου.

Αν μ΄ αγαπάς, σε αγαπώ, κι΄ αν με βαστάζης, στέκω·

αν δε μικρόν απέρχεσαι, ευθύς ως χόρτον πέφτω.

Ο έρωτας μου είσαι συ, η φλόγα της αγάπης,

ο ζήλος και η όρεξις κι΄ η προθυμία αύθις

και πάλιν όλα ίστανται, εάν μένης μαζί μου·

ει δε μικρόν αναχωρείς, σκοτίζεται η ψυχή μου.

Μέσα μου σε κατανοώ και έξωθεν σε βλέπω,

σε θεωρίαν έλκεις με, θαυμάζω τούτο βλέπων.

Όπου να ιδώ, παντού Χριστός, πάσα την γην πληρώνης

εις έκπληξιν ανάγεις με, τας φρένας μου αλλοιώνεις.

Στην Λειτουργία έρχομαι, διά να σε κοινωνήσω

και στην καλύβη στρέφομαι, πάλιν εκεί σε βρίσκω.

Μελίζεσαι, μερίζεσαι, εσθίεσαι απ΄ όλους

τους ευσεβείς χριστιανούς και πάλιν μένεις σώος.

Μετά Πατρός ευρίσκεσαι, μέσ΄ τους αγίους είσαι,

στον κόσμον όλον ευρίσκεσαι, ποσώς δεν περικλείσαι.

Στις εκκλησίες θύεσαι, μέσα μου σώος είσαι

και τόπος δεν ευρίσκεται, όπου συ να μην είσαι.

Μονάχα στους αγαπητούς, μόνον στους σε ειδότες

δεικνύεις την αγάπην σου, δυνάμεις σου τας τόσας·

θαυμάζομαι, εξίσταμαι, εκπλήττομαι και φρίττω,

πως όλα ταύτα γίνονται δεν ημπορώ να είπω.

Κι΄ αφού στο βάθος χάνομαι των θείων νοημάτων,

στρέφω και πάλιν όπισθεν και την αγάπην πιάνω

και φθέγγομαι πως σ΄ αγαπώ, γλυκύτατε Χριστέ μου,

Ιησού μου και Σωτήρα μου, Πανάγιε Θεέ μου.

Μη παύσης να διδάσκης με, μη παύσης να φωτίζης,

στο θέλημά σου οδήγησε, εσύ καθώς γνωρίζεις

και πλούτιζέ με συνεχώς στην ιδικήν σου αγάπην

και βάσταζε να βρίσκωμαι διά παντός με ταύτην.

Και πέπεισμαι πως αληθώς αυτή θα μ' όδηγήση

και μέσα στας άγκάλας σου θα φέρη να με ρίψη"

να χαίρω», να ευφραίνομαι με σένα τον Χριστόν μου,

τον Κύριόν μου και Θεόν, εις αιώνας αιώνων.

Αμήν.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Ο πλεονέκτης δεν ευφραίνεται ποτέ…( Μέγας Βασίλειος )

Αδύνατος άνθρωπος είναι εκείνος που δεν μπορεί να κρύψει τα μυστικά του.
Ισχυρός εκείνος, που συγκρατεί την οργή του.
Υπομονετικός εκείνος, που μπορεί να κρύψει τη δυστυχία του.

Πλούσιος εκείνος, που αρκείται στα αναγκαία.
Ο πλεονέκτης δεν ευφραίνεται ποτέ με αυτά που έχει λυπάται γι’ αυτά που του λείπουν.

Μέγας Βασίλειος